Γι' αυτά θα τον θυμούνται

Για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, ο Πάμπλο Γκαρσία ακόμη και μετά την αποχώρησή του, θα παραμείνει κάτι πολύ περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής. Λίγοι κατάφεραν ν’ αποκτήσουν τη σχέση που είχε με την εξέδρα. Τους αγάπησε, τον λάτρεψαν. Ηγετική φυσιογνωμία στον αγωνιστικό χώρο, εκρηκτικός χαρακτήρας, με άσχημες πολλές φορές αντιδράσεις. Παρόλα αυτά ήταν ο δικός τους επαναστάτης.

Το "μπαμ"

Ιούλιος του 2008 και ο ΠΑΟΚ ψάχνει το μεταγραφικό «μπαμ» και ταυτόχρονα τον παίκτη που θα κάνει τη διαφορά. Τότε είναι που, μεταξύ άλλων, το όνομα του Πάμπλο Γκαρσία πέφτει στο τραπέζι. Λίγες ημέρες αφότου έχει μείνει ελεύθερος από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ουρουγουανός μέσος έρχεται σε συμφωνία με τους Θεσσαλονικείς.

Αποθεωτική υποδοχή από τον κόσμο του «Δικέφαλου του Βορρά». Έγινε σύνθημα στα χείλη τους, αντικατέστησε τον… Τσε Γκεβάρα στο γνωστό μπλουζάκι, ήταν το ποδοσφαιρικό τους τοτέμ. Μια σχέση αμφίδρομη.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει η γνώμη κανενός, από τη στιγμή που ο κόσμος του ΠΑΟΚ με αγαπάει, όπως είμαι, γι’ αυτό που είμαι. Προσπάθησα να διορθώσω τα λάθη μου, όχι όμως για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά μόνο για τον κόσμο του ΠΑΟΚ», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά.

Αφορμή στάθηκε μια από τις εκρήξεις του. Οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια του στον ΠΑΟΚ. Όταν θεωρούσε ότι είχε δίκιο, το υποστήριζε μέχρι τέλους. Κι ας είχε ως αποτέλεσμα να μπει στο στόχαστρο του εκάστοτε διαιτητή.

Το έκανε στο «Καραϊσκάκη», γρονθοκοπώντας τον Ντιόγκο (από τον οποίο νωρίτερα είχε δεχθεί χτύπημα εκτός φάσης).



Το παράκανε στην Τούμπα, σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όταν τα έβαλε με… Θεούς και δαίμονες.



Ωστόσο στον ΠΑΟΚ δεν θα τον θυμούνται τόσο για το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο, όσο για την ηγετική του παρουσία στο γήπεδο. Με περισσότερες ευχάριστες από δυσάρεστες αναμνήσεις, όχι όμως κι έναν τίτλο.

Την περίοδο 2009-10 ο ΠΑΟΚ πίστεψε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο κόντρα στον βασικό του διεκδικητή. Νίκησε 2-1 τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα. Ο Γκαρσία άνοιξε το σκορ με ασύλληπτο χτύπημα φάουλ και μετά το ματς, αποχώρησε με δάκρυα …ξεσπώντας για τον χαμό της μητέρας του.



Τελικά δεν ήταν γραφτό του να επιστρέψει στους τίτλους. Ούτε ο Γκαρσία, ούτε ο ΠΑΟΚ. Και το χειρότερο, οι ελπίδες του εξανεμίστηκαν στο ντέρμπι με τον συμπολίτη, Άρη στο «Κλ. Βικελίδης». Δυο εξαιρετικά γκολ του Χαβιέ Κάμπορα και πολλά παράπονα για τη διαιτησία του Ηλία Σπάθα από μεριάς ΠΑΟΚ, συνθέτουν το σκηνικό της αναμέτρησης.



“Caer esta permitido levantarse es obligatorio”. Ή διαφορετικά το μότο της ζωής του και ένα από τα τατουάζ του. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Παρά την πικρία, μαζί με τους συμπαίκτες του, επέμειναν για τον επόμενο στόχο: την πρωτιά στα πλέι οφ και το εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Το κατάφεραν ουσιαστικά με το «διπλό» (0-1) στο «Καραϊσκάκη».



Κι έφτασε κοντά στον… προθάλαμο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Αντίπαλος ο Άγιαξ. Το 1-1 του πρώτου αγώνα, γέμισε με αισιοδοξία για πρόκριση στα πλέι οφ. Η ρεβάνς όμως δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη. Ο «Αίαντας» μπαίνει σαν …δαιμονισμένος στο β’ ημίχρονο, με τον «Δικέφαλο» να φτάνει στο τελικό 3-3 (έχοντας χάσει και πέναλτι), αλλά να αποκλείεται.



Η κατάκτηση ενός τίτλου παρέμενε ο καημός του. Μιλώντας προ καιρού για τον στόχο του Κυπέλλου, είπε: «Κάθε χρόνο λέμε ότι αυτός είναι ο μεγάλος στόχος, αλλά πάντα κάτι γίνεται και… πεθαίνουμε μπροστά στην θάλασσα. Δεν πρέπει να γίνει και τώρα. Όσος χρόνος μένει μέχρι το τέλος θέλω και πρέπει να βοηθήσω όσο περισσότερο. Είμαι εδώ πολλά χρόνια και θέλω να κλείσει καλά η σεζόν για τον κόσμο, για εμένα και την οικογένεια μου». Οι εξελίξεις τον πρόλαβαν. Η κόντρα του με τον Γιώργο Δώνη, κι η… αδυναμία του να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα παίζει όσο θα ήθελε, βάζουν άδοξα τέλος στην καριέρα του στον ΠΑΟΚ…