Bγαίνει από το καβούκι για το κοινό που την αγαπά αληθινά (SportDay /Χρήστος Σωτηρακόπoυλος)

Καλύτερες συνθήκες από αυτές που θα βρει απόψε στο Παγκρήτιο Στάδιο η Εθνική ομάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ζητήσει

Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να μας στείλει μακριά από την Αθήνα, και με κόσμο, ως τιμωρία για αυτά που έγιναν στο γήπεδο Καραϊσκάκη με την Τουρκία. Συνεπώς, απόψε παίζουμε... τιμωρημένοι και ας ανάψουμε μία λαμπάδα στο μπόι αυτών που το αποφάσισαν! Γιατί καλύτερες συνθήκες από αυτές που θα βρει στο Παγκρήτιο η Εθνική ομάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ζητήσει. Γεμάτο γήπεδο, παλμός άνθρωποι κάθε ηλικίας. Σκηνές σε κάθε κίνηση και κάθε βήμα των διεθνών που θυμίζουν το κλίμα που υπήρχε την εποχή μετά τον θρίαμβο στο Euro. Είχα γράψει και τότε πως αυτή η ομάδα είναι oλόκληρου του ελληνικού λαού και όχι της Αθήνας. Πως δικαιούται κάθε Ελληνας φίλαθλος να τη δει κοντά στον τόπο του. Η επιμονή Ρεχάγκελ σε ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο αποδείχτηκε αμετακίνητη και τελικά δεν κερδίσαμε το παραμικρό αγωνιζόμενοι στο φαληρικό γήπεδο.

Eνιωθαν προδομένοι
Τώρα επιτέλους η ομάδα βγαίνει, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, από το καβούκι της πρωτεύουσας και θα απολαύσει αυτό που της αξίζει: αγάπη και ενθουσιασμό. Θυμίζω πως πριν από μερικά χρόνια πήγε και έδωσε, επί Βασίλη Δανιήλ, η ομάδα φιλικά στα Τρίκαλα και στη Λάρισα, στην Καλαμάτα και στην Κοζάνη, στην Ξάνθη και στο Κιλκίς και παρά το ότι τότε δεν ήμασταν στα καλύτερά μας, το πλήθος έτρεχε για να δει από κοντά τους διεθνείς. Ακόμη και επί Ρεχάγκελ στο ξεκίνημα είχαμε πάει στην Πάτρα, στα Γιάννενα, στην Αλεξανδρούπολη και στη Ρόδο για παιχνίδια και επίσης ο κόσμος έδινε το «παρών». Για ποιο λόγο λοιπόν αυτή η πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά το 2004 αυτοεγκλωβίστηκε στην Αττική; Και οι 33.000 άνθρωποι που γέμισαν το Παγκρήτιο για εκείνο το φιλικό με την Ελβετία, που κρίθηκε από τη βολίδα του Τσιάρτα 10 εβδομάδες πριν από την έναρξη του Euro, είχαν κάθε λόγο να νιώθουν προδομένοι. Οπως και χιλιάδες Ελληνες μετά την επιτυχία της Πορτογαλίας, επειδή δεν έβλεπαν από κοντά, όπως ήθελαν και είχαν κάθε δικαίωμα, τους ήρωες του ποδοσφαιρικού έπους.

Oπωσδήποτε έξι πόντοι
Ευτυχώς έστω και έτσι η Εθνική παίζει πια αυτά τα δύο ματς μακριά από την Αθήνα και μπορεί να υπολογίζει στην δύναμη της έδρας. Οι Ούγγροι απόψε και οι Μολδαβοί την Τετάρτη δεν είναι κακές ομάδες, αλλά επ' ουδενί μπορεί να συζητήσουμε πως έχουν τη δυνατότητα να μας κόψουν πόντους. Οι έξι βαθμοί σε αυτή τη διπλή κόντρα πριν οι διεθνείς πάνε διακοπές είναι το αυτονόητο, αλλά επειδή στο ποδόσφαιρο τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν, οφείλουμε να είμαστε σοβαροί. Αν ο Ρεχάγκελ δεν μας τρελάνει με τις επιλογές του, η σημερινή ομάδα θα αποτελείται από ένα σχήμα 4-4-2, που στην κορυφή του θα έχει τον Γκέκα. Αν δίπλα του θα είναι ο Σαμαράς ή ο Χαριστέας, με τον Γιαννακόπουλο και τον Καραγκούνη στα άκρα των χαφ και τους Κατσουράνη, Μπασινά ως αμυντικούς μέσους απομένει να το δούμε στην πράξη. Προσωπικά θα επιθυμούσα τον Λυμπερόπουλο ως παρτενέρ του Γκέκα, γιατί θεωρώ πως στο στυλ παιχνιδιού του πρώτου σκόρερ της Μπουντεσλίγκα ταιριάζει πιο πολύ η παρουσία του φορ της ΑΕΚ. Στην άμυνα ίσως το δίδυμο Κυργιάκου, Ανατολάκη να είναι το πιο σωστό και στα άκρα ο Σεϊταρίδης με τον Τοροσίδη θα δώσουν τις προωθήσεις που χρειάζονται για να πλαγιοκοπήσουμε μία πολύ ευάλωτη άμυνα. Ο νεαρός Σπυρόπουλος μάλλον είναι απίθανο να πέσει στα βαθιά από τον Χερ Οτο, αλλά είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα πάρει το βάπτισμα του πυρός. Μιλάμε για ένα παιδί με εξαιρετικά αμυντικά στοιχεία, που μπορεί όμως και να βοηθήσει επιθετικά πάνω στη γραμμή και να σεντράρει, κάτι που θα χρειαστούμε με τη μορφή που θα έχει το ματς.

Xωρίς ξύλα στο τζάκι
Οσο για την Ουγγαρία, είναι μία ομάδα από τζάκι που όμως εδώ και 20 χρόνια ξέμεινε από ξύλα! Ο καλύτερος σημερινός παίκτης της, ο Ζόλταν Γκέρα ή ο Τάμας Πρίσκιν, στην εποχή του Ντέταρι και του Εστερχάζι αλλά και πιο πίσω στις μέρες του Τόροτσικ και του Νίλαζι δεν θα ήταν καν στον πάγκο. Και επειδή μιλάμε για τους απογόνους της «Αράντσιπατ», της ανίκητης αρμάδας του Πούσκας, του Λόραντ και του Χιντεγκούτι, οι σημερινοί άσοι, αν έπαιζαν τότε, θα συλλαμβάνονταν και θα τους έστηναν στο απόσπασμα! Ο τωρινός τεχνικός Πέτερ Βαρχίντι είναι γιος του θρυλικού Παλ Βαρχίντι, μέλους της ομάδας που το 1954 μάγεψε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και οδήγησε ως προπονητής την Ουίπεστ σε μισή ντουζίνα τίτλους στη δεκαετία του 70. Πήρε εντολή αντικαθιστώντας έναν άλλο γιο διάσημου πατέρα, τον Μπόζικ, να βάλει στην ομάδα τους παίκτες της εθνικής Νέων που είχε υπό τις οδηγίες του. Εδιωξε πολλούς ξεζουμισμένους σταρ, όπως τον Τόργκελε, τον Νταρντάι, τον Κίραλι και τον Σάμπιτς και ποντάρει σε νέα παιδιά. Σε λίγα χρόνια μπορεί αυτό το στοίχημα των Μαγυάρων να τους βγει, αλλά προς το παρόν είναι πολύ αδύναμο καρύδι για τα δόντια των διεθνών μας.