Ο Γκαλέτι θα κάνει καλό, ο Παππάς... κακό δεν θα κάνει (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O Γκαλέτι πηγαίνει στον Ολυμπιακό και (υπέρ)καλύπτει τη μαύρη τρύπα που χάσκει στα δεξιά, εδώ και τέσσερα χρόνια. Το περιβόητο «κενό του Γιαννακόπουλου». Η θέση-αμαρτία, από τότε που ο Στέλιος έφυγε στο Μπόλτον. Τότε η άμεση επιλογή του επόμενου, ο Γιώργος Γεωργιάδης μπροστά απ' τον (συνυποψήφιο) Βασίλη Λάκη, πράγματι ήταν η καλύτερη «στη στιγμή». Αλλά ο «Μπέμπης», την πρώτη χρονιά, έπεσε στο χάος που «επικυρώθηκε» προς το φινάλε με την έλευση Αλέφαντου.

Τη δεύτερη δε, τραυματίστηκε και σιγά σιγά εξατμίστηκε. Επιπλέον, σε αντίθεση με τον Γιαννακόπουλο, ο Γεωργιάδης ήταν... ασύμβατου (προς τον Ολυμπιακό) ψυχισμού. Ως γνωστόν και ιστορικώς αποδεδειγμένον, ο ψυχισμός είναι καθοριστικός για να «πιάσει» Ελληνας ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό.

Μετά, με τον Σόλιντ και το 4-3-3, η υπόθεση «δεξιός εξτρέμ» πήρε άλλη έννοια. Και ταλαιπώρησε πολλούς, είτε χαφ είτε φορ, που έπρεπε να παίξουν σαν εξτρέμ. Τώρα, με το 4-4-2 στο οποίο ο Ολυμπιακός φαίνεται πως μάλλον επανέρχεται, ο Γκαλέτι θα 'ναι ο πρώτος (απ' το 2003 και δώθε) της από δω πλευράς που θα παίζει σαν τον Τζόρτζεβιτς της από κει πλευράς. Και ακόμα καλύτερα. Το ίδιο, πάνω-κάτω, θα ήταν και ο Ντένις Ρόμενταλ. Με τον Δανό ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να επωφεληθεί απ' το επαγγελματικό λάθος του παίκτη (Τσάρλτον) και τη συγκυρία του υποβιβασμού (του κλαμπ) ώστε να ψωνίσει, την όχι αλλοιωμένη ποιότητα, σε μειωμένη τιμή. Με τον Γκαλέτι, ευλόγως η τιμή είναι τσιμπημένη. Πάλι, όχι δυσανάλογη. Για αγορά 27χρονου διεθνούς Αργεντινού από κλαμπ αιχμής της Πριμέρα πρόκειται...

Οπως και να 'χει, Ρόμενταλ ή Γκαλέτι, η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε και προσέλαβε τον επαγγελματία που «ξέρει τη δουλειά». Τίποτα δεν εκτιμώ (και) στο ποδόσφαιρο, πιο πολύ απ' τον άνθρωπο που είναι πιστοποιημένο ότι ξέρει τη δουλειά. Τα λεφτά, όταν τον βρίσκεις και τον παίρνεις για να σου την κάνει, πάντοτε αξίζουν. Ο Γκαλέτι είναι ο σωστός παίκτης για να φέρνει στον αντίπαλο την ανισορροπία (με το χάρισμά του στο ένας εναντίον ενός) και να συντελεί, έτσι, στο ν' ανατρέπονται οι κλειστά στημένες άμυνες. Πράγμα που δεν είναι, ακριβώς, ο Χάρης Παππάς. Και γι' αυτό, άλλωστε, θα παίρνει περίπου το ένα έβδομο των χρημάτων του Γκαλέτι.

Ο Παππάς είναι άλλο. Απ' τον χειμώνα ακόμα, βλέποντας το ένα μετά το άλλο τα γκολ του Φάνη Γκέκα με την Μπόχουμ, σχεδόν πάντοτε έκανα την ίδια σκέψη. Οτι ο Παππάς, που την ίδια εποχή παιδευόταν ασκόπως στον Ολυμπιακό, θα ταίριαζε σε καμιά δεκαριά απ' τις 18 ομάδες της Μπουντεσλίγκα. Σκέψη τη σκέψη, έφτασε να 'ναι πεποίθησή μου ότι ο Παππάς κάπου εκεί, ή κάπου σαν και εκεί, ήταν «καταδικασμένος» να συνέχιζε. Το πιθανότερο είναι ότι, πράγματι, θα συνέβαινε. Εάν δεν μεσολαβούσε η ευκαιρία «ΑΕΚ». Μεσολάβησε. Ο Παππάς αποφάσισε και την πήρε. Και εγώ, στη θέση του, το ίδιο θα έκανα. Οταν είσαι 24 ετών, η (όποια) Μπουντεσλίγκα μπορεί να είναι το μεθεπόμενο βήμα. Η ευκαιρία «ΑΕΚ» τού δίνει (στο καλό σενάριο) τη δυνατότητα να εφοδιαστεί ώστε αυτό, το μεθεπόμενο βήμα, να το πραγματοποιήσει σε δυο-τρία χρόνια με πιο γερά, πιο ανταγωνιστικά, πόδια.

Στην ΑΕΚ, πάλι, ο Παππάς... κακό δεν θα κάνει. Είναι το μόνο σίγουρο. Καλό, σε επιλεγμένες στιγμές, μπορεί να κάνει. Και να 'ναι, ενδεχομένως, και κρίσιμο. Και εγώ στη θέση τους, εάν τον εύρισκα διαθέσιμο στον δρόμο, θα τον έπαιρνα. Η χρησιμότητα οποιουδήποτε στο ρόστερ είναι, όταν αρχίζει και ρέει η σεζόν, λίγο ως πολύ αστάθμητη. Πέρυσι π.χ., ως τα μέσα Οκτωβρίου, ο Λεωνίδας Καμπάνταης απλώς συμπλήρωνε τη λίστα. Δεν ήταν, καν, δηλωμένος στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ας βρεθεί ένας να πει, του ίδιου του... Καμπάνταη συμπεριλαμβανομένου, ότι τότε (πριν από το ντέρμπι του πρώτου γύρου με τον Παναθηναϊκό) πίστευε πως η μετοχή «Καμπάνταης» θα έκανε, εν συνεχεία, τέτοιο ράλι. Κι ότι θα δικαιωνόταν, εν τέλει, με μια αξιοπρεπέστατη μετακίνηση στην Μπουντεσλίγκα!
Ούτ' η Σοφία (Κιντή), παλαιόθεν θαυμάστρια, νομίζω...