Η διάγνωση του Ιλια Ιβιτς (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Καιρό τώρα μου ζητάτε με πολλά mail στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου (karpetshow@yahoo.gr) τη γνώμη μου για τα μεταγραφικά του Ολυμπιακού, τους παίκτες που ενδιαφέρουν τον σύλλογο, την αξία τους, τις προτεραιότητες του Λεμονή και του Κόκκαλη κ.λπ. Μέχρι τώρα δεν έχω γράψει σχεδόν τίποτα, κυρίως διότι ήξερα ότι οι Μακελελέ, οι Ντούντου και οι Τουντσάι δεν θα έρχονταν ποτέ και ότι κακώς ασχολούμασταν. Τώρα που φτάσαμε στο διά ταύτα, ήρθε ο Ιβιτς και μοιάζει να μπήκε μια σειρά, μπορώ να γράψω δυο-τρία πράγματα.

Θεωρώ ότι η μεταγραφή του Γκαλέτι, αν γίνει, θα είναι η πιο σημαντική που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό. Κυρίως διότι δείχνει ότι στον Ολυμπιακό άλλαξε η σελίδα και υπάρχει πλέον λίγη ποδοσφαιρική λογική. Ο Ολυμπιακός επιτέλους αποκτά έναν ποδοσφαιριστή σε μια θέση που δεν είχε σχεδόν κανέναν. Επίσης, αυτή η κίνηση δείχνει πως ο Ιβιτς δεν έχει σκοπό να κάνει μπαλώματα στον περσινό Ολυμπιακό, αλλά έχει βασικό σκοπό τη δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας.

Λάθος

Ας μιλήσουμε λίγο αγωνιστικά. Τα δύο τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός έπεσε θύμα ενός προγραμματικού λάθους. Μολονότι ο Τροντ Σόλιντ είχε ένα πλάνο ομάδας στο κεφάλι του και παρ' όλο που ήταν αρκετά ανήσυχος ώστε να ψάχνει όλον τον χρόνο παίκτες που του χρειάζονταν, εντούτοις ποτέ στα δύο χρόνια δεν κατάφερε να φτιάξει την ομάδα που ήθελε. Για έναν κυρίως λόγο: στο 4-3-3 που μπορούσε να διδάξει δεν χωρούσε ο Ριβάλντο και ο Νορβηγός ποτέ δεν προσπάθησε να φτιάξει μια ομάδα στα μέτρα του Βραζιλιάνου. Ο Ολυμπιακός του Σόλιντ ήταν σαν κάτι ταινίες που δεν είναι ούτε του παραγωγού ούτε του σκηνοθέτη. Ο Νορβηγός συμβιβάστηκε με τον «Ρίμπο» και ο «Ρίμπο» για να παίζει στη θέση του υπέφερε: μαζί του υπέφερε στα σοβαρά ματς –ειδικά πέρυσι– και ο Ολυμπιακός.

Αξίωμα

Για να καλύψει την αδυναμία του, ο Νορβηγός προχώρησε σε μεταγραφικές επιλογές που γίνονταν στη βάση του αξιώματος «αν-πάρω-καλύτερους-παίκτες-από-αυτούς-που-έχω-θα φτιάξω-μια καλύτερη-ομάδα»: πρόκειται περί προπονητικής επιπολαιότητας. Αν έχω μια ομάδα της οποίας ο καλύτερος παίκτης δεν χωράει στο σχήμα που θέλω, όσους παίκτες κι αν αλλάξω η ομάδα θα είναι προβληματική. Ο Ζεβλάκοφ ήταν καλύτερος από τον Πάντο, ο Ντομί καλύτερος από τον Μπουλούτ, ο Ουαντού πιο πλήρης από τον Ανατολάκη, ο Σέζαρ πιο κλασάτος από τον Σούρερ και ο Μπόρχα είχε μεγαλύτερη διάθεση από τον Ντάνι. Κι όμως, οι πέντε προσθήκες δεν έκαναν καλύτερο τον Ολυμπιακό και ο λόγος ήταν απλός: το σχήμα δεν θα απέδιδε ποτέ όσο ο Ριβάλντο είχε το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Δεν υπάρχει ενδεκάδα που να παίζει 4-3-3 με δέκα παίκτες που σέβονται τους ρόλους τους και έναν ελεύθερο! Για να μην παρεξηγηθώ, το πρόβλημα δεν ήταν ο «Ρίμπο», ήταν η αδυναμία της αξιοποίησής του. Για να παίξουν ο Βραζιλιάνος και ο Ολυμπιακός καλύτερα χρειαζόταν μια άλλου τύπου ομάδα.

Δεξιά

Φοβόμουν ότι το προγραμματικό λάθος (να 'ρθουν καλύτεροι από αυτούς που έπαιζαν πέρυσι σε δεδομένες θέσεις) θα επαναλαμβάνονταν και φέτος. Ο Ολυμπιακός αναζητούσε στο πρόσωπο του Ντούντου, του Ρεκόμπα και του Τουντσάι έναν αντι-Ριβάλντο -δηλαδή τον τρόπο να διαιωνιστεί το πρόβλημα! Και κάπου εκεί, πριν γίνει το απόλυτο μπλέξιμο, ευτυχώς εμφανίστηκε ο Ιβιτς, που με το καλημέρα διέγνωσε το πιο μεγάλο από τα προβλήματα που είχε ο Ολυμπιακός τον τελευταίο χρόνο, δηλαδή την έλλειψη ενός δεξιού χαφ που να του επιτρέπει να παίξει και κάτι άλλο πέρα από αυτό το λειψό και λανθασμένο 4-3-3.

Νούνιες

Εξίσου σημαντική κίνηση (για να διαπιστώσει κανείς τις προθέσεις του Ιβιτς) είναι και η προσθήκη του Νούνιες. Δεν ξέρω πόσο καλός είναι ο παίκτης και δεν κρύβω τις αμφιβολίες μου για το αν θα βγει η μεταγραφή, μια και οι παίκτες που έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα από τη Λατινική Αμερική δεν έχουν κάνει θαύματα. Ομως ένα από τα προβλήματα του Ολυμπιακού πέρυσι ήταν ότι όταν έλειπε ο Κωνσταντίνου δεν μπορούσε να προκύψει κανένα επιθετικό δίδυμο, μια και ο Κύπριος ήταν ο μοναδικός παίκτης που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως παρτενέρ των υπολοίπων! Το δίδυμο Κωνσταντίνου - Καστίγιο υπήρχε, το δίδυμο Κωνσταντίνου - Οκκά (ή Μπαμπαγκίντα), επίσης. Κάθε άλλος συνδυασμός χωρίς τον Κύπριο δεν ήταν λογικός. Ο δε Μπόρχα για να είναι χρήσιμος δεν θέλει παρτενέρ, αλλά ακραίους που μπορούν να σεντράρουν και να του δώσουν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί τα δύο (μόνο) προσόντα του: το μεγάλο επιτόπιο άλμα του και την ικανότητά του να παίρνει θέσεις εντός περιοχής. Δεν νομίζω ότι φέτος θα φτιάξει κάποιος μια επίθεση στα μέτρα του Μπόρχα, όμως αν ο Νούνιες είναι ο παίκτης που όλοι νομίζουμε, θα είναι συμπληρωματικός σε όλους τους επιθετικούς που ο Λεμονής θα χρησιμοποιήσει δίπλα του.

Ήρθε

Ο Ιβιτς δεν ήρθε για να βρει τον αντι-Ριβάλντο, τον αντι-Καρεμπέ, τον αντι-Ζιοβάνι και τον αντι-Ζέτερμπεργκ: αυτούς τους έψαχναν ο Κόκκαλης και (έχω την υποψία) ο Τάκης Λεμονής. Ο Ιβιτς θέλει ένα διεισδυτικό παίκτη σαν τον Μορφέο, διότι γνωρίζει ότι απέναντι στις κλειστές άμυνες που ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει χρειάζονται παίκτες που μπορούν να μπουκάρουν και να βγαίνουν και ως κρυφοί επιθετικοί. Η προτεραιότητά του, από ό,τι φαίνεται με τις πρώτες επιλογές του, είναι να σχηματίσει ένα ρόστερ που να επιτρέπει στον προπονητή να φτιάξει μια ομάδα που να μπορεί να έχει όχι έναν, αλλά δυο-τρεις διαφορετικούς τύπους παιχνιδιού. Μια ομάδα που να μπορεί να είναι και ικανή να αμυνθεί (και να παίξει στις αντεπιθέσεις) και να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας όταν η περίσταση το απαιτεί. Μια ομάδα σαν αυτήν που δεν είχε ο Ολυμπιακός όσο ο πρόεδρος και ο εκάστοτε προπονητής έκαναν του κεφαλιού τους.

Πρόθεση

Το αν θα τα καταφέρει θα το δούμε όταν ολοκληρωθούν οι μεταγραφές. Για την ώρα αρχίζει να διακρίνεται η πρόθεση…

Καταστατικό

Διαβάζω την ανακοίνωση των υποψήφιων τοποτηρητών της Σούπερ Λίγκας στην ΚΕΔ έτσι όπως αυτή εκδόθηκε από την ΕΠΟ. Μου κάνει εντύπωση το ότι, όπως αναφέρεται, εξαιρούνται από τον σχετικό πίνακα των υποψήφιων να μπουν στην ΚΕΔ ως εκπρόσωποι της Σούπερ Λίγκας «οι κ. Σίπκας Α. (Φλώρινας), Φασόλης Γ. (Αθηνών), Νικάκης Β. (Αιτωλοακαρνανίας), Ντάουλας Δ. (Αιτωλοακαρνανίας), που δεν έχουν αποδεχτεί το καταστατικό της ΕΠΟ!».

Η λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι το συγκεκριμένο καταστατικό δεν έχει εγκριθεί από το Πρωτοδικείο: αναρωτιέμαι τι άραγε είναι παράτυπο -να μην αποδέχεσαι ένα καταστατικό που δεν έχει εγκριθεί (και το οποίο η νομική υπηρεσία της Ομοσπονδίας απέσυρε από το Πρωτοδικείο κρίνοντας ότι κάτι δεν έχει κάνει καλά) ή να έχεις αποδεχτεί ένα καταστατικό που δεν έχει την έγκριση της ελληνικής Δικαιοσύνης; Αν η ΕΠΟ έχει γίνει ανεξάρτητο κράτος, έχει αποκτήσει δικά της πρωτοδικεία και λειτουργεί εντός της Ελλάδας όπως το Αγιον Ορος ή όπως το Βατικανό στη Ρώμη, ας μας το πουν να το ξέρουμε.

Αν παραμένει ακόμα μια ελληνική ομοσπονδία που για να υπάρχει και να λειτουργεί χρειάζεται καταστατική έγκριση από Πρωτοδικείο, τότε το τι κάνει ο Νικάκης, ο Φασόλης και ο Ντάουλας θα πρέπει να απασχολήσει τους ανθρώπους της όταν και εφόσον πάρουν έγκριση του καταστατικού τους από τους λειτουργούς της ελληνικής Δικαιοσύνης: αν το κάνουν, σαφώς και μπορούν να αποκλείσουν όσους δεν αποδέχονται τη θεσμική λειτουργία μιας νόμιμης ομοσπονδίας -τώρα, όχι.
Η Σούπερ Λίγκα (που ζητάει χρήματα από τον ΟΠΑΠ αρνούμενη να ξεκαθαρίσει με ποιον είναι και τι θέλει) οφείλει να συμπεριλάβει τους συγκεκριμένους ανθρώπους στον έλεγχο των υποψηφίων, ξεκαθαρίζοντας με πράξεις ότι δεν θεωρεί την Ομοσπονδία ένα είδος Αγίου Ορους που βρίσκεται στη Λεωφόρο Συγγρού.

Το παραμύθι ότι υπάρχει μια καλή Σούπερ Λίγκα και μια κακή ΕΠΟ δεν το τρώει κανένας πια: αν δεν διαφοροποιηθούν, και λεφτά δεν πρόκειται να πάρουν και θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι είναι συνυπεύθυνοι για το γενικότερο θεσμικό χάλι και όχι θύματά του. Καλές είναι οι συναντήσεις του Τζίγκερ και του Πηλαδάκη με τον Ορφανό, αλλά αυτά που του λένε στις ιδιωτικές συζητήσεις τους πρέπει να αρχίσουν να τα λένε και δημόσια…