Μπασκετολογίες για τον επόμενο προπονητή του Αρη (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Όποιος είναι αυτός που θα επιλέξει τον προπονητή ο οποίος θα καθοδηγήσει τον Αρη στη δεύτερη φάση της αναδημιουργίας του, βρίσκεται μπροστά σε ένα πρόβλημα που ενδεχομένως ακόμα και η καταλληλότερη λύση δεν θα ικανοποιήσει όσους «μπασκετολόγους» έχει αναθρέψει αυτή η ομάδα.

Ο πρόεδρος Θανάσης Τζεβελέκης δεν είναι ένας από αυτούς, και αυτό ίσως να αποτελεί, από τη μία, αδυναμία στην επιλογή του καταλληλότερου και, από την άλλη, εφόδιο για να αναπτύξει μια αγαστή συνεργασία με όποιον τελικά επιλέξει. Ετσι τουλάχιστον φάνηκε μέσα από τη συνεργασία του με τον Αντρέα Ματσόν. Μπορεί να μην ήταν το πρώτο όνομα, αλλά στηρίχθηκε από τη διοίκηση, η οποία δεν ενέδωσε σε οποιαδήποτε πίεση είτε των άσπονδων φίλων της ομάδας είτε του κόσμου που έψαχνε για εξιλαστήριο θύμα έπειτα από αποτυχία μικρού ή μεγαλύτερου βεληνεκούς. Και το βεληνεκές του Ματσόν ήταν περιορισμένο, όπως άλλωστε και τα οικονομικά του Αρη, εφόσον συνηθίζουμε σε συγκρίσεις με ομάδες της Ευρωλίγκας. Τις ανταγωνίστηκε, όμως, για να διαγράψει μια άκρως ικανοποιητική πορεία μέχρι τους «16» της διοργάνωσης.

Τι κατάφερε με τον Ματσόν ο Αρης; Ούτε τη διατήρησή του σε τροχιά γύρω από την Ευρωλίγκα ούτε τον υποτιθέμενο σεβασμό έναντι των υπόλοιπων ομάδων που τον καταδίωξαν. Ολα αυτά αλλάζουν μέσα από μία ή το πολύ δύο αποτυχίες. Η νίκη με την ήττα είναι πολύ κοντά, το ίδιο και η επιτυχία με την αποτυχία.

Με τον Ματσόν ο Αρης κατάφερε να αποκτήσει μια ισχυρότερη προσωπικότητα ως ομάδα, ακόμα και όταν το μπάσκετ που απέδιδε ήταν απλώς κουραστικό. Γιατί αυτό ακριβώς απέδιδε σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σε αναμετρήσεις στις οποίες επικρατούσε. Το «τουρλουμπούκι-μπάσκετ» ήταν μια συνηθισμένη εικόνα που αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία του Ματσόν (και ίσως γενικότερα την ιταλική σχολή), με την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στους παίκτες του να είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Δηλαδή, αν ένας παίκτης κάνει κάτι στραβό και σημειώσει καλάθι, θα τον χειροκροτήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δεν πετύχει πόντο με τον ίδιο ανορθόδοξο τρόπο, τότε θα τον καθίσει στον πάγκο. Το μεμπτό της υπόθεσης έχει να κάνει μόνο με τον τρόπο και όχι με το αποτέλεσμα, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι το ζητούμενο. Οσο για το αποτέλεσμα, ο Ματσόν τα κατάφερε μια χαρά υπό το σκεπτικό και ταυτόχρονα χρήσιμο προβληματισμό: «ποιος προπονητής θα κατάφερνε περισσότερα με το υλικό που διαθέτει ο Αρης;». Το πολύ πολύ να έφτανε στον τελικό του πρωταθλήματος και να έπαιρνε τη δεύτερη θέση, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει κατά πολύ το τελικό αποτέλεσμα που αφορούσε τη συμμετοχή του στην Ευρωλίγκα.

Αν υποθέσουμε ότι με τον Ματσόν ο Αρης έκλεισε έναν κύκλο εργασιών διάρκειας περίπου δύο ετών και έφτασε στο ζενίθ της αποτελεσματικότητας, είτε μέσω της επιλογής του προπονητή είτε, πολύ περισσότερο, μέσω της επιλογής παικτών -κάτι που συνδέεται άμεσα με τον προπονητή- θα πρέπει να κάνει ένα βήμα εμπρός.

Η μπασκετική τεχνογνωσία των ανθρώπων του Αρη, του ενός, των δύο ή των τριών το πολύ που ασχολούνται ήδη με το θέμα προπονητή, δεν είναι αμφισβητήσιμη. Υπάρχει και κυμαίνεται σε υψηλότατα επίπεδα. Υπάρχει αρκετό ταλέντο και ικανότητες για ανθρώπους του συμβουλίου που έχουν μυρίσει μπάσκετ πριν ακόμα ο Αρης γίνει η ομάδα της «αυτοκρατορίας» του στη δεκαετία του '80-'90 και κάτι... Αυτό αποτελεί ένα εχέγγυο για μία πιο σίγουρη επιλογή από την προηγούμενη, με τον Ματσόν να επανέρχεται από τον σχολιασμό αγώνων σε τηλεοπτικές μεταδόσεις στην άκρη του πάγκου μιας ομάδας για την Ευρωλίγκα. Πάντως είναι οι συνθήκες που επιβάλλουν μια λύση με μικρότερο ρίσκο από το προηγούμενο και σε αυτό δεν θα προσθέσουμε το δίλημμα «Ελληνας ή ξένος».

Οταν θα ακούσουμε τους παράγοντες να μιλούν για την τελική τους επιλογή και θα υποστηρίζουν ότι ο νέος προπονητής ταιριάζει στη φιλοσοφία του Αρη, να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός ήταν ο τελευταίος λόγος που επηρέασε την απόφασή τους. Ο πρώτος είναι ο οικονομικός και αυτό είναι προτιμότερο να το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι Αρειανοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις και φωνάζουν «Γιαννάκης» ή «Ιβκοβιτς» και κοντεύουν να μας κουφάνουν.

Θα μιλήσουμε για ένα μικρό θαύμα -ίσως και μεγάλο- αν ο Αρης θα μπορούσε να εξασφαλίσει συνεργασία με προπονητές αυτού του μεγέθους και με κασέ στο διπλάσιο από το προβλεπόμενο των περίπου 200.000 ευρώ. Θα μιλούσαμε για μια υπέρβαση που δεν αποκλείεται να μην είναι τελικά η ενδεδειγμένη λύση, τουλάχιστον σε αυτό το χρονικό σημείο και έτσι όπως μας έχει συνηθίσει να κινείται στα οικονομικά του ο Αρης. Συμμαζεμένα, συνετά, χωρίς «διαρροές» και όλοι πληρωμένοι στην ώρα τους είναι στην ΚΑΕ Αρης, σβήνοντας τις μνήμες από το αμαρτωλό παρελθόν που στοίχισε ακριβά στον «αυτοκράτορα».