Η έκρηξη του Βεζούβιου έφερε την υπογραφή του Ντιέγκο (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η άφιξη του Μαραντόνα στη Νάπολι έγινε με τιμές «Μεσσία» το 1984. Μια ολόκληρη πόλη, που πολλές φορές στο παρελθόν είχε φτάσει μια ανάσα από τον τίτλο, εναπόθετε στον Αργεντινό τις ελπίδες για το πρώτο σκουντέτο της ιστορίας της.

Το 1986-1987 έμελλε να είναι αυτή χρονιά. Ο Μαραντόνα ως άλλος Μωυσής θα οδηγούσε το φανατικότερο ιταλικό κοινό στη... Γη της Επαγγελίας και μια πόλη που λατρεύει το ποδόσφαιρο θα έβλεπε την ομάδα της πρωταθλήτρια για πρώτη φορά. Η Νάπολι ξεκίνησε το πρωτάθλημα με νίκη στην Μπρέσια με γκολ του Μαραντόνα και από την έβδομη αγωνιστική, που πέρασε στην κορυφή ύστερα από ακόμα ένα γκολ του Μαραντόνα (1-0 τη Ρόμα στο «Ολίμπικο»), δεν έπεσε από εκεί. Μάλιστα τον Μάρτιο οι «παρτενοπέι» είχαν ανοίξει διαφορά επτά πόντων από τις ομάδες που ακολουθούσαν. Στις 10 Μαίου 1987, ακριβώς 20 χρόνια πριν, η Νάπολι πανηγύριζε την ιστορική επιτυχία της ισοπαλίας 1-1 κόντρα στη Φιορεντίνα (που είχε για σκόρερ τον νεαρό Ρομπέρτο Μπάτζιο), συνδυαζόμενη με την ήττα 1-0 της Ιντερ στο Ασκολι.
Ο Μαραντόνα οδήγησε τρία χρόνια μετά ξανά τη Νάπολι σε έναν τίτλο, αλλά πλεόν πλαισιωνόταν από σπουδαίους άσους, όπως οι Βραζιλιάνοι Καρέκα, Αλεμάο και ο πιτσιρικάς Τζόλα. Το 1987 ήταν πολύ μόνος. Είχε βοήθειες από τον Φεράρα, τον Μπάνι και τον Τζιορντάνο, αλλά η αλήθεια είναι πως χωρίς τον χαρισματικό Ντιέγκο η Νάπολι θα ήταν μια ομάδα καλή για να βγει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Και άλλες φορές άλλωστε στο παρελθόν είχε πλησιάσει στο θαύμα η ομάδα του Βεζούβιου, αλλά κάτι πάντα τη σταματούσε.

Σπουδαίους άσους είχε κατά καιρούς πολλούς, από τον Ομάρ Σίβορι και τον Ζοσέ Αλταφίνι μέχρι τον Κλέριτσι και τον Γιουλιάνο, αλλά την κρίσιμη στιγμή κάτι στράβωνε. Το 1981 με την καθοδήγηση του τεράστιου Ρούντι Κρολ, που πλέον έπαιζε λίμπερο και όχι ακραίος, όπως με τον Αγιαξ, είχε φτάσει στην πηγή. Ισόβαθμη με Ρόμα και Γιουβέντους τέσσερα ματς πριν από το τέλος, έχασε δύο φορές στο «Σαν Πάολο» με 1-0 από αυτογκόλ! Την πρώτη από την καταδικασμένη Περούτζια με αυτογκόλ στο πρώτο λεπτό του Φεράριο και αμέσως μετά από τη Γιουβέντους, με τον Γκουιντέτι να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας, οδηγώντας μια πόλη στον γκρεμό. Για μέρες δεν κυκλοφορούσε κανείς, οι μαύρες σημαίες έκαναν την εμφάνισή τους στα μπαλκόνια και δύο άτομα αυτοκτόνησαν, μην μπορώντας να αντέξουν την απώλεια του τίτλου! Το 1987 ο κόσμος γέμισε το γήπεδο και είχε την κρυφή ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά.

Ο Μαραντόνα φωτογραφήθηκε αγκαλιά με το «σκουντέτο» μία μέρα πριν για τις ανάγκες του ιταλικού περιοδικού «Guerin Sportivo», όμως κάποιοι το θεώρησαν γρουσουζιά. Ο ίδιος ο Ντιέγκο φρόντισε να ξορκίσει τα φαντάσματα παίρνοντας το μικρόφωνο πριν αρχίσει το ματς. Εμοιαζε με φιλικό αγώνα, αν και ήταν επίσημος και οι θεατές επευφημούσαν! Ο Ντιέγκο φώναξε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και τρείς φορες τη λέξη «Campioni», που επανέλαβαν οι ξετρελαμένοι οπαδοί στην εξέδρα. Η λήξη βρήκε την πόλη να γιορτάζει. Ενα μήνα μετά η Νάπολι κατακτά και το Κύπελλο Ιταλίας σημειώνοντας το δεύτερο μόλις νταμπλ στην ιστορία του Ιταλικού ποδοσφαίρου μετά από εκείνο που είχε κατακτήσει η Γιουβέντους το 1961.

Ο Ντιέγκο λατρεύτηκε σαν θεός και το 1990 στον ημιτελικό με την Ιταλία κατάφερε να διχάσει τους τιφόζι. «Η υπόλοιπη Ιταλία σας θεωρεί παρακατιανούς όλο τον χρόνο και τώρα που σας χρειάζεται σας θέλει δίπλα της. Εγώ σας αγαπώ πάντα και ξέρω πως εσείς θα το δείξετε, υποστηρίζοντας την Αργεντινή!», ήταν το απίστευτο μήνυμά του.

Πολλοί το έκαναν πράξη και η Ιταλία έπαιξε σε ένα εχθρικό γήπεδο στον ημιτελικό του δικού της Μουντιάλ! Εκείνη τη νύχτα του Ιουλίου 1990 ο Μαραντόνα εισέπραξε πίσω ό,τι έδωσε στην ομάδα και στην πόλη. Ο κόσμος δεν ξέχασε πως αυτός έφερε τη νέα έκρηξη του Βεζούβιου και έβγαλε τη Νάπολι από την ποδοσφαιρική αφάνεια. Ταυτόχρονα, τους έδωσε με το μαγικό του άγγιγμα κάτι ώστε να είναι υπερήφανοι!