Ο Απόλλων κομμάτι της ιστορίας του τόπου (SportDay/Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τα 116 χρόνια ζωής του συλλόγου είναι πάρα πολλά για να σβήσουν άδοξα

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το πότε συνειδητοποίησα πως το ποδόσφαιρο έχει για κάποιους ανθρώπους μια πολύ διαφορετική σημασία απ' ό,τι για κάποιους άλλους. Καλοκαίρι του 1969, με αφόρητη ζέστη, ήμουν μπόμπιρας όταν ο αδελφός της μητέρας μου, ο Γιάννης, είχε έρθει σπίτι μας με κλαμένα τα μάτια. Ενας άνθρωπος γεννημένος το 1911, που είχε προλάβει να δει τον Απόλλωνα μαζί με τον πατέρα του (που χάθηκε στη Μικρασιατική Καταστροφή το '22) στο γήπεδο της Σμύρνης, έκλαιγε σαν μωρό παιδί, αν και πατούσε πια τα 58 του χρόνια. Ο λόγος; Η ομάδα της καρδιάς του, αυτό το κομμάτι που τον συνέδεε με τον κόσμο που άφησε πίσω του ως παιδί, με τον συγχωρεμένο τον πατέρα του, με ό,τι πρέσβευε γι' αυτόν, υποβιβαζόταν!
Ηταν τα περιβόητα μπαράζ που έστελναν την «Ελαφρά Ταξιαρχία» στη Β' Εθνική για παρθενική φορά. Δυστυχώς, θα ακολουθούσαν και άλλες πίκρες τα επόμενα χρόνια.

Ο θείος μου έκλεισε τα μάτια του το 1996. Πρόλαβε να δει τον Απόλλωνα να σταθεροποιείται στη μεγάλη κατηγορία στη δεκαετία του '80, να νικάει τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό το '92 μέσα στο ΟΑΚΑ και να περνά έστω και για μία μέρα στην κορυφή του πρωταθλήματος, να βγαίνει στην Ευρώπη το '95. Οταν έφυγε από τη ζωή, ο Απόλλωνας μόλις είχε κυριεύσει την Τούμπα με ένα απίστευτης έμπνευσης και εκτέλεσης γκολ του Ντέμη Νικολαΐδη. Ηταν ο ημιτελικός του Κυπέλλου και οι ΠΑΟΚτσήδες όρθιοι χειροκροτούσαν την ομάδα ενός παλιού τους άσου, του Παθιακάκη. Ο τελικός του Κυπέλλου (και η συντριβή από την ΑΕΚ με 7-1) ήταν ύστερα από ένα μήνα, αλλά τα μάτια του μπαρμπα-Γιάννη είχαν κλείσει για πάντα, κρατώντας μέσα τους αυτό που τον κράτησε όρθιο σε όλα τα χρόνια της προσφυγιάς!
Δίπλα του βρέθηκα σε πολλά γήπεδα. Ηταν πραγματικός φίλαθλος, σπάνιο είδος στη σημερινή εποχή των φανατικών. Εμαθα πολλά, είδα ακόμα περισσότερα και βίωσα τον πόνο και την αγάπη που μπορεί να δώσει σ' έναν άνθρωπο μία ομάδα.
Η λατρεία του ήταν πάντα ο Γιώργος Καμάρας. Δεν τον είδα να παίζει, απλώς από τις διηγήσεις του θυμάμαι ότι έμαθα για τις μονομαχίες με τον Ρωσσίδη, τον Λινοξυλάκη, τον Μπαλόπουλο. Το γκολ μέσα στη βροχή κόντρα στον Πανιώνιο (τον μεγάλο παραδοσιακό αντίπαλο του Απόλλωνα) το '56, το οποίο λίγο ήθελε να δώσει τον τίτλο στην ομάδα της Ριζούπολης. Το ανάποδο ψαλίδι με τον Παναθηναϊκό τα πρώτα χρόνια της Α’ Εθνικής στη Λεωφόρο.

Μαζί του έζησα κάποια ματς που τα θυμάμαι σαν φιλμ να ξεδιπλώνονται στο μυαλό μου. Το γκολ του Συμιγδαλά στο Καραϊσκάκη το 71, στη νίκη επί του Ολυμπιακού, το 8-0 με σκόρερ και των οκτώ γκολ τον Μπάμπη Υφαντή με τον Πανεμεατικό, στη χρονιά της ανόδου από τη Β’ Εθνική. Τα... τρελά του Χρήστου Αρδίζογλου στο 3-0 με την Καλαμαριά και ακόμη την επική νίκη επί της ΑΕΚ με δύο γκολ του (πρώην «Ενωσίτη») Παπαγεωργίου. Και στη μία χρονιά, αμούστακο μειράκιο στη δημοσιογραφία το 81 που έκανα ρεπορτάζ της ομάδας, το 1-0 επί του Παναθηναϊκού με το γκολ του (μεγάλου μπαλαδόρου) Γιάννη Γεωργαρά και το 1-0 επί του ΠΑΟΚ με καταπληκτική εμφάνιση του αείμνηστου Κρητικόπουλου. Τότε γνώρισα από κοντά τον μεγάλο Κούκλα, τον Πολωνό γκολκίπερ που μάγευε την μπάλα με τα γάντια κι έπιανε τα πέναλτι σαν να έκανε προπόνηση.

Αν και εμένα, λόγω του άλλου αδελφού της μάνας μου, του Κώστα, μου άρεσε πιο πολύ ο Πανιώνιος, δεν του το έλεγα για να μην τον στενοχωρήσω. Διότι καταλάβαινα πως ο Απόλλωνας για εκείνον ήταν κάτι το ιερό. Και στις μυσταγωγίες δεν μπορείς να μιλάς.
Χαίρομαι από μία άποψη που δεν πρόλαβε να δει την κατάντια αυτού του σωματείου. Από την άλλη, είμαι βέβαιος πως από εκεί ψηλά που είναι, θα ήθελε όσο τίποτε άλλο σήμερα να βρίσκεται στο Στάδιο της Ριζούπολης που φέρει το όνομα του ήρωά του. Στο «Γεώργιος Καμάρας» το απόγευμα στις 5, οι βετεράνοι της Εθνικής ομάδας θα συγκρουστούν με τους παλαίμαχους του Απόλλωνα Σμύρνης. Οποιος αγαπάει αυτό το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο πρέπει να βρίσκεται εκεί. Γιατί ο Απόλλωνας, που προσπαθεί να ορθοποδήσει, δεν ανήκει μόνο στους οπαδούς του. Ανήκει στην ίδια την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Του ελληνικού αθλητισμού. Τα 116 χρόνια ζωής είναι πάρα πολλά για να σβήσουν άδοξα. Στην ουσία, ο Απόλλωνας Σμύρνης είναι κομμάτι της ίδιας της ιστορίας του τόπου.