Ολυμπιακός ετών 23! (SportDay / Δημήτρης Χρυσάνθης)

Η αίσθηση που υπήρχε με το τέλος της αγωνιστικής περιόδου και με την ανανέωση της συνεργασίας με τον Πίνι Γκέρσον να ανακοινώνεται με το που τελείωσε ο πέμπτος τελικός των πλέι οφ, ήταν πως ο Ολυμπιακός έπρεπε να επιδιώξει την ενίσχυσή του με Ελληνες -κατά το πλείστον- παίκτες. Τα κουκιά άλλωστε ήταν μετρημένα.

Ο Μασιγιάουσκας έχει συμβόλαιο για άλλα τρία χρόνια και κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να το σπάσει, ο Ζίζιτς ανανέωσε το δικό του νωρίτερα μες στη σεζόν, ο Ντόμερκαντ έχει κι αυτός συμβόλαιο, αλλά ακόμα κι αν φύγει, θα έρθει στη θέση του ο Σεϊμπούτις, ο οποίος είχε δοθεί δανεικός στο Μαρούσι και δεν είναι ούτε αυτός Ελληνας, άρα οι τρεις από τις maximum έξι θέσεις αλλοδαπών που δικαιούται η ομάδα βάσει κανονισμών στις εγχώριες διοργανώσεις ήταν εξαρχής κατειλημμένες. Τι έμενε; Ενας αλλοδαπός για τη θέση του Ακερ, ο οποίος πριν καν ξημερώσει η μέρα μετά τον πέμπτο τελικό πήρε των ομματιών του και επέστρεψε στις ΗΠΑ, ένας ακόμα για τη θέση του Στακ, που αποδεσμεύθηκε, και ίσως άλλος ένας σε περίπτωση που τελικά αποφασιστεί να φύγει και ο Πεν (ο οποίος πάντως για την ώρα πιο πιθανό είναι να μείνει). Αυτοί και... τέλος.

Ολα τα υπόλοιπα κενά έπρεπε να καλυφθούν με Ελληνες. Και υπήρχαν κενά, τα οποία φάνηκαν όχι μόνο από τον τρόπο που αγωνίστηκε η ομάδα στη διάρκεια της σεζόν, αλλά και από την εικόνα που παρουσίαζε σε αρκετά παιχνίδια ο πάγκος της. Για μια ομάδα με την οικονομική ευχέρεια του Ολυμπιακού ήταν ανεπίτρεπτο να παρατάσσεται σε αγώνες με 11 ή ακόμα και 10 ετοιμοπόλεμους παίκτες, επειδή δεν είχε υλικό για να αναπληρώσει απώλειες λόγω τραυματισμών.

Με αυτό το σκεπτικό δόθηκε το σύνθημα για επίθεση στην ελληνική αγορά. Πρώτα ήταν ο Στράτος Περπέρογλου, που καθυστερεί να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, διότι υπάρχει οικονομική διαφορά με τον Πανιώνιο. Μετά ήρθαν οι Ιαν Βουγιούκας και Γιώργος Αποστολίδης, οι οποίοι έχουν ήδη υπογράψει τα συμβόλαιά τους. Κι ακολουθούν οι Κώστας Βασιλειάδης και Λουκάς Μαυροκεφαλίδης, που είναι πιο δύσκολες περιπτώσεις, επειδή δεσμεύονται με Μάλαγα και Ρόμα, αντίστοιχα, ενώ ο Ολυμπιακός δεν έχει συμφωνήσει ούτε και με τους ίδιους. Παρ' όλα αυτά, κανείς στο λιμάνι δεν αρνείται ότι αποτελούν και αυτοί μεταγραφικούς στόχους. Αλλωστε, ένας από τους λόγους για τους οποίους έφυγαν οι Χαρίσης και Μπάρλος ήταν για να αδειάσει χώρος στο ρόστερ ώστε να χωρέσουν όλοι αυτοί.

Και αίφνης μορφοποιείται η στρατηγική που έχει χαραχθεί. Διότι αν βάλει κανείς όλα αυτά τα ονόματα στη σειρά (Αποστολίδης, Βουγιούκας, Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης) και προσθέσει και αυτά των Βασιλόπουλου και Σχορτσιανίτη, που είναι ήδη παίκτες του Ολυμπιακού, θα διαπιστώσει ότι αποτελούν τον βασικό κορμό της Εθνικής Εφήβων, η οποία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003 και της Εθνικής Νέων Ανδρών, η οποία δύο χρόνια αργότερα ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ολοι τους 22χρονα ή 23χρονα παιδιά με σημαντικές περγαμηνές ήδη (κάποια από αυτά) και λαμπρές προοπτικές εξέλιξης.

Αυτή φαίνεται πως είναι και η λέξη-κλειδί. Η εξέλιξη. Η μεταγραφική στρατηγική του Ολυμπιακού, αν μπορούμε να αναγνώσουμε σωστά τις προθέσεις εκείνων που τη σχεδίασαν, φαίνεται πως θα κινηθεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την ενίσχυση με παίκτες που θα μπορέσουν να κάνουν την ποιοτική διαφορά στο ρόστερ ώστε να γίνει δυνατή του χρόνου η καθαίρεση του Παναθηναϊκού στην Ελλάδα και η πρόκριση στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Αυτοί οι παίκτες θα είναι οι δύο ή τρεις αλλοδαποί που θα αποκτηθούν. Το δεύτερο επίπεδο περιέχει το στοιχείο της επένδυσης. Ο Ολυμπιακός θέλει να μαζέψει όποιο σπουδαίο ταλέντο κυκλοφορεί σήμερα στην ελληνική αγορά, όχι μόνο για να επωφεληθεί από την όποια βοήθεια μπορεί να του δώσει άμεσα, αλλά κυρίως για να φτιάξει ένα βασικό κορμό παικτών, που θα του δώσει τη δυνατότητα να παραμένει σε υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια, δίχως να χρειάζεται να κάνει ένα κάρο μεταγραφές κάθε καλοκαίρι. Με άλλα λόγια, οι «ερυθρόλευκοι» φαίνεται πως επιδιώκουν να κάνουν ό,τι και ο Παναθηναϊκός, ο οποίος έχει εδραιώσει την κυριαρχία του πάνω σ' έναν βασικό κορμό παικτών (Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Χατζηβρέττας, Μπατίστ και μέχρι πέρυσι και ο Λάκοβιτς) και από εκεί και πέρα κάθε χρόνο προχωρεί σε λίγες ενέσεις... ποιότητας. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε (ο Ολυμπιακός) τη χρυσή φουρνιά των γεννηθέντων το 1984 και '85 και όχι παίκτες όπως ο Μιχάλης Κακιούζης ή ο Μιχάλης Πελεκάνος, οι οποίοι ήταν διαθέσιμοι μεν, αλλά μεγαλύτεροι σε ηλικία και ασφαλώς πολύ λιγότερο εξελίξιμοι.

Ο μοναδικός προβληματισμός αυτού του σχεδιασμού είναι ο προπονητής! Είναι ο Πίνι Γκέρσον διατεθειμένος να δουλέψει με όλους αυτούς τους νεαρούς; Η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια δίνει αρνητική απάντηση. Ο Γκέρσον είχε συνηθίσει τόσα χρόνια στη Μακάμπι να έχει έτοιμους παίκτες. Σούπερ σταρ με τους οποίους συνεργαζόταν σε επαγγελματικό επίπεδο και κατακτούσε τίτλους, από τους οποίους πάντως απουσίαζαν παντελώς όποιοι πιτσιρικάδες τύχαινε να βρίσκονται στο ρόστερ της «ομάδας του λαού». Αλλά και η παρθενική χρονιά του στον Ολυμπιακό δεν δημιουργεί μεγαλύτερη αισιοδοξία. Με τον Σχορτσιανίτη δεν κατάφερε να δουλέψει και (όχι μόνο με δική του ευθύνη) τον φρέναρε, παρά τον βοήθησε να εξελιχθεί. Τον Μπουρούση ήθελε να τον διώξει στην αρχή της χρονιάς και μόνο όταν ξέγραψε τον Σχορτσιανίτη, του έδωσε χρόνο συμμετοχής και... εκτέθηκε. Ακόμα και ο Βασιλόπουλος δεν πήρε ίσως τα λεπτά που θα του αναλογούσαν βάσει της προπέρσινης πολύ καλής παρουσίας του. Θα μπορέσει τώρα ο Γκέρσον να δουλέψει με ακόμα πιο πολλούς νεαρούς και να βοηθήσει εκτός από την ομάδα και αυτούς για να γίνουν ατομικά καλύτεροι; Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως, ο ίδιος ο Ισραηλινός δήλωνε χθες στο Ισραήλ πως δεν έχει αρχίσει ακόμα να χτίζει την ομάδα, παρ' ότι έχουν ήδη γίνει δύο μεταγραφές (Αποστολίδης, Βουγιούκας) και μία ακόμα είναι έτοιμη να ολοκληρωθεί (Περπέρογλου). Κι αυτό ίσως σημαίνει κάτι...