Γουέμπλεϊ, 36 χρόνια μετά…

Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι χάνονται, αλλά οι αναμνήσεις μένουν ανεξίτηλες και δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Στις 2 Ιουνίου του 1971, ο Παναθηναϊκός του Φέρεντς Πούσκας και των «θρύλων» Μίμη Δομάζου, Αντώνη Αντωνιάδη, Αριστείδη Καμάρα και των υπόλοιπων «πρασίνων» περνούσε το κατώφλι του ιστορικού «Γουέμπλεϊ» για να αντιμετωπίσει τον «τεράστιο» Άγιαξ. 36 χρόνια μετά την ιστορική αυτή στιγμή, τίποτα δεν έχει ξεχαστεί με τις εικόνες να μένουν χαραγμένες στο μυαλό όσων έζησαν τις μαγικές αυτές στιγμές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την επική ανατροπή κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, την εκτός έδρας εμφάνιση κόντρα στην Έβερτον και την παρουσία των Ελλήνων φιλάθλων στον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών; Το sport-fm.gr παίρνει το όνομα του θρυλικού αγγλικού γηπέδου και θυμάται γράμμα-γράμμα τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Η πορεία προς τον «μύθο»

Για να περάσει ο Παναθηναϊκός στον μεγάλο τελικό χρειάστηκε ένα θαύμα. Η ήττα με 4-1 στο «φλογισμένο και κατάμεστο από 89.000 Γιουγκοσλάβους «Μαρακανά» είχε κόψει τα «φτερά» των «πρασίνων», οι οποίοι πλέον χρειάζονταν μία μεγάλη νίκη για να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Το εκτός έδρας γκολ του Καμάρα στο 55ο λεπτό έδινε ελπίδες στον Παναθηναϊκό και οι παίκτες του Φέρεντς Πούσκας δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο «μεγάλος» Αντώνης Αντωνιάδης με δύο γκολ στο 1ο και στο 54ο λεπτό έβαλε φωτιά στις εξέδρες της «Λεωφόρου» με τους οπαδούς της ελληνικής ομάδας να μην μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους. Ο σκόρερ του «Μαρακανά» έκανε και πάλι το καθήκον του, ανεβάζοντας τον Παναθηναϊκό στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στο 63ο λεπτό ο Καμάρας διαμόρφωσε το τελικό 3-0, χαρίζοντας την πρόκριση στον μεγάλο τελικό στον Παναθηναϊκό, δίνοντας παράλληλα το έναυσμα για ξέφρενα πανηγύρια σε όλη την Ελλάδα, με το σύνθημα «Φέρτε μας τον Άγιαξ» να αντηχεί σε κάθε γωνία της πατρίδας μας.

Οικονομόπουλος το πουλί! Μπορεί ο Παναθηναϊκός να έφτασε στον μεγάλο τελικό με τον Καμάρα να είναι ο ήρωας των ημιτελικών, αλλά όλοι οι παίκτες εκείνης της ομάδας έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, προκειμένου να γίνει πραγματικότητα το «έπος». Στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης η κληρωτίδα τον έστειλε να αντιμετωπίσει τη Σλόβαν Μπρατισλάβας από την Τσεχοσλοβακία, η οποία ήταν και η κάτοχος του κυπέλλου Κυπελλούχων. Οι «πράσινοι» επιβλήθηκαν με 3-0 στη «Λεωφόρο» και έβλεπαν πλέον με μεγάλη αισιοδοξία την ρεβάνς στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Η Σλόβαν επικράτησε με 2-1, αλλά η ήττα δεν κόστισε στον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε τον Τάκη Οικονομόπουλο σε μεγάλη ημέρα, με το «πουλί» να κατεβάζει τα ρολά όποτε χρειάστηκε και να κάνει το όνομα του γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Υπάρχουν στιγμές που το χιλιοειπωμένο και «γραφικό» όσο και το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, «Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις» που έγραψε ο Πάολο Κοέλιο στο περίφημο έργο του «Ο Αλχημιστής», είναι η μοναδική ατάκα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις ώστε να περιγράψεις ορισμένες καταστάσεις. Στα προημιτελικά της διοργάνωσης ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πανίσχυρη Έβερτον. Το γήπεδο ήταν κατηφορικό, αλλά ως δια μαγείας η μπάλα δεν έλεγε να μπει στα δίχτυα των «πρασίνων». Τότε μια «διαβολική» σύμπτωση έκανε την εμφάνιση της. 9 λεπτά πριν ολοκληρωθεί το 90λεπτό, στις 9 του Μάρτη, στις 9 το βράδυ, ο Αντωνιάδης με το 9 στην φανέλα πετυχαίνει το χρυσό γκολ, το οποίοι δίνει τελικά την ισοπαλία με 1-1 στους «πράσινους». Στην ρεβάνσ το σκορ δεν ανοίγει και έτσι ο Παναθηναϊκός κάνει ένα ακόμα βήμα προς το θαύμα.

@2@ Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός. Το συγκεκριμένο σύνθημα, το οποίο ακούγεται μέχρι σήμερα στα γήπεδα όπου αγωνίζονται οι «πράσινοι» πήρε σάρκα και οστά την σεζόν 1970-71. Στην Ελλάδα παρά τις οπαδικές διαφωνίες και τις αιώνιες κόντρες, οπαδοί όλων των ομάδων άρχισαν να εύχονται τα καλύτερα στον Παναθηναϊκό. Τηλεγραφήματα, επισκέψεις και δηλώσεις συμπαράστασης από όλες τις ελληνικές ομάδες προς τους παίκτες του «τριφυλλιού» ήταν καθημερινές. Οι ποδοσφαιριστές του Φέρεντς Πούσκας αντιμετωπίζονταν σαν ροκ-σταρ σε κάθε τους εμφάνιση στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, με τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπο τους να είναι κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής.

Μίμης Δομάζος ή αλλιώς «στρατηγός». Ο Αντωνιάδης ήταν ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού στην διοργάνωση με 10 τέρματα, ο Καμάρας είναι ο ήρωας του ημιτελικού κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα, ο Οικονομόπουλος με τις εμφανίσεις του ανάγκασε όλο τον κόσμο να τον αποκαλεί «πουλί», αλλά κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Δομάζο. Ο θρυλικός μέσος του Παναθηναϊκού δεν έχασε λεπτό, αγωνιζόμενος και στα 9 ευρωπαϊκά παιχνίδια βασικός και αναντικατάστατος! Οι μπαλιές του «ξυράφι», όπως και το μυαλό του, με τις μεστές και παράλληλα δημιουργικές εμφανίσεις του να καθηλώνουν τους χιλιάδες φιλάθλους που παρακολούθησαν τις παραστάσεις του.

Πούσκας ο θαυματοποιός. Ο συνταγματάρχης της Ουγγαρίας της δεκαετίας του '50, ο άνθρωπος που ανάγκασε όλο τον κόσμο να αποκαλεί την Ρεάλ Μαδρίτης «βασίλισσα», ο τεχνικός που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον μοναδικό τελικό για ελληνική ομάδα, του Κυπέλλου Πρωταθλητρίων το 1971 κόντρα στον Αγιαξ μας άφησε στις 17 Νοεμβρίου του 2006 και πήγε να παίξει ποδόσφαιρο με τους άλλους μεγάλους στα γήπεδα του παραδείσου. Αν κάτσει κάποιος να γράψει για τον Φέρεντς Πούσκας, τότε είναι σίγουρο πως ένα αφιέρωμα όπως αυτό που διαβάζεται αυτή την στιγμή, δεν μπορεί να «χωρέσει» όλη του την λάμψη. Οι ικανότητες του μέσα στο γήπεδο τεράστιες, στον πάγκο όμως οι απόψεις των «ειδικών» δεν ήταν πάντα καλές. Ότι και να λένε, όποιος και να το λέει αυτό, είναι «σχεδόν» σίγουρο πως δεν έχει καταφέρει αυτά που κατάφερε ο «συνταγματάρχης». Να πάρει το καλύτερο δυνατό από τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, ο οποίος δεδομένα είναι απείθαρχος και να φτιάξει ένα σύνολο το οποίο μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.

Λ άσπη στα σημαντικά γεγονότα υπάρχει πάντα στην Ελλάδα και το «έπος» του Γουέμπλεϊ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μετά την πρόκριση επί του Ερυθρού Αστέρα τα δημοσιεύματα περί χρηματισμού των Γιουγκοσλάβων από την Δικτατορία του Παπαδόπουλου, προκειμένου να περάσει ο Παναθηναϊκός στον τελικό είχαν την τιμητική τους. Τα χρόνια έχουν περάσει, το θέμα παραμένει στο στόμα των αντιπάλων του Παναθηναϊκό, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να χαλάσει τον «μύθο» της συγκεκριμένης πορείας.

ΕΊναι στιγμές που σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Το έπος του «Γουέμπλεϊ» θα στέκεται πάντα περήφανο, στην κορυφή των επιτυχιών των ομάδων μας στα Κύπελλα Ευρώπης. Δυστυχώς εκείνη η επιτυχία δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Σπασμοδικές πορείες, πυροτεχνήματα και κυρίως πίκρες είναι το μενού που μας προσφέρουν τα τελευταία χρόνια οι σύλλογοι μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μέχρι να βρεθεί κάποιος να ξεπεράσει το δικό τους επίτευγμα ή τουλάχιστον να κάνει κάτι ανάλογο, ο «συνταγματάρχης», ο «στρατηγός», το «πουλί» και ο «ψηλός» θα παραμείνουν στην σφαίρα του «θρύλου».

Αχιλλέας Κώτσογλου