Ο Καπέλο (ξανα)έφυγε πρωταθλητής. Δηλαδή, αλίμονο... στον επόμενο! (SportDay / Σπυρόπουλος)

O Φάμπιο Καπέλο και τις δύο (μία τώρα και μία πριν από δέκα χρόνια) σεζόν που δούλεψε στη Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το πρωτάθλημα. Κι έφυγε αμέσως μετά. Την πρώτη φορά, η έξοδος ήταν εθελουσία. Για να επιστρέψει στη Μίλαν. Τη δεύτερη, είναι καθαρή απόλυση.

Συμβαίνει. Και αλλού. Και εδώ, να απομακρυνθεί ο πρωταθλητής προπονητής, έχει συμβεί. Συμβαίνει παντού. Αλλά πουθενά αλλού τόσο πολύ, και τόσο συχνά, όσο στην καταβροχθίζουσα προπονητές Ρεάλ. Πιθανότατα επειδή πουθενά αλλού το job description δεν είναι τόσο νεφελώδες. Ποια είναι η δουλειά. Και τι θέλουν απ' τον κόουτς.

Μετά τον Καπέλο του '97, ήταν ο Γιουπ Χάινκες. Πήραν το Πρωταθλητριών, το πρώτο ύστερα από 32 χρόνια, όταν ο (νυν τεχνικός διευθυντής) Μιγιάτοβιτς ακόμα έπαιζε. Και σκόραρε. Τότε, το καθοριστικό γκολ στον τελικό του Αμστερνταμ με τη Γιουβέντους.

Εφεραν τον Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο. Αντεξε 22 μέρες, προτού πετάξει τη λευκή πετσέτα. Αδύναμος να πολεμήσει τις διαφωνίες του με τον πρόεδρο, εκείνο τον καιρό, Λορένθο Σανθ. Τον Καμάτσο τον διαδέχθηκε ο Χούους Χίντινκ. Τον έκαναν, προτού περάσει ολόκληρη περίοδος, τσιχλόφουσκα. Τον μάσησαν και τον έφτυσαν.
Υστερα, πήρε σειρά ο Τζον Τόσακ. Παραπετάχτηκε, όταν είπε (το περίφημο) πως ήταν πιο πιθανό να πετάξει ένα γουρούνι πάνω απ' το «Μπερναμπέου» παρά αυτός να ανακαλέσει τις επικρίσεις του εναντίον των υπολειτουργούντων ποδοσφαιριστών του.

Στον αμείλικτο κύκλο χόρεψε, έπειτα, η «πένθιμη» φιγούρα του κυρ-Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Με κάποιον τρόπο έμεινε τριάμισι χρόνια. Πήραν δύο Τσάμπιονς Λιγκ, πήραν δύο πρωταθλήματα κι ο Φλορεντίνο Πέρεθ του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι επειδή παραήταν παλιομοδίτικος για το galactico ίματζ.

Ακολούθησαν τέσσερα χρόνια αστάθειας. Και, φυσικά, αποτυχιών. Ο Κάρλος Κεϊρόζ ανέλαβε τη mission impossible να οικοδομήσει «ομάδα που να νικά», ενώ είχαν απέλθει βράχοι όπως ο Ιέρο και ο Μακελελέ για να κάνουν χώρο στους μέσους, στους επιθετικούς, στους μεσοεπιθετικούς.

Οι μέσοι, οι επιθετικοί, οι μεσοεπιθετικοί έπαιξαν, πράγματι, θεαματική μπάλα. Πράγμα που δεν αρκούσε για να ικανοποιήσει τον Φλορεντίνο, όταν στο τέλος της χρονιάς η τροπαιοθήκη έμεινε... ως είχε. Ο Πορτογάλος έκαψε το χαρτί του.
Επανήλθε ο Καμάτσο. Και... επανέφυγε, αφού ο Πέρεθ απέτυχε να τον στηρίξει όταν ο τεχνικός πάσχιζε να βάλει τα υπερ-εγώ σε μια σειρά. Με τον επόμενο, τον Μαριάνο Γκαρθία Ρεμόν, η υπομονή του Πέρεθ τελείωσε σε τρεις, μονάχα, μήνες.

Ο Βραζιλιάνος Βαντερλέι Λουσεμπούργκο, υπερφίαλης αυτοπεποίθησης, δεν τα πήγε κι άσχημα στο να αναστήσει το μαχητικό πνεύμα της ομάδας. Εφυγε, επειδή όλο αυτό δεν ήταν (συγχρόνως) και... ελκυστικό. Ο χαμηλού προφίλ Χουάν Ραμόν Λόπεθ Κάρο δεν είχε ποτέ καμία, αληθινή, πιθανότητα. Πήγε σαν το σκυλί.

Του Καπέλο του ζήτησαν να μαζέψει τα κομμάτια και να επαναφέρει μια κάποια τάξη τόσο στ' αποδυτήρια όσο και στο χορτάρι επάνω. Να ξανακάνει τους αστέρες... ποδοσφαιριστές και να μπει τέλος στη χειρότερη εποχή της Ρεάλ τα τελευταία 50 χρόνια. Του τα είπαν, τα έκανε. Ολα. Και του 'δειξαν την πόρτα.

Διότι τα έκανε, μεν, όλα... αλλά δίχως (το επιπλέον απαιτούμενο απ' τη διοίκηση, απ' τους φαν, απ' τα ακόρεστα μίντια) στυλ! Οι τακτικές έφεραν αποτελέσματα, όμως περισσότερο με το πείσμα, με την πίστη, με το team spirit. Η δόση τεχνικής και ατομικής λάμψης αξιολογήθηκε ως ελλειμματική.

Με μια φράση... αλίμονο στον επόμενο! Θα πρέπει και το πρωτάθλημα να (ξανά)πάρουν και να το επιτύχουν με τον τρόπο που θα ικανοποιεί τους μονίμως, εκ πεποιθήσεως, ανικανοποίητους. Εάν δεν το κάνουν, οι εκ πεποιθήσεως ανικανοποίητοι θα αρχίσουν απ' το να αναρωτιούνται «γιατί διώξαμε τον Καπέλο;»!