FC: Δώστε την ΑΟΖ στους τύπους με τα ροζ!

Σε μια εποχή ήττας της δημοκρατίας και επικράτησης του ολοκληρωτισμού, το να σημειώνεται μια λαϊκή νίκη είναι αναμφίβολα ό,τι εγγύτερο σε θαύμα. Ακόμα περισσότερο όταν η νίκη αυτή έρχεται ως επιστέγασμα μιας πορείας σεμνής, χωρίς φανφάρες και υπερβολές, που στέλνει μήνυμα στον απανταχού ελληνισμό για το τι μπορούμε να επιτύχουμε όταν είμαστε ενωμένοι και μονοιασμένοι.

Σε λίγα χρόνια, είναι σίγουρο ότι στις αφηγήσεις των ελάχιστων θριάμβων της εποχής θα συμπεριλαμβάνεται η αρμάδα των «Ροζ φλαμίνγκος» και η παραμυθένια επικράτησή της στον τελικό του πρωταθλήματος ιστοσελίδων. Μια ομάδα στελεχωμένη με παιδιά καθημερινά. Ανθρώπους του μόχθου, οι οποίοι μοίραζαν τις μέρες τους ανάμεσα στο ανηλεές κυνήγι της είδησης και τον κάματο της προπόνησης υπό αντίξοες συνθήκες, ορμώμενοι αποκλειστικά από την αγάπη τους για την μπάλα κι ένα όνειρο.

Το όνειρο φαινόταν μακρινό στην αρχή. Άπιαστο. Κι όμως! Λεπτό το λεπτό, αγώνα τον αγώνα, γκολ το γκολ, κάτι άρχισε να θεριεύει μέσα τους. Κάτι άρχισε να παίρνει μορφή. Μια φωνή άρχισε να ηχεί στ’ αυτιά τους (όχι σαν αυτές που άκουγε η Ιωάννα της Λωραίνης, ο θεός της Ελλάδας ήταν μάλλον) και να τους ψιθυρίζει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ο Θανάσης, ο Βαγγέλης, ο Αλέξης, ο Γιώργος και τ’ άλλα παιδιά συνέχισαν να δουλεύουν έχοντας το κεφάλι χαμηλά μα την ψυχή γεμάτη ελπίδα.

Δεν είχα την ευτυχία να παρευρεθώ σε κάποιο από τα συγκλονιστικά παιχνίδια που έφεραν την ομάδα στον τελικό. Παρακολουθούσα όμως, όπως και χιλιάδες άλλοι, την πορεία της μέσα από τις περιγραφές -πιο λυρικές κι από χρονογραφήματα- που αναρτούσε στο sportfm.gr ο αρχηγός της ομάδας μετά από κάθε αγώνα. Αυτά δεν ήταν match reports, ταξίδια ήταν. Με επιβάτες όλους εμάς, ένα τεράστιο κοινό που στήριζε την ομάδα, αγωνιούσε γι’ αυτήν και κάθε μέρα την μνημόνευε στις προσευχές του.

Και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Μα τον τρόπο δεν τον φανταζόταν κανείς. Γιατί κανείς δεν πίστευε ότι θα έβλεπε κάποτε κάτι συγκλονιστικότερο από την ανατροπή της Μάντσεστερ επί της Μπάγερν στον περίφημο τελικό του 1999. Κι όμως έγινε! Χωρίς Σέριγχαμ και Σόλσκιερ. Χωρίς κόρνερ και σερ Άλεξ, τα «Ροζ Φλαμίνγκος» γύρισαν το 2-1 σε 3-2. Έτσι απλά, έτσι ξεκάθαρα, έτσι αντρικά. Και στους ώμους τους -έστω για μια μέρα- σήκωσαν όλη τη δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Διέψευσαν τους επικριτές τους, βούλωσαν τα στόματα των χλευαστών τους και απέδειξαν ότι η πίστη της ομάδας δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα. Εκ μέρους των «Φλαμινγκίστας», ένα μεγάλο «ευχαριστώ» είναι το ελάχιστο. Κρατήστε το φάρο αναμμένο για όλους μας.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr