Το τέλειο ματς από δύο πολύ ατελείς ομάδες! (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το παιχνίδι που είδαμε στο «Καμπ Νου» είναι η κορυφαία απόδειξη γιατί Μπαρτσελόνα και Ρεάλ δεν συνεχίζουν στην Ευρώπη.

Σπάνια έχω συλλάβει τον εαυτό μου να μαγνητίζεται τόσο πολύ από ένα ματς, όπως το σαββατιάτικο «el clasico». Έχω παρακολουθήσει αρκετά ματς ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ και είχα την ευτυχία να περιγράψω και τις μοναδικές τους αναμετρήσεις στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Κανένα όμως δεν πλησίαζε την τελειότητα του αγώνα που όποιος τον είδε το Σάββατο θα κάνει χρόνια να ξεχάσει.

Και όταν λέω τελειότητα, εννοώ για το μάτι του θεατή και όχι φυσικά για τους προπονητές. Γιατί για τον Καπέλο και τον Ράικαρντ το ματς ήταν εφιάλτης! Τέτοιο παιχνίδι στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ δεν είδαμε και πιθανότατα δεν θα δούμε όχι μόνο στα ματς που απομένουν, αλλά ούτε και τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, τα δύο ημίχρονα που είδαμε από το «Καμπ Νου» είναι η κορυφαία απόδειξη γιατί αυτές οι δύο μεγάλες ομάδες δεν συνεχίζουν στην Ευρώπη. Ηταν το τέλειο ματς από δύο ατελείς ομάδες!

Υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης ανάμεσα στο πώς ένας θεατής και ένας προπονητής κρίνουν ένα καλό παιχνίδι. Ο Ρίνους Μίχελς, ο πατέρας του «τόταλ φούτμπολ», στο βιβλίο του σχετικά με τις τακτικές του ποδοσφαίρου έγραφε πως ένας προπονητής που προτιμά τη νίκη με 4-3 αντί με 1-0 είναι... προσωρινός στη θέση του! Κυνικό, αλλά πολύ ρεαλιστικό.
Ο Βαλερί Λομπανόφσκι, δημιουργώντας τις τρεις ομάδες που άφησαν εποχή στην Ντιναμό Κιέβου, επέμενε πως ομάδα που κάνει περισσότερα από 15 λάθη συνολικά σε ένα ματς αποκλείεται να νικήσει. Ο Μουρίνιο μετά τη νίκη της Τσέλσι με την Μπαρτσελόνα στο επικό 4-2, πριν από δύο χρόνια, στάθηκε στην κακή τοποθέτηση και αδράνεια των αμυντικών του στη φάση της ποιητικής έμπνευσης του Ροναλντίνιο. Και ο Μπενίτεθ, μετά το 0-0 της Λίβερπουλ με τη Γιουβέντους στο Τορίνο, εξηγούσε στον Κάραγκερ την ώρα που όλοι πανηγύριζαν ποια λάθη έκαναν οι αμυντικοί στις τοποθετήσεις στα κόρνερ. Κάποιοι το λένε τελειομανία. Προσωπικά το θεωρώ αρρώστια!
Κανείς από αυτούς που αναφέραμε δεν θα ευχαριστιόταν το 3-3 του Σαββάτου. Θα έβρισκε λάθη στην τοποθέτηση των αμυντικών στο γκολ του 2-2 του Μέσι ή στο μαρκάρισμα στον Ράμος στο γκολ του 2-3. Είμαι βέβαιος πως ο Σάκι ή ο Χίτζφελντ θα έκαναν χαρακίρι αν αμυντικός έδιωχνε τόσο άσχημα όπως ο Τουράμ στο πρώτο γκολ του Φαν Νιστελρόι. Και φυσικά στο σόλο γκολ του Μέσι στο 93’ οι περισσότεροι προπονητές ψάχνουν να βρουν τι λάθος έκανε ο αμυντικός χαφ ή ο στόπερ, γιατί ο δεύτερος στόπερ δεν κινήθηκε πιο γρήγορα να κλείσει τον χώρο, γιατί κάποιος δεν έκανε ένα φάουλ στον Αργεντινό να τελειώσει το ματς.

Κι όμως, χωρίς όλα αυτά τα λάθη το ματς θα ήταν τεχνικά άρτιο, αλλά σούπα! Ενα 0-0 ή 1-1 με ελάχιστα πράγματα να θυμάσαι. Και σε τελική ανάλυση, όταν αποφασίσεις να σπαταλήσεις δύο ώρες από τη ζωή σου σε ένα γήπεδο ή μπροστά από την τηλεόραση για να δεις ένα ματς, αυτό που επιθυμείς είναι θέαμα, γκολ, φάσεις. «Οι προπονητές κρύβουν μέσα τους ένα μικρό σκακιστή», έλεγε το 1996, λίγο μετά την οριστική του αποχώρηση από τα γήπεδα ο Μάρκο φαν Μπάστεν. Και συμπλήρωνε πως δεν θα γινόταν ποτέ προπονητής γιατί θα πρόδιδε τη φιλοσοφία του. Αυτός που είπε πως καλύτερα να τρως μεγάλη μπουκιά παρά να λες μεγάλη κουβέντα είχε τελικά πολύ δίκιο.

Ενα «αντίο» που μπορεί να κοστίσει

Από το 1986, όταν ο Αλεξ Φέργκιουσον πέρασε την πόρτα του «Ολντ Τράφορντ», ποτέ δεν έφυγε κάποιος παίκτης με τον τρόπο που επέλεξε ο Λάρσον. Συνήθως τα φώτα της ράμπας έσβηναν για όποιον ερχόταν σε σύγκρουση με τον σερ Αλεξ ή για όποιον αποδεικνυόταν πως είχε χάσει τη μάχη με τον χρόνο. Ο Σουηδός φορ όμως προτίμησε μόνος του να φύγει, παρά το ότι στη Γιουνάιτεντ επιθυμούσαν διακαώς την παραμονή του και πέραν του διμήνου που είχε συμφωνήσει η Χέλσινμποργκ.

Ο Λάρσον έφτιαξε ένα πολύ καλό όνομα όλα αυτά τα χρόνια με τη φανέλα της Σέλτικ και της Μπαρτσελόνα, αλλά πάνω από όλα ήταν ο αδαμάντινος χαρακτήρας του που έκανε τους πάντες να μιλάνε με κολακευτικά λόγια. Παρά το ότι οι πιο πολλοί στη θέση του θα επέλεγαν να μείνουν σε έναν τεράστιο σύλλογο που διεκδικεί ακόμη το τρεμπλ, ο Λάρσον έμεινε πιστός στην υπόσχεση που έδωσε στους οπαδούς της Χέλσινμποργκ, πως στις 13 Μαρτίου θα ήταν ξανά μαζί τους.

Ταυτόχρονα, φεύγοντας από τη Σουηδία για τη δίμηνη περιπέτειά του στη Βορειοδυτική Αγγλία, είχε τονίσει πως η οικογένειά του προέχει και πως τα παιδιά του τον χρειάζονται κοντά τους. Σε έναν κόσμο όπως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που τα πάντα ελέγχονται και κινούνται από το χρώμα του χρήματος, ο Λάρσον δεν δελεάστηκε ούτε από το τεράστιο συμβόλαιο ούτε από την προοπτική ενός, δύο ή και τριών μεταλλίων! Μη νομίζετε πως η παρουσία του στο προπονητικό κέντρο του Κάρινγκτον ήταν τυπική. Πρώτος πήγαινε αυτούς τους δύο μήνες και έφευγε μόλις τα φώτα άρχιζαν να σβήνουν. Ο Φέργκιουσον όταν τον παρομοίασε με τον Καντονά, ήξερε τι έλεγε. Δεν εννοούσε μόνο ως αγωνιστική αξία, αλλά κυρίως ως απτό παράδειγμα για κάθε νέο τού τι πρέπει να κάνει για να εκτοξεύσει την καριέρα του.

Με τον Σαχά τραυματία, τον Σόλσκιερ να ταλαιπωρείται από τα γνωστά προβλήματα και τον Σμιθ ακόμη να μην έχει ξεπεράσει 100% το περσινό τραγικό τραυματισμό του, η επίθεση της Γιουνάιτεντ κρέμεται από μία κλωστή. Η φυγή του Λάρσον μπορεί να αποδειχτεί το κρίσιμο σημείο της σεζόν για μία ομάδα που διεκδικεί τρία τρόπαια. Και τους τίτλους τους κερδίζουν οι γεννημένοι ηγέτες και σκόρερ. Ο Λάρσον ήταν και τα δύο.