Δεν χρειάζεται προπονητή, αλλά... ψυχολόγο! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στον Παναθηναϊκό είχαν πάντα την ψύχωση να βρουν καλό τεχνικό. Στη συνέχεια, όμως, κατάφερναν να τον απαξιώσουν!
Στο μυθιστόρημα «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» ο συγγραφέας Λιούις Κάρολ έχει συμπεριλάβει μία από τις ωραιότερες ατάκες: «Οταν δεν ξέρεις ποιος είναι ο τελικός προορισμός σου, όλοι οι δρόμοι μοιάζουν να είναι σωστοί».
Στον Παναθηναϊκό όταν ψάχνουν για προπονητή αυτό ακριβώς έχουν στο μυαλό τους. Δεν γνωρίζουν τον προορισμό, οπότε κάθε τεχνικός στην αρχή τούς ενθουσιάζει. Και μετά τον απορρίπτουν! Δεν το λέω μόνο για την περίπτωση του Βίκτορ Μουνιόθ, για τον οποίο έχω ξαναγράψει πως είναι ασόβαρο να κρίνεται από το αν θα κατακτήσει το Κύπελλο ή επειδή δεν βγήκε δεύτερος στο πρωτάθλημα! Διαχρονικά στον Παναθηναϊκό είχαν πάντα αυτή την ψύχωση, να βρουν καλό προπονητή.

Στη συνέχεια, όμως, κατάφερναν να τον απαξιώσουν! Και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια. Και με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη στο τιμόνι, αλλά και πιο πριν, επί των αείμνηστων Απόστολου Νικολαΐδη, Αντώνη Μαντζαβελάκη, Λουκά Πανουργιά, φτάνοντας στις αρχές της δεκαετίας του '60, από τον πάγκο του «τριφυλλιού» πέρασαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα το παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Και, κατά έναν περίεργο τρόπο, όλοι έφυγαν σαν αποτυχημένοι! Ενα από τα άλυτα μυστήρια του ποδοσφαίρου θα παραμένει το ότι από αυτό το… Τρίγωνο των Βερμούδων άνθρωποι που σάρωσαν τους τίτλους σε πολύ πιο ανταγωνιστικό και σκληρό επίπεδο έφυγαν νύχτα από το ελληνικό πρωτάθλημα.

Τα τρία πιο επιτυχημένα προπονητικά ονόματα στην ιστορία του σπορ, από τους κοσμοπολίτες, είναι ο Ιταλός Τραπατόνι, ο Κροάτης Ιβιτς και ο αείμνηστος Ούγγρος Γκούτμαν. Οι δύο από αυτούς πέρασαν και δεν έμειναν ούτε 100 μέρες στον πάγκο του «τριφυλλιού»! Ο Μπέλα Γκούτμαν ήταν ο... Μουρίνιο της εποχής του. Ενας από τους πρωτοπόρους του συστήματος 4-2-4, που η Ουγγαρία χρησιμοποιούσε υπό τον Σέμπες, με την τεράστια ομάδα του Πούσκας και του Τσίμπορ. Ο Γκούτμαν πήρε τίτλους στη χώρα του (Ουίπεστ), την Ιταλία (Μίλαν), τη Βραζιλία (Σάο Πάουλο), την Πορτογαλία (Μπενφίκα, Πόρτο) και την Ουρουγουάη (Πενιαρόλ). Το 1961 και το 1962 έφτασε με την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οταν ήρθε στον Παναθηναϊκό, μετά τον Μπόμπεκ, το 1967, κανείς δεν κατάλαβε τι περίμεναν από αυτόν. Σε δύο μήνες, με την ομάδα δεύτερη και έπειτα από αποκλεισμό από την Μπάγερν στο Κυπελλούχων, απολύθηκε!

Ο Τόμισλαβ Ιβιτς το 1986 ήρθε επί Γιώργου Βαρδινογιάννη, για να πάει τον ΠΑΟ μακριά στην Ευρώπη. Ο αποκλεισμός από τον Ερυθρό Αστέρα στον πρώτο γύρο έφερε γκρίνια. Ο Κροάτης, που είχε κατακτήσει νταμπλ με τη Χάιντουκ, τον Αγιαξ, την Αντερλεχτ και που είχε κρατήσει την Αβελίνο τρία χρόνια στην ιταλική Α' εθνική, έμεινε 99 μέρες στην Παιανία, προσπαθώντας να εφαρμόσει το επαναστατικό 3-5-2. Πηγε μετά στην Πόρτο, με την οποία έκανε το σύστημα γνωστό σε όλον τον κόσμο, πήρε σε 18 μήνες ένα νταμπλ, ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό και συνέχισε σε άλλες πολιτείες, κατακτώντας και το γαλλικό πρωτάθλημα με τη Μαρσέιγ και το Κύπελλο με την Παρί Σεν Ζερμέν. Οσοι δούλεψαν μαζί του, τότε, στην Παιανία, θυμούνται πόσο σπουδαίος ήταν. Ο Σαραβάκος το έχει γράψει, μάλιστα, εδώ, στη «SportDay», και ο Γιάννης Κυράστας παραδεχόταν πως ο Ιβιτς ήταν δέκα χρόνια μπροστά από την εποχή του προπονητικά!

Η λίστα με αυτούς που πέρασαν και βγήκαν… άχρηστοι στον Παναθηναϊκό μοιάζει ατελείωτη. Ο Στέφαν Κόβατς, που οδήγησε τον Αγιαξ του Κρόιφ σε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Διηπειρωτικό και ένα Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης το '72 και το '73, μία δεκαετία μετά δέχτηκε τόσο βρόμικο πόλεμο στην Παιανία από τον ελληνικό Τύπο, που έφυγε δακρυσμένος μέσα σε πέντε μήνες! Ο Αυστριακός Χέλμουτ Σενέκοβιτς, περιζήτητος στην Ευρώπη το 1980, αν και παρέλαβε την ομάδα διαλυμένη τον Οκτώβριο, με τρεις ήττες σε πέντε ματς, την έβγαλε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά ποτέ δεν του απάντησε κανείς αν θα έμενε και την επόμενη σεζόν! Σενάριο που είχε συμβεί και μία χρονιά πριν, όταν ο Ιταλός Πεζάολα (πρωταθλητής με τη Φιορεντίνα και κυπελλούχος με Μπολόνια και Νάπολι) μπόρεσε να καλύψει μέσα σε έξι μήνες διαφορά επτά βαθμών από την κορυφή, αλλά ο ΠΑΟ έχασε στο τέλος τον τίτλο. Μάταια περίμενε στο τηλέφωνό του τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να τον φωνάξει να συζητήσουν για ανανέωση της συνεργασίας. Τελικά έμαθε από τον Τύπο πως ο ΠΑΟ είχε προσλάβει άλλον τεχνικό! Αλλά κι αυτοί που πέτυχαν στο «τριφύλλι» ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό. Ο Πούσκας απολύθηκε άκομψα το 1974, μαθαίνοντας από την... τηλεόραση την απόλυσή του, αφού ο αείμνηστος Απόστολος Νικολαΐδης δεν τον φώναξε ποτέ για να του εξηγήσει τους λόγους της απομάκρυνσής του. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ, που οδήγησε τον σύλλογο στον πρώτο τίτλο του έπειτα από επτά χρόνια, το 1984, και ένα χρόνο μετά τον έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, έφυγε επειδή ήταν φανερό πως ενοχλούσε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη η μεγάλη δημοφιλία του στους οπαδούς!

Η ιστορία του Παναθηναϊκού θαρρείς πως είναι γραμμένη με στιγμές παράνοιας σχετικά με την αντιμετώπιση των προπονητών. Γι' αυτό και στη φετινή περίπτωση με τον Μουνιόθ αποδεικνύεται πως η ανάγκη του ΠΑΟ δεν είναι να βρει καλό τεχνικό, αλλά επειγόντως… ψυχολόγο!