Νίκη που αφήνει αναπάντητα ερωτήματα (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Αυτό που μένει ως τελευταία γεύση από το παιχνίδι της Κρήτης είναι η έκρηξη από το νικητήριο γκολ του Νίκου Λυμπερόπουλου. Αυτή η νίκη, όμως, που μας γλίτωσε από το μεγαλύτερο κάζο επί θητείας Ρεχάγκελ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κάνει να ξεχαστούν οι κινήσεις (και οι μη κινήσεις) του Γερμανού τεχνικού. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Γιατί στο 1-0 γίνεται αλλαγή ο Γκέκας, από τη στιγμή που το παιχνίδι δεν έχει «καθαρίσει»; Η παρουσία του μέσα στη μεγάλη περιοχή ήταν απαραίτητη, ειδικά μετά το γκολ της ισοφάρισης.

Για ποιο λόγο δεν αντικαταστάθηκε νωρίτερα ο Αμανατίδης που (και λόγω τραυματισμού) ήταν ωσεί παρών στο δεύτερο ημίχρονο; Σε μια φάση, ο ίδιος ο Αμανατίδης έφτασε να ζητάειαλλαγή από τον πάγκο, που αντέδρασε υπερβολικά καθυστερημένα. Ανεξαρτήτως της νίκης, σε αυτά τα ερωτήματα ο Ρεχάγκελ οφείλει να απαντήσει. Ερώτημα είναι και η νωθρότητα των διεθνών μας που «κοιμήθηκαν» από τον ρυθμό της Μολδαβίας μετά το 1-0.

Ενδεχομένως και να υποτίμησαν τη δυναμικότητα του αντιπάλου. Για μία ακόμα φορά, όμως, αποδείχθηκε ότι σε επίπεδο εθνικών ομάδων, για να κερδίσεις, δεν χρειάζεται απλώς να ιδρώσεις. Πρέπει να ματώσεις. Τέτοια παιχνίδια πρώτα τα «καθαρίζεις» οριστικά και μετά... αράζεις.

Οταν παίζεις με τη φωτιά, δεν «σκοτώνεις» τον αντίπαλο και του αφήνεις την ελπίδα ότι με μια φάση μπορεί να σου κάνει τη ζημιά. Κάτι τέτοιο συνήθως το πληρώνεις. Εμείς, όχι. Ενα μάθημα που πήραμε, χωρίς ευτυχώς να το πληρώσουμε ακριβά. Αξίζει, πάντως, έπαινος για την προσπάθεια των Ελλήνων παικτών μετά την ισοφάριση. Τότε τρέξαμε, κυνηγήσαμε με μανία κάθε μπάλα και δικαιωθήκαμε χάρη στον οίστρο του συνηθισμένου σωτήρα της Εθνικής (είχε καθαρίσει τόσο στο Καζακστάν, όπως και στο Κισινάου) Νίκου Λυμπερόπουλου. Μπράβο για μία ακόμα φορά και στο κοινό του Ηρακλείου, που ούτε φώναξε ούτε αποδοκίμασε μετά την ισοφάριση, αλλά με τις επευφημίες «έσπρωξε» την ομάδα μπροστά.

Αυτός, όντως, είναι ο 12ος παίκτης μιας ομάδας. Επί του πρακτέου, η νίκη ήρθε με τα χίλια ζόρια, ήρθε με χιτσκοκικό φινάλε, δοκίμασε τις καρδιακές μας αντοχές, όμως εδραιώνει την πρωταθλήτρια Ευρώπης στην κορυφή του ομίλου με πέντε βαθμούς διαφορά, τη διατηρεί αφεντικό της κατάστασης και της έδωσε και ένα χρήσιμο μάθημα. Ο δρόμος για την τελική φάση είναι ανοιχτός, αρκεί να αποφύγουμε τα εμπόδια που πολλές φορές μόνοι βάζουμε στον δρόμο μας...