Τα δάκρυα του Ριβάλντο έβγαζαν οργή (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Υπήρξαν και στο παρελθόν άκομψα «αντίο» στη σχέση μιας ομάδας και ενός παίκτη ή προπονητή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Φέρεντς Πούσκας έμαθε από την τηλεόραση το 1974 πως ο Παναθηναϊκός τον απομάκρυνε από την τεχνική ηγεσία. Ο Ζιοβάνι δεν έφυγε όπως του άξιζε πριν από τρία χρόνια.

Η δικαιολογία για να διώξει τον Πάουλο Σόουζα η διοίκηση του Παναθηναϊκού ήταν ένα... ποτήρι κρασί στη Μαδρίτη! Ο Μπάγεβιτς είδε την πόρτα της εξόδου το '99 στου Ρέντη, αν και είχε οδηγήσει μόλις λίγους μήνες πριν τον Ολυμπιακό στην κορυφαία σεζόν της ιστορίας του. Ο Δομάζος και ο Αντωνιάδης πετάχτηκαν έξω από τη Λεωφόρο με τον πιο ωμό τρόπο που θυμάται άνθρωπος.

Ο Λες Σάνον, που δημιούργησε την τεράστια ομάδα του ΠΑΟΚ στη δεκαετία του '70, εξωθήθηκε με πολύ άκομψο τρόπο στο να φύγει από την Τούμπα το 1975. Ο Νίκος Χρηστίδης είδε το όνομά του να αμαυρώνεται και να στιγματίζεται στον Αρη το 1974 πριν ο Λουκάς Μπάρλος του δώσει σανίδα σωτηρίας στην ΑΕΚ. Η λίστα είναι ατελείωτη. Και στο εξωτερικό συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αλλά νομίζω πως η αχαριστία στην Ελλάδα είναι εθνικό σπορ!

Ο Ριβάλντο, χθες, δάκρυσε. Οχι από συγκίνηση, όπως κάποιοι διαπίστωσαν, αλλά περισσότερο από πίκρα. Αν αναλύαμε τη γλώσσα του σώματος, αυτό ήταν ολοφάνερο. Το δάχτυλο που έδειχνε ήταν η προέκταση του ψυχισμού του εκείνη την ώρα. Έβγαζε οργή. Θεωρεί, με βάση αυτά που είπε, πως δεν τήρησαν στον Ολυμπιακό αυτά που του υποσχέθηκαν. Και κυρίως ο Σωκράτης Κόκκαλης. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μόνο την πλευρά του Ριβάλντο έχουμε σε αυτή την ιστορία και μία ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Αλλωστε, νομίζω πως ελάχιστη σημασία έχουν οι λεπτομέρειες στο ζήτημα αυτό. Σημασία έχει η συμπεριφορά αυτή την ώρα. Και μάλιστα απέναντι σε έναν άνθρωπο που η ιστορία του ποδοσφαίρου τον έχει ήδη κατατάξει στη λίστα των πολύ μεγάλων. Ο Ριβάλντο δεν είναι απλώς ένας σπουδαίος παίκτης. Είναι θρύλος στο άθλημα. Είναι ένα παιδί που ξεκίνησε πάμφτωχο και έκανε μία τέραστια καριέρα που τον έφερε στην κορυφή. Ποτέ στην Ελλάδα δεν ήρθε για να αγωνιστεί ένα τόσο μεγάλο αστέρι. Ήρθαν εξαιρετικά ονόματα κατά καιρούς, αλλά ποτέ ένας εν ενεργεία παγκόσμιος πρωταθλητής, και μάλιστα αυτού του μεγέθους. Ο Ριβάλντο, επίσης, δεν ήρθε για να κολλήσει ένσημα. Ηρθε για να αποδώσει. Την πρώτη του χρονιά πήρε ένα πρωτάθλημα πραγματικά μόνος του και παραλίγο η παρουσία του και μόνο να αποκλείσει τη Λίβερπουλ μέσα στο «Ανφιλντ». Τη δεύτερη χρονιά η δική του σφραγίδα στα ντέρμπι έκανε τη διαφορά. Τα γκολ του με τον Παναθηναϊκό ήταν βγαλμένα από εκείνες τις μέρες που ο «Ρίμπο» ξετρέλαινε τον κόσμο με τη φανέλα της Μπάρτσα. Το τέρμα που έβαλε με την ΑΕΚ είχε την ποιότητα που μόνον κάποιος τόσο σπουδαίος διαθέτει. Στην Ξάνθη, σε ένα ματς που δεν θα θυμόταν κανείς, για το Κύπελλο, εκτέλεσε ένα φάουλ που για τον ίδιο ήταν παιχνιδάκι, αλλά για άλλους μοιάζει με ανάβαση στα Ιμαλάια. Ακόμη και στην Ευρώπη, που δεν ήταν στα καλά του αυτή τη τα διετία ο Ολυμπιακός, στην παραλίγο πρώτη εκτός έδρας νίκη του στο Τροντχάιμ, το σουτ από 25 μέτρα ήταν του Ριβάλντο που τον έβαλε μπροστά στο σκορ.

Φέτος η αλήθεια είναι πως η απόδοσή του έπεσε. Παρέμενε όμως ο Ριβάλντο. Η κλάση και η ποιότητα προσωποποιημένες. Μπορεί αγωνιστικά να θεώρησαν στον Ολυμπιακό πως ο «Ρίμπο» δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Υπάρχει όμως διαφορετικός τρόπος να πεις «αντίο». Καλό θα ήταν να έδειχνε ο Σωκράτης Κόκκαλης, προσωπικά, άλλη συμπεριφορά απέναντι στον μεγαλύτερο ξένο παίκτη που φόρεσε τη φανέλα, όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας. Κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στον χρόνο και ο Ριβάλντο πιθανότατα δεν θα μπορούσε να προσφέρει άλλο αγωνιστικά. Αν και η πικρή αλήθεια είναι πως με το πολύ χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, ο Ριβάλντο και περπατώντας ακόμη διακρινόταν. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα χώριζαν οι δρόμοι του με έναν επαγγελματία, που όμως αγάπησε πραγματικά την ομάδα και την Ελλάδα κατ’ επέκταση, ήταν ευκαιρία να γίνει αληθινά τιμητικός. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και αυτό δεν έγινε. Το αν κάνει ζημιά γενικότερα στον Ολυμπιακό, στην εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στις μελλοντικές κινήσεις προς μεγάλους παίκτες για να έρθουν να παίξουν εδώ, δεν είναι το θέμα μας αυτή την ώρα. Γιατί στους μεγάλους έρωτες δεν μπορείς να στέκεσαι με λογιστική διάθεση. Την κατάθεση ψυχής που έκανες δεν την αποτιμάς. Τη βιώνεις. Ο Ριβάλντο αγάπησε τον Ολυμπιακό, όπως και ο κόσμος του τον λάτρεψε. Το αντίο του έπρεπε να είναι διαφορετικό. Γιατί πολύ απλά το δικαιούται!