Οσο περιμένει, ο Παναθηναϊκός παίζει με τη φωτιά (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω, αλλά πλέον γίνεται βεβαιότητα και ανάμεσα στους οπαδούς του Παναθηναϊκού πως ο Βίκτορ Μουνιόθ ήταν «λαχείο» για την ομάδα τους. Οκτώβριο μήνα δεν βρίσκεις καλό τεχνικό ελεύθερο, από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, ο οποίος να θέλει να έρθει στο ανύπαρκτο δικό μας.

Και μάλιστα όχι κάποιον άνεργο για μεγάλο διάστημα, όπως ήταν ο Μαλεζάνι το 2005, αλλά έναν άνθρωπο που μέχρι τον περασμένο Μάιο καθόταν στον πάγκο της Σαραγόσα. Με την οποία είχε φιλοδωρήσει στην περσινή σεζόν με έξι γκολ τη Ρεάλ Μαδρίτης και με τέσσερα την Μπαρτσελόνα στο «Ρομαρέδα», στον δρόμο για τον τελικό του Κυπέλλου.

Ο Βίκτορ έφτασε στη χώρα μας χωρίς να μας υποτιμήσει. Κάτι που εν μέρει βγάζει ο Φερέρ σε κάποιες δηλώσεις και κινήσεις του. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, που υπήρξε τεράστια ποδοσφαιρική φυσιογνωμία ως αμυντικός χαφ της Μπάρτσα και της Σαμπντόρια στη δεκαετία του '80, έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση σε καθημερινά πράγματα που αφορούν το ποδόσφαιρο. Και στην Παιανία αυτοί που τον ζουν καθημερινά μπορούν να βεβαιώσουν πόσο πολύ ζει για την μπάλα. Φυσικά στην Ισπανία, που τον γνωρίζουν καλά, πιστεύουν πως ο Βίκτορ Μουνιόθ θα περιμένει μία καλή πρόταση για να ξαναβρεθεί στη χώρα του. Και ποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν θα έκανε το ίδιο στη θέση του; Το ζητούμενο για τους φίλους του ΠΑΟ είναι τι κάνει τώρα η διοίκηση. Θα περιμένει να δει αν η ομάδα θα βγει δεύτερη στο πρωτάθλημα ή αν θα κατακτήσει το Κύπελλο για να χαρακτηρίσει πετυχημένη την παρουσία του; Αν ναι, τότε το πιο πιθανό είναι ο ίδιος να έχει ενδιάμεσα βρει την Ιθάκη του στη Μαγιόρκα ή τη Θέλτα και να αποχαιρετήσει. Τότε οι «πράσινοι» θα ξαναβρεθούν στη δύσκολη θέση να πρέπει να επιλέξουν ή έναν προπονητή που θα ξέρει την ελληνική νοοτροπία ή έναν ξένο, με ό,τι ρίσκο θα εμπεριέχει αυτό, με νωπές τις μνήμες από το φιάσκο Μπάκε! Στην πρώτη περίπτωση μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό και αυτός είναι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται ανάμεσα στους οπαδούς που παραμένουν διχασμένοι στο άκουσμα του ονόματός του. Οσο περιμένει λοιπόν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, παίζει με τη φωτιά.
Η λογική λέει πως μία διοίκηση που θέλει να έχει το κεφάλι της ήσυχο θα επέλεγε τώρα να κλείσει με διετές -τουλάχιστον- συμβόλαιο τον Ισπανό τεχνικό. Επειδή πολλές φορές όμως ελληνικό ποδόσφαιρο και λογική δεν συμβαδίζουν, αυτό μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί.

Εδώ το Κύπελλο, εκεί το Κύπελλο...

Το πιο εντυπωσιακό Κύπελλο που υπάρχει στο ποδόσφαιρο, αυτό του Τσάμπιονς Λιγκ, θα έρθει στη χώρα μας στις 9 Μαρτίου. Εκείνο το μεσημέρι, πριν από την κλήρωση της προημιτελικής και ημιτελικής φάσης της διοργάνωσης, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα που το σήκωσε στο Παρίσι τη βροχερή νύχτα της 17ης Μαΐου πριν από εννέα μήνες, θα το παραδώσει στον δήμαρχο Αθηναίων, Νικήτα Καλαμάνη. Αυτό το τελετουργικό καθιερώθηκε την τελευταία διετία, αλλά και πιο πριν, όταν ακόμα η κλήρωση γινόταν στην Ελβετία, πάλι εθιμοτυπικά συνέβαινε το ίδιο.

Οποιος μπήκε όμως χθες στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ θα διαπίστωσε πως το Κύπελλο βρίσκεται στην Ιαπωνία! Με το Τόκιο ως πρώτο σταθμό, το πιο διάσημο Κύπελλο σε συλλογικό επίπεδο στον πλανήτη για έξι εβδομάδες θα βρίσκεται σε πέντε χώρες της Απω Ανατολής, για να επιβεβαιωθεί «η παγκόσμια απήχηση του Τσάμπιονς Λιγκ», όπως κομπορημονεί η ευρωπαϊκή ομοσπονδία στο κείμενο.

Φυσικά πρόκειται για ρεπλίκα του αυθεντικού Κυπέλλου, αφού αυτό βρίσκεται ακόμα στην αίθουσα τροπαίων της Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου», αλλά με αυτή την κίνηση η νέα εποχή της ΟΥΕΦΑ επί Μισέλ Πλατινί έχω την εντύπωση πως βγάζει τα πρώτα σημάδια τυχοδιωκτισμού! Κάτι που επιμελώς, υπό την καθοδήγηση του τεχνοκράτη Γιόχανσον, απέφυγαν στη Νιόν όπως ο διάολος το λιβάνι. Υποτίθεται πως η εκλογή του Γάλλου έφερε νέα πνοή, με έναν παλιό μεγάλο ποδοσφαιριστή να χρησιμοποιεί πολύ το σλόγκαν πως το άθλημα πρεπει να επιστρέψει στους ανθρώπους του.

Αυτή η κίνηση μοιάζει πάρα πολύ με τις ιδέες που ο Μπλάτερ κατά καιρούς εφαρμόζει και που αποτελούν τη μόνιμη πρακτική της ΦΙΦΑ. Δεν αντιτίθεμαι στο να πάει μία ομοσπονδία ένα Κύπελλο για περιοδεία, όπως έκανε η ΦΙΦΑ με το τρόπαιο του Μουντιάλ (αν και αυτό μάλλον κόπια ήταν τελικά, όπως του ξέφυγε του Μπλάτερ σε μια τηλεοπτική συνέντευξη), αλλά αυτή η κίνηση της ΟΥΕΦΑ είναι η εφαρμογή της πρακτικής «χάντρες στους ιθαγενείς». Την ώρα που θα γίνει ολόκληρη εκδήλωση στις 9 Μαρτίου με παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη της κλήρωσης, πόσο γελασμένοι θα νιώσουν οι κάτοικοι της Ινδονησίας ή της Κίνας που θα σπεύσουν τις ίδιες μέρες να το δουν στην Τζακάρτα και στο Πεκίνο; Και φυσικά, πέραν του ότι εκτίθεται η ΟΥΕΦΑ, τίθεται και ζήτημα αν η ΕΠΟ θα ζητήσει κάποια εξήγηση (ως μόνη αρμόδια) γι' αυτό το φιάσκο! Περιμένοντας οποιαδήποτε διευκρίνιση, ομολογώ πως αν αυτή είναι η πρώτη γεύση από τη «νέα εποχή Πλατινί», με πιάνει ανατριχίλα για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον!