Το δέντρο να μην κρύβει το δάσος(Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Είναι πολύ εύκολο να κάνουμε σε αυτή τη δουλειά τούς μετά Χριστόν προφήτες. Να λέμε πως πολλά πράγματα τα είχαμε πει ή τα είχαμε διαπιστώσει. Τα γραπτά όμως μένουν, επέμεναν οι Λατίνοι και αυτό ακριβώς δίνει το δικαίωμα να ανατρέξει κάποιος σε πράγματα που γράφονταν μόλις μερικές εβδομάδες πίσω. Η μνήμη μπορεί να είναι επιλεκτική και να ανακαλεί μόνο όσα τη συμφέρουν, όμως τα δεδομένα παραμένουν. Στις 26 Οκτωβρίου σε αυτή τη στήλη προειδοποιούσα για τα πολλά προβλήματα που θα έβρισκε μπροστά του ο Βίκτορ Μουνιόθ στην Παιανία. Το κείμενο δεν ήταν προφητικό. Αλλωστε, δεν είναι η δουλειά μας να κάνουμε προβλέψεις, αλλά εκτιμήσεις. Και όσο περισσότερα πράγματα έχεις ζήσει, τόσο περισσότερο μπορείς να διδαχτείς από το παρελθόν και να υπολογίσεις καταστάσεις. Εγραφα λοιπόν στο κείμενο, που είχε τίτλο «ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΩΡΑ», αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω:

«Ο Βίκτορ Μουνιόθ έχει μπροστά του Γολγοθά. Η φρεσκάδα, που τόνισε πως δεν υπάρχει στην ομάδα, δεν μπορεί να αποκτηθεί Οκτώβριο μήνα. Δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για να γίνει το Α και το Β της προετοιμασίας σε εποχή με αλλεπάλληλα κρίσιμα ματς. Η αυτοσυγκέντρωση είναι κάτι που απαιτείς από μια ομάδα όταν έχει δυνάμεις. Τότε ξέρει πως μπορεί, πως τα πόδια θα υπακούσουν τον εγκέφαλο και έτσι η εγρήγορση έρχεται αυτοματοποιημένα. Η καλή κυκλοφορία είναι απόρροια και των δύο προηγούμενων. Αν μπορείς να τρέξεις και έχεις φρεσκάδα, τότε το μυαλό λειτουργεί. Οι αυτοματισμοί βγαίνουν εύκολα. Τι προλαβαίνει να διορθώσει ο Ισπανός μέχρι τα Χριστούγεννα; Ελάχιστα πράγματα. Η αληθινή δουλειά του μπορεί να φανεί του χρόνου. Για τώρα, λίγο περισσότερο τρέξιμο, λίγο καλύτερη δουλειά στο να κυκλοφορεί η μπάλα, λίγο περισσότερη τακτική. Λίγο απ' όλα. Που πιθανότατα, τόσο κακός που είναι ο Παναθηναϊκός αυτή την ώρα, και αυτό το λίγο μπορεί να δείξει αμέσως. Η διαφορά, χωρίς να είναι συγκλονιστική, εύκολα γίνεται αντιληπτή. Το ερώτημα θα παραμείνει όμως: είναι αρκετό αυτό και για πόσο θα κρατήσει;».

Η αρχική αντίδραση της ομάδας ήταν καλή. Οι εύκολες νίκες στην Ευρώπη, η επιτυχία επί του Ολυμπιακού στο ντέρμπι, τα εκτός έδρας παιχνίδια στο πρωτάθλημα που έφεραν τους τρεις βαθμούς άλλαξαν το κλίμα. Τότε, θυμάμαι, σε κάποιες εκπομπές στο ραδιόφωνο, κάποια ειρωνικά μηνύματα των οπαδών του ΠΑΟ, οι οποίοι μου έλεγαν τι έχω να πω τώρα για το προηγούμενο κομμάτι. Απαντούσα όσο πιο ψύχραιμα γινόταν πως είναι νωρίς για να γίνει ταμείο και πως το κέρδος για το «τριφύλλι» ήταν πως βρήκε κανονικό προπονητή! Μάλιστα, υπογράμμιζα πως σε τυχόν ατυχές αποτέλεσμα πόσοι θα είχαν το κουράγιο να στηρίξουν την ομάδα;

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να είναι μόνο αγωνιστικό. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει ευθύνες και αυτές είναι πως μετά την αποχώρηση του Βέλιμιρ Ζάετς δεν τον αντικατέστησε με κάποιον ίδιου βεληνεκούς. Η παρουσία του «λαγού» στα αποδυτήρια τη χρονιά του νταμπλ, το 2004, αποτελούσε το αλεξικέραυνο για όσους ήταν μέσα σε αυτά. Εκείνο που δεν μπορεί να προσάψει κανείς στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ είναι πως δεν ξόδεψε χρήματα για την ενίσχυση της ομάδας. Και λεφτά έδωσε και μεγάλης αξίας ποδοσφαιριστές αποκτήθηκαν. Αν δεν απέδωσαν, αυτό είναι ευθύνη άλλων. Όμως εκείνο που επίσης υπήρξε διοικητική επιλογή και κρίνεται εκ των αποτελεσμάτων αποτυχημένη είναι η συνεχής αλλαγή του δυναμικού. Οταν σχεδόν 30 παίκτες έφυγαν από το 2003 και πάνω από 40 αποκτήθηκαν, καταλαβαίνει κανείς πως μιλάμε για πιο συχνό τράνζιτ και από το... αεροδρόμιο του Αμστερνταμ.

Ενα άλλο πράγμα που οφείλει να απασχολήσει σοβαρά τον Γιάννη Βαρδινογιάννη είναι το γιατί κάποιοι ξένοι στην αρχή τρελαίνουν τον κόσμο, στη συνέχεια περπατάνε και γίνονται αγνώριστοι. Ο Βλάοβιτς, ο Κόλκα, ο Σανμαρτεάν, ο Κονσεϊσάο, ο Μπίσκαν, ο Ζουτάουτας, ο Σέριτς, ο Ρομέρο και ο Ίβανσιτς αποτελούν μερικούς κρίκους μιας αλυσίδας. Όλοι τους έκαναν από καλά έως εξαιρετικά ματς μόλις ήρθαν, αλλά σιγά σιγά έγιναν σκιές και εξαφανίστηκαν! Έφταιγαν μόνο αυτοί;
Το άλλο λάθος στην Παιανία είναι πως η καινούργια φουρνιά που ο Μαλεζάνι έριξε στα βαθιά και θα μπορούσε να αποτελεί το μέλλον της ομάδας έχει εμφανίσει ανησυχητικά σημάδια επανάπαυσης. Το ότι στο Παρίσι, για παράδειγμα, δεν έβαζαν τα πόδια στη φωτιά, ενώ ουσιαστικά είχαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία για να... εκθέσουν τον τεχνικό που δεν τους χρησιμοποιεί, αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των οπαδών.

Ο μόνος αμέτοχος είναι ο Βίκτορ Μουνιόθ. Ο Ισπανός είναι εξαιρετικός προπονητής και ήδη θα έπρεπε να είχε ανανεωθεί το συμβόλαιό του ώστε να σχεδιάζεται η επόμενη μέρα. Και η φετινή χρονιά στο πρωτάθλημα είναι χαμένη για τους «πράσινους», που μέσω του ΟΥΕΦΑ και του Κυπέλλου θα προσπαθήσουν να περισώσουν κάτι. Αλλά ακόμα και η δεύτερη θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να εξελιχτεί σε καθαρό στόχο. Μόνο όμως σαν ένα απλό δέντρο που κρύβει το δάσος. Που είναι η αληθινή ανάγκη να φτιάξει ο ΠΑΟ από την αρχή μια ομάδα που θα είναι μια γροθιά. Χωρίς φατρίες και χωρίς εσωτερική αντιπολίτευση. Τα άλλα θα έρθουν φυσιολογικά στη συνέχεια.