Billion dollar... David! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Οταν η πραγματικότητα ξεπερνούσε τις όποιες διαχωριστικές γραμμές στο ποδόσφαιρο, η αίσθηση που προκαλούσε στον κόσμο ήταν πάντα μεγάλη. Ο Τζίμι Γκριβς, για παράδειγμα, έσπασε το φράγμα των 100.000 λιρών το 1962 για να τερματίσει τη σύντομη και τραυματική εμπειρία του στην Ιταλία και να τον αποκτήσει η Τότεναμ από τη Μίλαν. Ο Γιόχαν Κρόιφ το 1973 διέλυσε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων με τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα από τον Αγιαξ. Ο Τρέβορ Φράνσις, όταν έφυγε από την Μπέρμιγχαμ για τη (μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης με δικό του γκολ) Νότιγχαμ Φόρεστ, ξεπέρασε το 1979 το επόμενο φράγμα του 1 εκατ. λιρών. Ο Ζιντάν πριν από μερικά χρόνια, όταν τα ποσά είχαν εκτοξευτεί μετά την επανάσταση που έφεραν η υπόθεση Μποσμάν και τα τρελά τηλεοπτικά συμβόλαια, έκανε γυαλιά καρφιά την... πινακίδα που έγραφε 65 εκατ. ευρώ.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής. Οι παίκτες ήταν απόλυτα επιτυχημένοι, αληθινά διαμάντια από αγωνιστική άποψη και περιζήτητοι. Ακόμα και ο Γκριβς, ο οποίος είχε αποτύχει θεωρητικά στη Μίλαν, είχε προλάβει να τρομοκρατήσει τις άμυνες του Καμπιονάτο με 13 γκολ σε 9 συμμετοχές! Ο Κρόιφ ήταν το κυριότερο εξάρτημα της πληρέστερης μηχανής που είδε σε συλλογικό επίπεδο ο πλανήτης. Ο Φράνσις είχε γίνει σε ηλικία 15 ετών ο νεότερος επαγγελματίας στην κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας, την εποχή που ήταν το αδιαφιλονίκητα καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Και ο Ζιντάν, όταν τον απέκτησε η Ρεάλ, είχε γεμίσει τη συλλογή του με τίτλους και μετάλλια.

Ολες αυτές οι ιστορίες ξεσήκωσαν θύελλα σχετικά με τα χρήματα που στοίχισαν. Πάντα, άλλωστε, τα λεφτά που έπαιρναν οι ποδοσφαιριστές προκαλούσαν ίλιγγο, ασχέτως αν σε σύγκριση με τους γκόλφερ ή τους πιλότους της Φόρμουλα 1 ήταν ελάχιστα! Το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό σπορ και οι ήρωές του παρακολουθούνται από πολύ περισσότερο κόσμο σκανδάλιζε ευκολότερα από το να ακούσει κάποιος πως ένας επαγγελματίας πυγμάχος, όπως ο Οσκαρ ντε λα Χόγια, για τρεις αγώνες κερδίζει 17 εκατ. δολάρια, δηλαδή περισσότερα από όλους τους διεθνείς της Εθνικής μας ομάδας στους συλλόγους τους για τουλάχιστον δύο χρόνια!

Για πρώτη φορά όμως στην ιστορία, με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ είχαμε κατάργηση των κανόνων της κοινής λογικής. Ενας καλός ποδοσφαιριστής, αλλά επ' ουδενί εξαιρετικός, έπειτα από τρία χρόνια απόλυτης ανομβρίας κλείνει στα 31 του χρόνια ένα μυθικό συμβόλαιο στη καινούργια του ομάδα! Ο Μπέκαμ, αφήνοντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2003, δήλωνε ότι πήγαινε στη μεγαλύτερη ομάδα του πλανήτη. Και είχε δίκιο, μόνο που από τότε το κορυφαίο κλαμπ του 20ού αιώνα στο ποδόσφαιρο δεν έχει κατακτήσει το παραμικρό. Και ο Μπέκαμ εδώ και καιρό έχει πάψει να είναι στις βασικές επιλογές. Κι όμως, αυτό που πέτυχε είναι εξωπραγματικό! Θα γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής τού 1 δισ. δολαρίων! Ο μισθός του μόνο είναι 128 εκατ. λίρες για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτό μεταφράζεται εύκολα σε 70.000 λίρες τη μέρα, δηλαδή περίπου 110.000 ευρώ! Και αυτό δεν περιλαμβάνει οτιδήποτε έξτρα!

Ο μισθός του στους Λος Αντζελες Γκάλαξι θα είναι πέντε φορές μεγαλύτερος από όλη την υπόλοιπη ομάδα, ενώ θα έχει ποσοστά από τα εισιτήρια διαρκείας (που ήδη 1.000 από αυτά έφυγαν την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της συμφωνίας) και από τις πωλήσεις στις φανέλες! Το εκπληκτικό είναι ότι το συμβόλαιό του περιέχει και 10 εκατ. λίρες αμοιβή σε μετοχές της ομάδας!

Επίσης, από τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στην Καλιφόρνια αναμένεται να εκτιναχθούν οι εισπράξεις του στα υπόλοιπα συμβόλαια, όπως με τη Gillette, τη Vodafone, τα πολυκαταστήματα Marks and Spencer, την Pepsi, τη Motorola και μια σειρά άλλων προϊόντων! Για να τα κάνουμε μια σούμα, το συνολικό ποσόν που το brand name Μπέκαμ θα εισπράξει τα επόμενα πέντε χρόνια ακουμπά το 1 δισ. 190 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου 1,7 δισ. ευρώ! Ο Τάιγκερ Γουντς στο γκολφ με 90 εκατ. δολάρια τον χρόνο και ο Μίκαελ Σουμάχερ με 58 εκατ. δολάρια ετησίως δίπλα στον Μπέκαμ θα μοιάζουν με... φτωχαδάκια!

Ο ίδιος φυσικά δήλωσε πως τα χρήματα δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στην επιλογή του, αλλά η επιθυμία του να βοηθήσει το MLS να κατακτήσει το κοινό στην Αμερική. Το ίδιο είχε επιχειρηθεί και το 1975 με την άφιξη του πιο διάσημου ονόματος του soccer (όπως το λένε πεισματικά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού), του Πελέ, στον Κόσμο της Νέας Υόρκης. Μόνο που τότε αυτή η προσπάθεια είχε κοστίσει μόλις... 4,5 εκατ. δολάρια, μεγάλο ποσόν μεν για την εποχή, αλλά όχι αστρονομικό. Και παρά την αναμφισβήτητη αξία του Πελέ πήγε χαμένο, διότι δεν είναι εύκολο να σπάσεις την αμερικανική αγκύλωση σε αυτό το θέμα. Μπορεί να πετύχει ο Μπέκαμ; Η απάντηση μοιάζει εύκολη και είναι «όχι». Αλλά για τον ίδιο, αφού από τίτλους δεν πρόκειται να τον θυμάται κανείς στο μέλλον, κατάφερε να περάσει στην αθλητική αθανασία μέσω του μάρκετινγκ. Για ένα παιδί που μόλις πριν από δώδεκα χρόνια έπαιζε δανεικός στην Πρέστον και η Γιουνάιτεντ δεν είχε πειστεί πως αξίζει για επαγγελματίας, είναι από μόνο του κατόρθωμα!