Ποιος χρειάζεται άλλο ένα μπάνιο; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Mη με ζαλίζετε με την κλήρωση της Ευρωλίγκας, αυτήν που προκλητικά όρισε η ULEB την ίδια μέρα με τη διεξαγωγή του επίσημου φιλικού μεταξύ πρωταθλήτριας Ευρώπης και μεικτής Ευρώπης. Με τα κόκκινα, τα πράσινα και τα κίτρινα θα ασχοληθώ ξανά από αύριο.
Αυτό το Σάββατο είναι αφιερωμένο στην επίσημη αγαπημένη.
Οταν τα παλικάρια της Εθνικής Ανδρών έκαναν όλη την Ελλάδα να χορεύει εκστασιασμένη, το έκαναν από την άλλη άκρη του κόσμου, όπου έφταναν με δυσκολία και με καθυστέρηση οι δονήσεις από τον σεισμό του μπάσκετ. Στην Ιαπωνία ζήσαμε με την ομάδα ένα μαγευτικό όνειρο, το ζήσαμε όμως μακριά από τα αρώματα και τα χρώματα της πατρίδας. Οταν πια επιστρέψαμε, είχαν περάσει 30 ώρες από το φινάλε του χαμένου τελικού και 3,5 μέρες από την εποποιία του αγώνα με τις ΗΠΑ.
Το χειροκρότημα των εκατοντάδων φιλάθλων που ξενύχτησαν για την υποδοχή στο αεροδρόμιο ήταν γενναιόδωρο, γνήσιο, αποθεωτικό, σαν ένα ποτήρι νέκταρ για να δροσιστούν τα χείλη από τις 12 ώρες της πτήσης κι από την πίκρα της ήττας από τους Ισπανούς. Στους διεθνείς, όμως, αξίζει πολύ μεγαλύτερο. Εάν μπορούσαν να μπουν στο αεροπλάνο αμέσως μετά τον θρίαμβο επί των Αμερικανών, θα έβρισκαν τη μισή Ελλάδα να τους περιμένει στον διάδρομο προσγείωσης. Αν και πλέον γι' αυτή την ομάδα κάθε διάδρομος μοιάζει με εφαλτήριο απογείωσης.
Η ομάδα που μας χάρισε το σπάνιο μεθύσι των δύο αλησμόνητων Σεπτέμβρηδων θα υποκλιθεί σύσσωμη απόψε στο κοινό της, αυτό που αντιστέκεται, που επιμένει, που ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Οχι στο κοινό που καταργεί κάθε έννοια αθλητικού πνεύματος στα ντέρμπι των ελληνικών πρωταθλημάτων, ούτε βέβαια στους ουρανοκατέβατους που χρησιμοποιούν τις εθνικές ομάδες για να υψώσουν λάβαρο εθνικισμού, αλλά στο κοινό που ακόμα θυμάται ότι αθλητισμός σημαίνει διασκέδαση, χαμόγελο, αγνότητα, ανάσα.
Η ευλογημένη Εθνική Ανδρών του μπάσκετ βρήκε τρόπο να ενσαρκώσει όλα όσα είναι σωστά στην Ελλάδα του 2007 και να διώξει όλα όσα την πληγώνουν. Κι αν τα ίσια μοιάζουν λιγότερα από τα στραβά, αποδείχθηκαν αρκετά για να οδηγήσουν αυτή την παρέα έως τις παγκόσμιες κορυφές. Γι' αυτό και μόνο, επειδή έγινε φάρος φωτεινός, αξίζει το χειροκρότημά σας απόψε στο Ολυμπιακό γυμναστήριο.
Σταματήστε τις δικαιολογίες, αφήστε κατά μέρος τα σχέδια για σκασιαρχείο. Δεν είναι κάθε σαββατόβραδο για βόλτα στην παραλιακή, ούτε κάθε Σαββατοκύριακο για εξόρμηση στα νησιά. Αυτό που μας δίνει η Εθνική ομάδα μπάσκετ είναι πιο πολύτιμο από ένα μπάνιο παραπάνω.
Εξάλλου, στο ΟΑΚΑ απόψε θα ξυπνήσουν και οι μνήμες του Ευρωμπάσκετ της νιότης μας, με την παρουσία όλων σχεδόν των θαυματοποιών του 1987, αλλά και ορισμένων από τους αντιπάλους (Τκατσένκο). Μόλις ο Γκάλης συναντήσει τον Διαμαντίδη, ο Χριστοδούλου τον Παπαλουκά, ο Φασούλας τον Παπαδόπουλο, ο Καμπούρης τον Φώτση και ο Γιαννάκης τον... Γιαννάκη, το παρελθόν θα σφίξει το χέρι με το παρόν και όλοι μαζί θα ατενίσουμε το μέλλον. Με βλέμμα αισιόδοξο όσο ποτέ.