Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει και στο ποδόσφαιρο (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Συμπληρώθηκαν εννιά χρόνια από τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων, όταν στο Βουκουρέστι η εθνική μας είχε χάσει 1-0 από την Ισπανία του Βαλερόν και του Σαλγκάδο. Ηταν το ματς που οι δικοί μας έχαναν το ένα γκολ μετά το άλλο, ο Σλοβάκος Μίχελ (σημερινή κορυφαία σφυρίχτρα στον πλανήτη) δεν μας έδωσε ένα πέναλτι, έκανε και ένα μοιραίο λάθος ο Ελευθερόπουλος, οπότε χάσαμε το Κύπελλο. Εμοιαζε μία ακόμα χαμένη ευκαιρία, από μία χαρισματική φουρνιά που στο διάβα της είχε διαλύσει την Ολλανδία του Φαν Νιστελρόι και τη Γερμανία του Μπάλακ! Ευτυχώς εκείνη η ομάδα δεν χάθηκε στον δρόμο, αλλά αποτέλεσε τη βάση της ομάδας που τρέλανε τον κόσμο στην Πορτογαλία το 2004. Ο Καραγκούνης, ο Λάκης, ο Δέλλας, ο Γιαννακόπουλος, ο Μπασινάς, ο Γκούμας μεγάλωσαν ποδοσφαιρικά μαζί και κάποιοι από αυτούς είχαν οδηγήσει και την εθνική Νέων στην τρίτη θέση του Πανευρωπαϊκού στη Λεπτοκαρυά το 1995. Αλλωστε και οι υπόλοιποι του θαύματος της Πορτογαλίας είχαν γαλουχηθεί μαζί στις Ελπίδες στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 (Ζαγοράκης, Βρύζας, Νικοπολίδης, Τσιάρτας, Νικολαΐδης, Νταμπίζας, Γεωργιάδης) και η προώθησή τους στους Ανδρες ήταν αποκλειστική ευθύνη (άρα και τα εύσημα τού ανήκουν) του Κώστα Πολυχρονίου στο πέρασμά του από τις Εθνικές ομάδες.

Μεγάλωσαν μαζί

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ποτέ δεν στέρεψε από καλούς ποδοσφαιριστές. Ομως ολόκληρες φουρνιές πήγαν χαμένες μόλις διάβηκαν το κατώφλι από τις Ελπίδες ή τους Νέους. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη πρόκριση της εθνικής ομάδας το 1980 στα τελικά του Euro έγινε όταν βάση της ενδεκάδας ήταν παιδιά που ξεκίνησαν μαζί από τους Νέους και τις Ελπίδες λίγα χρόνια πριν. Ο Μαύρος, ο Φοιρός, ο Λιβαθηνός, ο Αρδίζογλου, ο Κυράστας είχαν πάρει μέρος στα τελικά της Σουηδίας το 1974 και στη συνέχεια αποτέλεσαν τον κορμό της εθνικής Ανδρών για χρόνια. Ακόμη και η εθνική Ελπίδων του 2002 που προκρίθηκε στην τελική φάση της Ελβετίας, αν και εκεί δεν τα κατάφερε, πρόσφερε στην Ανδρών που αγωνίστηκε στην Πορτογαλία τον Χαριστέα και τον Σεϊταρίδη ενώ και ο Πατσατζόγλου θα ήταν εκεί αν δεν μεσολαβούσαν τα δύο μαρτυρικά χρόνια των τραυματισμών. Καθόλου τυχαίο λοιπόν το γεγονός πως όποτε δεν χάσαμε τα ταλέντα μας από τις μικρές ηλικίες κάναμε και την υπέρβαση στους Ανδρες. Είναι κανόνας. Μόνη εξαίρεση ήταν η εθνική του 1994 που πήγε στα τελικά του Μουντιάλ για μοναδική φορά στην ιστορία μας. Τότε από την εκπληκτική Ελπίδων που είχαμε το 1988 και έφτασε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού μόνο ο Νίκος Νιόπλιας έκανε πραγματικά μεγάλη καριέρα. Το πρώτο λοιπόν που μας «καίει» είναι να μην σπαταλήσουμε κάποια ταλέντα της Ελπίδων ή της Νέων και να συνεχίσει ο Ρεχάγκελ τον δρόμο που άρχισε να ακολουθεί μετά την ήττα από την Τουρκία. Με τον Σπυρόπουλο να περνά την πόρτα της εθνικής, με τον Τοροσίδη να αποδεικνύει πως δικαίως αποτελεί πλέον στέλεχος της ομάδας και όποιον άλλον κάνει καλό πρωτάθλημα να ελπίζει!

Πέφτουν κορμιά

Διάβασα τις τελευταίες μέρες ότι έπεφταν κορμιά στις προπονήσεις της ομάδας. Αυτό είναι καλό και είναι επακόλουθο του ταρακουνήματος των διεθνών μετά την... επαναστατική ενδεκάδα του αγώνα στη Μάλτα. Κανείς πια δεν θεωρεί τη θέση δεδομένη. Αυτό αποτελεί το καλύτερο κίνητρο και αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για τα δύο ματς που ακολουθούν στο Ηράκλειο. Οσο για τη δουλειά που γίνεται στην Ελπίδων και στη Νέων, ευτυχώς ο Στέλιος Αποσπόρης και ο Νίκος Νιόπλιας είναι πανέξυπνοι όπως ήταν και στο γήπεδο ως ποδοσφαιριστές. Ξέρουν πως δουλειά τους είναι να προετοιμάσουν τους διεθνείς του αύριο και όχι κατ’ ανάγκην να κρατήσουν έναν παίκτη δέσμιο των μικρών εθνικών για να προβληθούν οι ίδιοι! Μόνο στην Ελλάδα καμαρώνουμε όταν ένας παίκτης έχει πολλές συμμετοχές στην Ελπίδων ή τη Νέων. Οι Ολλανδοί (πρυτάνεις στο να δίνουν αμέσως ευκαιρία στα νέα παιδιά) έχουν μία εκπληκτική ατάκα. Λένε «δείξε μου έναν που έχει πάρα πολλές συμμετοχές στην εθνική Ελπίδων για να σου δείξω ένα χαμένο ταλέντο». Σοφή κουβέντα.

Η αξία και όχι η ταυτότητα

Σε άλλες χώρες το ταλέντο το βάζουν σε φούρνο μικροκυμάτων για να είναι γρήγορα ζεστό. Στην Ελλάδα αφήνουμε τους ταλαντούχους να «ψήνονται» τόσο πολύ μέχρι να... καούν! Ο Μουνιόθ με την περίπτωση Νίνη απέδειξε γιατί οι Ισπανοί αποτελούν κλασικό παράδειγμα αξιοποίησης των φυτωρίων. Και μην μου πει κανείς τα φαιδρά για βαριές φανέλες στις μεγάλες ομάδες κι άλλα τέτοια. Ο Ραούλ και ο Κασίγιας που έπαιξαν στη Ρεάλ αμούστακα παιδιά πώς και δεν «πλακώθηκαν» από το βάρος της φανέλας; Ο Οουεν που έγινε βασικός σε Λίβερπουλ και εθνική Αγγλίας στα 17; Ο Ρούνεϊ που πριν γίνει 18 ήταν σταρ; Ο Μέσι που αγωνίζεται στην Μπαρτσελόνα και στην εθνική Αργεντινής από τα 18; Ο Ρομπίνιο; Οι δεκάδες Ολλανδοί που ντεμπουτάρουν πριν τελειώσουν το σχολείο στις ομάδες και στην εθνική; Ο Ποντόλσκι στην εθνική Γερμανίας; Ολοι αυτοί παίζουν σε μικρότερους συλλόγους από τους δικούς μας; Απλά έξω το ταλέντο γίνεται άνδρας όχι μόλις το δείξει η ταυτότητά του αλλά μόλις το επιβεβαιώσει η αγωνιστική του εικόνα! Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει και στο ποδόσφαιρο.