Ο Γκαλέτι σηματοδοτεί τη νέα φιλοσοφία στο λιμάνι (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η απόκτηση του Γκαλέτι από τον Ολυμπιακό δεν τον κάνει αυτομάτως καλύτερο από πέρυσι. Αλλωστε, κανένας ποδοσφαιριστής δεν κάνει από μόνος του τη διαφορά. Εκείνο που σηματοδοτεί, όμως, τη νέα εποχή στο λιμάνι είναι η αλλαγή πλεύσης στον τρόπο μεταγραφών. Και είναι μια νέα πορεία. Και επιστρέφει τον Ολυμπιακό σε επίπεδο 1996 από πλευράς εξεύρεσης φιλοσοφίας. Τότε βασίστηκε στη λογική που είχε ο Μπάγεβιτς με νέα παιδιά, Ελληνες με κίνητρο, οι οποίοι θα μπορούσαν να παίξουν γρήγορο ποδόσφαιρο και να έχουν φιλοδοξίες. Μέχρι και το 2005 για σχεδόν 9 χρόνια ο Ολυμπιακός ήταν ακόμα «του Μπάγεβιτς». Είτε αυτό αρέσει είτε όχι, σε αυτά τα χρόνια η φιλοσοφία ήταν εκείνη που χάραξε ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμα και χρονιές που πήρε πρωταθλήματα με άλλους στον πάγκο, ο Ολυμπιακός δεν έφυγε ποτέ από αυτή τη γραμμή. Υστερα ήρθε ο Σόλιντ, ο οποίος αποδείχτηκε ότι δεν είχε κανένα πλάνο. Μόνο με ελεύθερους παίκτες, χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό, βυθίστηκε αύτανδρος στην Ευρώπη, παρά τους δύο τίτλους στο εσωτερικό.

Φέτος, για πρώτη χρονιά έπειτα από καιρό, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να χτίσει κάτι από την αρχή, ξηλώνοντας ό,τι υπήρχε και όχι κάνοντας επιδιορθώσεις. Και το κάνει σωστά. Προσέξτε, δεν λέω αν αυτοί που πήρε είναι καλοί ή κακοί παίκτες, αλλά κρίνω τον τρόπο δουλειάς. Ο Ιβιτς είναι «γεννημένος για τεχνικός διευθυντής», όπως έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Και παρ' ότι στον Πειραιά, διά στόματος του ίδιου του Σωκράτη Κόκκαλη, χλεύαζαν πριν από τρία χρόνια το μοντέλο με τεχνικό διευθυντή, κατάλαβαν πως από το να κάνει ο κάθε προπονητής του κεφαλιού του, αξίζει να έχουν ένα σχεδιασμό από ψηλά. Ο Ιβιτς κινείται όπως έκανε και στην ΑΕΚ. Σωστά, μεθοδικά. Η διαφορά είναι τα χρήματα που έχει στο μπάτζετ. Ο Νούνιες, ο οποίος είχε γίνει στόχος για ένα χρόνο της ΑΕΚ, αποκτήθηκε μέσα σε μια εβδομάδα από τον Ολυμπιακό. Αν είναι καλός ή κακός, δεν ξέρω. Σημασία έχει πως τον ήθελαν, τον πλήρωσαν και τον πήραν. Για το μοντέλο που έχει πια η ΑΕΚ στο μυαλό της, με τον Φερέρ ως απόλυτο άρχοντα, στα πρότυπα των αγγλικών ομάδων, έχω τοποθετηθεί ξανά. Είναι για μένα η καλύτερη φιλοσοφία, αλλά πάντα κινδυνεύεις να εκθέσεις ανεπανόρθωτα τον προπονητή, αν αποδειχτούν λάθος οι επιλογές του. Είναι όμως το πιο μοντέρνο σύστημα και πάνω σε αυτό λειτουργούν οι καλύτερες ομάδες που είναι ανώνυμες εταιρείες στον πλανήτη. Με τη διαφορά πως τα μπάτζετ που χειρίζονται αυτοί οι μάνατζερ είναι πολύ μεγαλύτερα από της «Ενωσης», όπως φυσικά και οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας. Ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα, έχει ήδη κάνει δύο καλές κινήσεις (με Γκαλέτι και Νούνιες), έχοντας πληρώσει περίπου 4 εκατ. ευρώ. Το ένα τρίτο δηλαδή από τα χρήματα που προσφέρει η Μίλαν για τον 17χρονο Βραζιλιάνο Πάτο και τα απορρίπτει η ομάδα του, η Ιντερνασιονάλ Πόρτο Αλέγκρε! Η χαώδης διαφορά των χρημάτων που δίνουν οι ελληνικές ομάδες και αυτών που μπορούν να ξοδέψουν, αν θέλουν, οι περισσότερες ξένες είναι κάτι που δεν αλλάζει.

Ο Ιβιτς πάντως δείχνει να επιβάλλει μια νέα λογική στον Ολυμπιακό. Ψάχνει για παίκτες που στην Ελλάδα σίγουρα μπορούν να κρατήσουν τα κεκτημένα στους πρωταθλητές. Ο Γκαλέτι είναι ένας εξαιρετικός μέσα δεξιά, που δεν αγωνίζεται στη γραμμή, αλλά σκοράρει και έχει συμμετοχή στο παιχνίδι. Ο Νούνιες είναι ένας φορ με καλά στοιχεία, αν και πολλοί που έρχονται με περγαμηνές από τη Λατινική Αμερική μένουν από λάστιχο στην Ευρώπη. Διεκδικεί τον Μορφέο, που είναι ένας αληθινά καλός μπαλαδόρος με ικανότητα να ανοίγει τις κλειστές άμυνες, τον Κολοτσίνι, που είναι ένας αξιόπιστος σέντερ μπακ με πτωτική πορεία τα τελευταία δύο χρόνια (από το 2005, όταν έδιναν γην και ύδωρ γι' αυτόν Μίλαν και Λίβερπουλ), αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Για την Ελλάδα είναι πολυτέλεια ένας μπακ του επιπέδου του. Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι ο λόγος για τον οποίο «πάγωσε» του Ρόμενταλ, παίκτη ιδανικού για το 4-3-3, με ταχύτητα και ποιότητα που θα ταίριαζε με την παρουσία και του Γκαλέτι στην ίδια ομάδα.

«Ο Ολυμπιακός του 2007-2008 θα είναι καλύτερος ή χειρότερος;» ρωτάνε κάποιοι. Η μόνη σίγουρη απάντηση, για την οποία δεν διεκδικώ βραβείο πρωτοτυπίας, είναι ότι θα είναι πολύ διαφορετικός.