Μια καλοκαιρινή επανάσταση χωρίς διακηρύξεις (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν κατά καιρούς υπάρξει διακηρύξεις «επαναστάσεων», που δεν απέδωσαν τελικά τίποτα. Επανάσταση ήταν, παραδείγματος χάριν, κάποτε ο ερχομός του Αλέξανδρου Λυκουρέζου και των συνεργατών του που θα αναλάμβαναν την τεχνοκρατική οργάνωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επανάσταση ήταν πέρυσι η δημιουργία της Σούπερ Λίγκας που είχε προβληθεί ως μία σαφέστατη ένδειξη ότι οι πρόεδροι των ΠΑΕ της Α' Εθνικής σοβαρεύτηκαν και αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ολα αυτά δεν απέδωσαν τίποτα το συγκλονιστικό και δεν άλλαξαν την εικόνα του πρωταθλήματος και του ποδοσφαίρου μας. Ισως γιατί γέννησαν μεγάλες προσδοκίες και οι μεγάλες προσδοκίες συχνά σε αυτή τη χώρα (και όχι μόνο στα αθλητικά) δημιουργούν ή φέρνουν μεγάλες απογοητεύσεις.

Φέτος, σιωπηλά συντελείται μία επανάσταση χωρίς την παραμικρή διακήρυξη που μπορεί μελλοντικά, όντως να αποδειχθεί καθοριστική. Μετά και την είσοδο του Γρηγόρη Γεωργάτου στα διοικητικά της Παναχαϊκής είναι πλέον φανερό ότι στις περισσότερες ΠΑΕ, οι πρώην ποδοσφαιριστές αναλαμβάνουν συνεχώς και μεγαλύτερους διοικητικούς ρόλους. Φέτος το καλοκαίρι η δουλειά του Ντέμη Νικολαΐδη εκτιμάται και από όσους ήταν ορκισμένοι επικριτές του. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης ξεπέρασε τους φόβους του και ανέλαβε την προεδρία του ΠΑΟΚ. Ο Γιάσμινκο Βέλιτς πήρε πάνω του κάθε ευθύνη για τα μεταγραφικά του Παναθηναϊκού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης πείστηκε για την ανάγκη να λειτουργήσει διαφορετικά ο Ολυμπιακός του και κάλεσε τον Ιλια Ιβιτς. Τέλος, ο Κώστας Μακρής προτίμησε να παραχωρήσει το διοικητικό κουμάντο της ομάδας του στον Γρηγόρη Γεωργάτο, παρά να την πουλήσει στον Αχιλλέα Μπέο που του εξασφάλιζε με την προσφορά που του είχε κάνει και κάποια χρήματα.

Αργά αλλά σταθερά, χωρίς διακηρύξεις και χωρίς «τάχα μου» επαναστατικές πράξεις που προκύπτουν από παραγοντικό νταραβέρι, κλείνει ένας ολόκληρος κύκλος μιας παραγοντικής περιόδου όπως τη γνωρίσαμε. Η φιγούρα του προέδρου-αφέντη που βάζει τα χρήματά του και κάνει στον σύλλογο ό,τι γουστάρει, σε λίγα χρόνια θα είναι μακρινή και ταυτισμένη με ένα ποδόσφαιρο που γέννησε παραγοντισμό, διαφθορά και ατελείωτη βαρεμάρα. Δεν ξέρω τι είδους ομάδες θα κάνουν οι ποδοσφαιριστές που παίρνουν στα χέρια τους τις τύχες των συλλόγων, διοικώντας και αποφασίζοντας το μέλλον τους. Αποκλείεται να τα κάνουν χειρότερα.