Η απάντηση των διεθνών εκεί που μετρά και μόνο: στο γήπεδο (SportDay/Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στη χώρα της υπερβολής δεν έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει το γκρι ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Όπως ενθουσιαζόμαστε στις νίκες, έτσι μας πιάνει απελπισία και αφορίζουμε τους πάντες στις ήττες. Φυσικά, το χειρότερο έπειτα από κάθε τέτοιο κάζο είναι οι διάφοροι μαϊντανοί.

Υπουργοί, βουλευτές και νομάρχες που ζητάνε την κεφαλή επί πίνακι κάθε υπευθύνου και απαιτούν την παραίτηση για λόγους ευθιξίας του Ρεχάγκελ. Συγγνώμη, αλλά όλοι αυτοί, αν είχαν την παραμικρή αίσθηση ευθύνης, θα ήταν άνεργοι τώρα, γιατί με τόσα εγκληματικά λάθη που έχουν κάνει θα έπρεπε να παραιτούνται καθημερινά! Και για να έχουμε το καλό ρώτημα, ποιο είναι πιο σημαντικό λάθος, το να χάνεις έστω και με βαρύ σκορ ένα ποδοσφαιρικό ματς ή να χάνονται δισεκατομμύρια από ταμεία του κράτους, για να τζογάρονται στο χρηματιστήριο και να κινδυνεύουν ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι να μείνουν ταπί;

Πάμε όμως πάλι στα αγωνιστικά. Προσωπικά, δεν θεωρώ καταστροφή αυτό που συνέβη το Σάββατο. Ηταν μια πολύ βαριά ήττα, ακόμα και διασυρμός, αν θέλει κάποιος να δραματοποιήσει την κατάσταση. Τίποτα περισσότερο. Χάσαμε μια σημαντική μάχη, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Εκείνο που μετρά αυτή την ώρα είναι πως το στραπάτσο των Νορβηγών από τη Βοσνία μάς αφήνει στα ίδια και μας διατηρεί φαβορί για την πρόκριση απέναντί τους. Εκείνο που διαφοροποιεί την αποτυχία αυτή είναι η σχέση μας με την Τουρκία, που πλέον, αν νικήσει και τη Νορβηγία στη Φρανκφούρτη μεθαύριο, βρίσκεται κατά 99% στο Euro 2008. Εννοείται πως μαζί τους το θέλουμε και εμείς. Να φύγουν μπροστά –κάτι που δεν έχει σημασία, μια και οι δύο πρώτοι περνάνε απευθείας– και να ακολουθήσουμε από πίσω στη διαδρομή.

Φυσικά, για να έχει νόημα αυτό που συζητάμε, οφείλουμε να ξορκίσουμε το φάντασμα του Σαββάτου, κερδίζοντας σε μια έδρα που ποτέ στο παρελθόν δεν φύγαμε νικητές. Στη Μάλτα, εκεί που τον Φλεβάρη του 1975 πάθαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο το τεράστιο στραπάτσο με την ήττα 2-0 με τα γκολ από τον (μηχανικό αυτοκινήτων στο επάγγελμα) Ακουιλίνα. Για την ιστορία, τότε στον δρόμο για την πρόκριση για το Κύπελλο Εθνών του 1976 είχαμε φέρει δύο ισοπαλίες με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία και 3-3 στη Σόφια με τη Βουλγαρία, την οποία νικήσαμε πρώτη φορά μεταπολεμικά στην Αθήνα 2-1. Το σοκ στη Βαλέτα, όμως, μας βούλιαξε και παραμένει η πιο χαρακτηριστική στιγμή στη... μαύρη βίβλο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Η ελληνική ομάδα πετάει σήμερα για τη Μάλτα και εκείνο που μου άρεσε, ως αντίδραση στην πανωλεθρία του Σαββάτου, ήταν πως οι διεθνείς δεν έψαξαν για δικαιολογίες. Ξέρουν τι έφταιξε, ξέρουν πως δεν έπαιξαν καλά, ξέρουν πως απογοήτευσαν τη μεγάλη μάζα των Ελλήνων φιλάθλων, που ακόμα τους λατρεύει για ό,τι πρόσφεραν. Φυσικά αυτό δεν αλλάζει τη ζημιά που έγινε, ούτε μεταβάλλει εύκολα την ψυχολογία, αλλά είναι έμπειροι παίκτες που γνωρίζουν πως αυτά που έγιναν προχθές συμβαίνουν στην μπάλα. Και η απάντησή τους αναμένεται εκεί που μετρά: Στο γήπεδο. Οι τρεις πόντοι που άνευ συζήτησης πρέπει να υπάρχουν στις αποσκευές, φεύγοντας από το «Τακάλι» την Τετάρτη το βράδι.

Οσο για τις γελοιότητες που έγιναν στις εξέδρες, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν. Οι ανεγκέφαλοι που τις έκαναν, και που δεν ήταν λίγοι, όπως μας βολεύει να λέμε, έτσι έχουν μάθει από την ατιμωρησία που υπάρχει γενικότερα στην ελληνική κοινωνία, οπότε έτσι έπραξαν και το Σάββατο. Βέβαια, όλοι αυτοί οι παλικαράδες δεν θα είναι στην Πόλη στη ρεβάνς για να ζήσουν τα… αντίποινα του τουρκικού πλήθους, αλλά θα στρογγυλοκάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις τους. Εκεί, όμως, θα βρίσκονται οι παίκτες και όποιοι συνοδεύσουν την ομάδα, που θα οφείλουν να κάνουν όλους αυτούς… χαρούμενους. Παραλογισμός, που στην ελληνική κοινωνία, η οποία έμαθε στην ψευτομαγκιά και επιβραβεύει τους γελοίους και τους ανίκανους, θεωρείται αναγκαίο κακό!

Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν έπαθε κάτι στην καθημερινότητά του που χάσαμε, έστω και με πολύ βαρύ σκορ, το Σάββατο. Η εθνική γιορτή δεν… άλλαξε, ο κόσμος πήγε κανονικά τη βόλτα του, όπως και στις δουλειές του σήμερα το πρωί. Εχω ξαναπεί πως το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Αντίθετα, τα λάθη, που κάνουν πολλοί από τους… αυτόκλητους εισαγγελείς, έχουν επίδραση στην καθημερινότητά μας. Βέβαια, γι’ αυτό προτιμούν να μη λένε κουβέντα!