Κατά το δοκούν (SportDay / Δημήτρης Μπαλής)

Ευτυχώς η δυστυχώς η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια σε λέξεις, ώστε η έννοια της καθεμιάς να μπορεί να χαρακτηρίσει ακριβώς τις ενέργειες των ανθρώπων. Στη χώρα μας η έκφραση «κατά το δοκούν», βρίσκει καθημερινή εφαρμογή, στον τρόπο συμπεριφοράς, στη δουλειά, στο σπίτι, στις μετακινήσεις. Σε μια συγκροτημένη κοινωνία όπως η δική μας, θα έπρεπε οι κανόνες να ακολουθούνται από όλους, με τις εξαιρέσεις βέβαια να υπάρχουν για να τους…επιβεβαιώνουν. Οπως φυσικά υπάρχουν και νόμοι, αλλά ελάχιστοι ενδιαφέρονται να τους τηρήσουν. Μόνο σε ένα Σαββατοκύριακο μαζικών μετακινήσεων, μπορείς κάλλιστα να παρατηρήσεις ότι ο καθένας μας λειτουργεί «κατά το δοκούν». Δηλαδή κατά του πως του αρέσει ή πως τον συμφέρει ή πως τον διευκολύνει ή πολλά πως ακόμη. Ο Ελληνας οδηγός -δυστυχώς που το γράφω- δεν εκπαιδεύεται. Όχι μόνο κατά τη διαδικασία μέχρι να παραλάβει το δίπλωμα αλλά κυρίως μόλις το αποκτήσει. Μαθαίνει παπαγαλία τις κινήσεις, να ξεκινάει, να στρίβει, να παρκάρει, τα σήματα απ’ έξω. Στην καθημερινή πρακτική όμως δεν εφαρμόζει τίποτα από όλα αυτά. Ξεχνάει να βγάλει το φλας, πριν στρίψει, δεν κοιτάζει καθόλου τους καθρέφτες εκτός κι αν η κυρία θέλει να φτιάξει το μαλλί της ή να βάλει κραγιόν (άπειρες φορές το έχω δει), και ο κύριος να σφίξει τη γραβάτα του (προλαβαίνω τον Πανούτσο και λέω ότι το κάνω κι εγώ). Πατάει φρένο χωρίς λόγο έχοντας κιόλας μεγάλη απόσταση από το προπορευόμενο όχημα, ξεχνώντας ότι χρειάζεται απλά να αφήσει για λίγο το πόδι από το γκάζι. Ετσι, ο πίσω πατάει κι αυτός φρένο και δημιουργείται μποτιλιάρισμα ή συμβαίνουν ελαφρά τρακαρίσματα. Σταματημένοι στο φανάρι, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πολλοί φοβούνται να ξεκινήσουν αμέσως μόλις ανάψει το πράσινο, μήπως κάποιος περνά με κόκκινο από την άλλη κατεύθυνση. Και συμβαίνει αυτό γιατί ο οδηγός δεν έχει άμεση επαφή με το περιβάλλον τριγύρω. Δεν έχει μάθει να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις. Στον αυτοκινητόδρομο πάλι, ο κάθε οδηγός συμπεριφέρεται ανάλογα. Μερικοί διαλέγουν λωρίδα κυκλοφορίας, συνήθως την αριστερή οι αργοί, γαντζώνονται στο τιμόνι και χαράζουν ρότα λες και είναι καπετάνιοι ή απλά κρατούν σταθερή ταχύτητα όπως οι μηχανοδηγοί στα τρένα. Αλλοι, αποφασίζουν να κάνουν ζικ-ζακ, για να κερδίσουν δρόμο ή χρησιμοποιούν τη βοηθητική λωρίδα, δεξιά, για να προσπεράσουν. Λάθος κάνουν όλοι και μάλιστα τιμωρούνται από τον κώδικα. Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που λειτουργούν τα τούνελ στην «Κακιά Σκάλα» και λίγοι έχουν μάθει να συμπεριφέρονται σωστά. Κινούνται με την ίδια ταχύτητα που είχαν πριν μπουν, και δεν ανάβουν φώτα (όχι τη μικρή σκάλα), παρά τις σημάνσεις και τις φωτεινές ενδείξεις. Αλλοι φορτώνουν το αυτοκίνητο όχι όπως πρέπει αλλά με το πώς θα τα χωρέσουν όλα, ασχέτως αν έχουν καλή ορατότητα. Αυτά τα ολίγια παρατήρησα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Εύχομαι όμως την επόμενη φορά, αν χρειαστεί, να γράψω λιγότερα.