Τι αποδεικνύει και τι όχι η επιτυχία των «reds» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Aν καταλήγαμε στο «δίδαγμα» πως το χρήμα δεν έχει μεγάλη σημασία, θα εξυπηρετούσαμε κάμποσους ιδιοκτήτες ελληνικών ΠΑΕ. Γιατί να το κάνουμε;

Μισό λεπτό… Μισό λεπτό, πολυπληθείς φίλοι της Λίβερπουλ… Την επιτυχία της αγαπημένης σας ομάδας σε βάρος της Τσέλσι τη χάρηκε και ο γράφων, λόγω της αντιπάθειας που τρέφει για το δίδυμο Αμπράμοβιτς - Μουρίνιο. Μισό λεπτό, όμως, γιατί η απόσταση ανάμεσα στον άκρατο ενθουσιασμό και την απλουστευτική υπερβολή ενίοτε είναι επικίνδυνα μικρή.
Συγγνώμη, αλλά φοβάμαι ότι κάποιοι από εσάς διάβηκαν ήδη τον Ρουβίκωνα και καλπάζουν στις πεδιάδες της μυθοπλασίας. Πρόκειται για όσους –γνωστούς, ακροατές, συναδέλφους– καταλήγουν στο εξής γενικό συμπέρασμα: η Λίβερπουλ αποδεικνύει πως το ειδικό βάρος του παράγοντα «χρήμα» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο μεγάλο! Γιατί; Προφανώς επειδή στην Τσέλσι ο Αμπράμοβιτς έχει «ρίξει» πακτωλούς, εν αντιθέσει προς τη Λίβερπουλ, που μόλις πρότινος περιήλθε στην ιδιοκτησία των Χικς και Τζίλετ. Μάλιστα…

Δεν αντιλέγω, οι μύθοι που ανακαλύπτουν «Ρομπέν των Δασών» (και) στο ποδόσφαιρο είναι ελκυστικοί. Το ίδιο και οι θρίαμβοι των απανταχού της Γης «φτωχοδιάβολων», που εφευρίσκουν κόλπα για να συντρίβουν τους λεφτάδες –όπως οι Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο «Κεντρί». Μόνο που, διάολε, η Λίβερπουλ δεν είναι κανένας Βασιλάκης Καΐλας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου…

Σύμφωνα με τον φετινό κατάλογο της Deloitte & Touche, οι «κόκκινοι» είναι η δέκατη πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο, με ετήσια έσοδα 176 εκατομμύρια ευρώ. Απέκλεισαν την έκτη πλουσιότερη στον κόσμο, την Τσέλσι (221 εκατ. ευρώ) και στον τελικό θα αναμετρηθούν με τον πέμπτο –σε αυτή την «πυραμίδα» ευμάρειας– σύλλογο, τη Μίλαν (238,7 εκατ. ευρώ), του Μπερλουσκόνι. Σας φαίνεται πως όλα τούτα αποδυναμώνουν τη διαπίστωση ότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το χρήμα είναι, περισσότερο παρά ποτέ, αναγκαία συνθήκη; Εμένα, πάλι, γιατί μου φαίνεται ότι την ενδυναμώνουν; Είπαμε, το χρήμα ως αναγκαία, όχι ικανή συνθήκη –διότι κάλλιστα μια ομάδα μπορεί να διαχειρίζεται με άστοχο τρόπο τον πλούτο της. Παράδειγμα, η Ρεάλ των τελευταίων ετών.

Ναι, ακούω ήδη την ένσταση: «Μην εξετάζεις τα ετήσια έσοδα των ομάδων, ας πούμε της Λίβερπουλ και της Τσέλσι. Κοίτα πόσα δαπανά καθεμία για μεταγραφές». Μα γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η Τσέλσι κατέκτησε την κορυφή στην Αγγλία έπειτα από μισό αιώνα. Γι' αυτό υπερτερεί κατά πολύ της Λίβερπουλ στη γηραιά Αλβιώνα. Σύμφωνοι, το αναμφισβήτητο ευρωπαϊκό «μέταλλο» των «κόκκινων» υπερίσχυσε το 2005 και το 2007, συνεπικουρούμενο –ειδικά φέτος– από τη βουλιμία της Τσέλσι, που κυνηγούσε κάθε εγχώριο τίτλο με τους βασικούς της παίκτες. Και λοιπόν;

Ξέρετε, αν καταλήγαμε στο επίπλαστο «ηθικό δίδαγμα» πως το χρήμα δεν έχει μεγάλη σημασία στο ποδόσφαιρο, εκτός των άλλων θα εξυπηρετούσαμε κάμποσους ιδιοκτήτες ελληνικών ΠΑΕ. Γιατί να το κάνουμε; Δεν ξέρω τι θα γίνει στην Τσέλσι εάν αύριο φύγει –ή «μπλέξει»– ο Αμπράμοβιτς. Δεν αποκλείεται να καταβαραθρωθεί, όπως έπαθε κάποτε η Μαρσέιγ του Ταπί. Εν προκειμένω, όμως, δεν μιλάμε για την –αναμφίβολη σε κάμποσες περιοχές του σύγχρονου ποδοσφαιρικού χάρτη– διαπλοκή χρήματος και βρομιάς. Αναφερόμαστε σε αυτό καθ' αυτό το ειδικό βάρος του χρήματος, σε ένα επιχειρηματικό-ποδοσφαιρικό status που έχει κυριαρχήσει.

Οι τρεις εκ των τεσσάρων συλλόγων των ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ προέρχονταν από το μέγα ποδοσφαιρικό χρυσωρυχείο, την Αγγλία. Ολοι φιγουράρουν στο Top 10 των πλουσιότερων συλλόγων της υφηλίου. Πέρυσι κονταροχτυπήθηκαν στον τελικό δύο ομάδες οι οποίες τα τελευταία χρόνια είχαν διακριθεί για το οικονομικό-εμπορικό τους «ξεπέταγμα»: Μπαρτσελόνα και Αρσεναλ. Δεν είναι σαφές το μήνυμα;

Εμείς, όμως, παρά την εξαίρεση της Πόρτο το 2004, ξεσυνηθίσαμε τόσο στην ιδέα ότι θα βλέπουμε σε τελικούς ομάδες υποδεέστερων οικονομικών «κυβικών», ώστε κοντεύουμε να αναγορεύσουμε την παρουσία της Λίβερπουλ στον τελικό σε εκδίκηση της… ποδοσφαιρικής φτωχολογιάς. Εκπροσωπούμενης –αν είναι δυνατόν– από την ομάδα που πέρυσι είχε έσοδα 176 εκατ. ευρώ. Μην τρελαθούμε κιόλας…