Δεν θα γύριζε τώρα, αλλά θα ήταν ακόμα εκεί! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η λίστα των προπονητών που απολύθηκαν ή απέτυχαν κατά την επιστροφή τους στις ομάδες τις οποίες οδήγησαν σε επιτυχίες είναι τόσο μεγάλη που σίγουρα δεν αποτελεί και την καλύτερη ανάγνωση για τον Τάκη Λεμονή. Πίσω στα γνώριμα λημέρια, ο άνθρωπος που και ως ποδοσφαιριστής αλλά και ως τεχνικός πανηγύρισε τίτλους με την ερυθρόλευκη φανέλα οφείλει να λαμβάνει υπόψη πως η στατιστική δεν είναι στο πλευρό του. Σπάνια κάποιος που πήγε κόντρα στη μοίρα και την τύχη του, παίζοντας ενάντια στα προγνωστικά, απέφυγε να δει τελικά το... σκαλπ του να κοσμεί το μουσείο των καρατομημένων!

Τα ονόματα όσων επέστρεψαν στον... τόπο του εγκλήματος, πολλά. Από τον Στέφαν Μπόμπεκ, τον Χουάν Ρότσα και τον Γιάννη Κυράστα στον Παναθηναϊκό, τον Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ έως τον Αρίγκο Σάκι και τον Φάμπιο Καπέλο στη Μίλαν, ακόμα και τον «μάγο» Χελένιο Χερέρα στην Ιντερ, ποιος πήγε κόντρα στην παράδοση και δεν φοβήθηκε; Ακόμα και ο μυθικός σερ Ματ Μπάσμπι, επιστρέφοντας το 1972 στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, ουσιαστικά διαπίστωσε το λάθος του αφήνοντας την ομάδα ξανά με το ένα πόδι στη Β' Εθνική το 1973. Άλλη περίπτωση ήταν ο ιδιόρρυθμος Ολλανδός Λουίς φαν Γκάαλ, ο οποίος αγνόησε τον βασικό κανόνα, γυρίζοντας κάπου που δεν τον ήθελαν. Κάτι που αυτομάτως μεγάλωνε τις πιθανότητες απομάκρυνσής του. Ετσι, όταν άρχισαν οι αποτυχίες, ήταν απολύτως φυσιολογικό ο κόσμος να ζητήσει επιτακτικά την κεφαλή του επί πίνακι το 2002-2003, σε μια σεζόν που στην Ευρώπη η Μπάρτσα ισοφάρισε το ρεκόρ της Μίλαν με 10 σερί νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ!

Αν κάτι πάντως αφήνει ιστορικά μία χαραμάδα ελπίδας στον Λεμονή, είναι πως ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα στην Ελλάδα με σταθερά καλές... επιστροφές! Ο Κάζιμιρ Γκόρσκι πήρε πρωταθλήματα το '80 και το '81, έφυγε και όταν ξαναγύρισε το 1983, ξαναπήρε τον τίτλο. Ο Αλκέτας Παναγούλιας μετά το ανέλπιστο πρωτάθλημα του 1982, όταν κάλυψε διαφορά επτά πόντων από τον Παναθηναϊκό, αποχώρησε, για να ξαναγυρίσει το 1987 κατακτώντας ακόμα ένα πρωτάθλημα. Ο Μπάγεβιτς, παρ' ότι κάποιοι θεωρούν λάθος την κάθοδό του για δεύτερη φορά στον Πειραιά το 2004, τελικά πήρε νταμπλ και έφτασε τον Ολυμπιακό, με 10 πόντους, μια ανάσα από την πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ.

Ο Τάκης Λεμονής, λένε κάποιοι, δεν μπορεί να είναι ο προπονητής που θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε επιτυχίες στην Ευρώπη. Και για να έχουμε το καλό ρώτημα, με ποιον προπονητή πήγε ο Ολυμπιακός στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999 και έφτασε πολύ κοντά πρόπερσι να προκριθεί στους 16; Με τον Μπάγεβιτς, που οι... διανοούμενοι του ελληνικού ποδοσφαίρου σε κάθε ομάδα έχουν εύκολη την ατάκα πως δεν κάνει για την Ευρώπη! Έχω να πω, λοιπόν, πως ο Λεμονής το καλοκαίρι του 2002 είχε βάλει τις βάσεις σε μία πολύ καλή ομάδα που είχε ο Ολυμπιακός για να γίνει η υπέρβαση. Το καλύτερο -μακράν από το δεύτερο- ματς που έκανε ποτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός ήταν το 6-2 επί της Λεβερκούζεν στην πρεμιέρα των ομίλων. Η ήττα από τη Μακάμπι στην Κύπρο έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στην απομάκρυνσή του, αλλά πόσοι έχουν σταθεί στα αληθινά αίτια εκείνης της ήττας; Πόσοι θυμούνται πόσο κακή ήταν η διαιτησία του Ιταλού Ντε Σάντις, ο οποίος έδωσε ένα ανύπαρκτο πέναλτι και άφησε το καταφανέστατο οφσάιντ του Γιακούμπου στο δεύτερο γκολ; Και επειδή είχαν γεμίσει το γήπεδο οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων», είχαν προεξοφλήσει όλοι πως θα είναι μία εύκολη επικράτηση. Κάτι που σταθερά αποτελεί τη μεγαλύτερη μπανανόφλουδα για τις ελληνικές ομάδες. Και φυσικά, κακά τα ψέματα, η κάκιστη απόδοση εκείνο το βράδυ κάποιων παικτών που ήθελαν να απομακρυνθεί ο Λεμονής έγειρε σημαντικά την πλάστιγγα!

Τώρα ο Τάκης επιστρέφει στο λιμάνι ως κανονικός προπονητής. Είναι ίσως ο πιο εξελίξιμος νέος Έλληνας τεχνικός και μελλοντικός υποψήφιος για να αναλάβει την Εθνική ομάδα. Είναι δίκοπο μαχαίρι να δοκιμάσει την τύχη του σε μία ομάδα για την οποία οτιδήποτε άλλο από το πρωτάθλημα είναι αποτυχία, αλλά επειδή η καρδιά του πάντα το έλεγε είναι άξιος συγχαρητηρίων. Και μόνο επειδή τολμάει. Αν θα μπορέσει να πάει κόντρα στο ρεύμα των στατιστικών, δεν ξέρω. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι πως αν το 2002 δεν λειτουργούσε -σχεδόν όπως πάντα με τους τεχνικούς- βεβιασμένα ο Κόκκαλης, σήμερα δεν θα χρειαζόταν να επιστρέψει ο Λεμονής. Θα ήταν ακόμα εκεί, έχοντας φτιάξει μία εξαιρετική ομάδα, η οποία πιθανότατα θα είχε κάνει κι αυτό που στον Πειραιά ονειρεύονται, αλλά εξελίσσεται σε εφιάλτη: την ευρωπαϊκή πορεία!