Και ο Πανιώνιος να μεγαλώσει και η Νέα Σμύρνη να μη γίνει Γλυφάδα 2 (Αλ.Σπυρόπουλος)

Στη Νέα Σμύρνη πήγα σχολείο. Εξι χρόνια, γυμνάσιο-λύκειο, στην Ευαγγελική. Απέναντι από τα νεκροταφεία. Στη Νέα Σμύρνη πηγαίναμε στην εφηβεία μας βόλτες, ποδαράτο από την Καλλιθέα, γιατί για κάποιο λόγο είχαμε ψηθεί μεταξύ μας ότι εκεί, στην Πλατεία, «έχει καλύτερες γκόμενες». Στη Νέα Σμύρνη έδωσα πανελλήνιες. Στην Αρτάκης. Το κορίτσι στο διπλανό θρανίο του εξεταστικού κέντρου έγινε, δεκαπέντε χρόνια μετά, η γυναίκα της ζωής μου. Η σύζυγός μου. Νεοσμυρνιά, εννοείται! Αφού έχει καλύτερες γκόμενες...

Στη Νέα Σμύρνη, τα πρώτα επαγγελματικά χρόνια, μυήθηκα στη μαγεία των σεμιναριακών ξενυχτιών μετά τη δουλειά στην εφημερίδα, πρώτα στου Βαλέσα κι ύστερα στου Γιώργου, με τον μακαρίτη (δωρεάν) δάσκαλο Χρήστο Ράπτη. Στη Νέα Σμύρνη ζω εδώ και μία δεκαετία.

Στη Νέα Σμύρνη γεννήθηκαν και μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Στη Νέα Σμύρνη είναι η οικογενειακή μερίδα μου. Στη Νέα Σμύρνη ψηφίζω. Ως Νεοσμυρνιός «εκ μετεγγραφής», λοιπόν, πλέον την ξέρω καλά τη γοητεία που εκπέμπει η αύρα της Νέας Σμύρνης. Εχει κάτι. Διαβάζω καμιά φορά τις εξιδανικευμένες προσεγγίσεις του Καρπετόπουλου, νεοεισελθόντος στο κλαμπ, και λέω από μέσα μου... καλώς τόνε! Θύμα της γοητείας.

Είναι φυσικό να ενδιαφέρομαι και για τον Πανιώνιο και για τη Νέα Σμύρνη. Ο Πανιώνιος είναι η ομάδα της γυναίκας μου (ήδη, υποψιάζομαι, και της... κόρης μου, η «ροζ ομάδα» όπως τη λέμε για να τη ξεχωρίζουμε από την κίτρινη, την κόκκινη, την πράσινη!) και είναι κι ο σύλλογος-οικογένεια που, εάν ποτέ τα παιδιά μου αξιωθούν να γίνουν με κάποιον τρόπο κοινωνοί του μεγαλείου του αθλητισμού, είναι βέβαιον ότι αυτός θα τα υποδεχθεί και θα τα απορροφήσει. Πλην δε αστάθμητα δραματικής ανατροπής δεδομένων, στη Νέα Σμύρνη θα ζήσουμε και τις επόμενες δεκαετίες.

Είναι, συνεπώς, φυσικό να με νοιάζει και ο Πανιώνιος να «μεγαλώσει» και η Νέα Σμύρνη να παραμείνει Νέα Σμύρνη. Για να μεγαλώσει ο Πανιώνιος, αυτό «περνάει μέσα» από το γήπεδο. Από τον (μελλοντικό) πολυχώρο, για να μην τα χαλάσουμε στην ορολογία, εκεί όπου σήμερα στέκει, όντως γερασμένο, το γήπεδο. Κι ο μελλοντικός πολυχώρος δεν γίνεται, να μην το ρίξουμε στην ουτοπία, δίχως τις αντισταθμιστικές «εμπορικές χρήσεις». Αλλο τόσο έχω ως πολίτης «έννομο συμφέρον» η Νέα Σμύρνη να μη γίνει, σε βάθος χρόνου, μία άγρια... Γλυφάδα 2. Εάν ήθελα να ζήσω στη Γλυφάδα, θα αγόραζα σπίτι στη Γλυφάδα. Ζω στη Νέα Σμύρνη και θέλω να 'ναι Νέα Σμύρνη.

Ο Τσακίρης ανέλαβε και ξανάβαλε τον ταλαιπωρημένο Πανιώνιο στον δρόμο της υγείας, της προόδου, της προοπτικής. Ο Κουτελάκης έχει, νωπή, την (ανανεωμένη) «λαϊκή εντολή» των Νεοσμυρνιών. Χώρια, είναι δεδομένο, δεν μπορούν. Μαζί... κάνουν; Αδιάφορο. Κάνουν δεν κάνουν, είναι η μοναδική επιλογή τους. Να στρωθούν και να... κάνουν! Δεν παίρνω, και δεν με κόφτει να πάρω, τα κομμάτια ούτε του ενός ούτε του άλλου. Οι συγκρούσεις, του σχεδίου Τσακίρη και των αντιρρήσεων του δήμου, λύνονται με τη συνεννόηση. Οι αντιθέσεις, με τη σύνθεση. Πιθανότατα το σχέδιο Τσακίρη να επιβαρύνει. Πιθανότατα οι αντιρρήσεις ότι επιβαρύνει να τεντώνονται έως την άλλη άκρη, αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.

Οι συγκρούσεις δεν είναι παράλογο ότι υπάρχουν. Το παράλογο είναι να νομίσει, η οποιαδήποτε πλευρά, ότι ξεπερνιούνται με τα καμποϊλίκια. Να οχυρωθούν οι μεν στο Μέμπερς Κλαμπ οι δε στο δημαρχείο και να αρχίσουν να πετροβολιούνται. Μεγάλα παιδιά είμαστε, δεν χρειάζεται ούτε ότι «θα κατεβάσουμε τον Λίνεν για δήμαρχο να κάνουμε τη δουλειά μας» ούτε ότι ο διαβολικός Τσακίρης έχει κατά νου «να σηκώσει το επόμενο Mall απέναντι απ' το τυροπιτάδικο». Η κοινή απαίτηση είναι η προφανής. Η θετική διάθεση, ο ρεαλισμός, η επίγνωση ότι (μπορούν, στο μεταξύ, να παίξουν... όσο ξύλο θέλουν αλλά στο τέλος) ο συγκερασμός είναι ο μονόδρομός τους.