FC: Το απόλυτο φετινό μομέντουμ της Ρεάλ Μαδρίτης

Έχει πλάκα να βλέπεις και να ακούς τη Μπαρτσελόνα και τη Γιουνάιτεντ να αποδίδουν τις ήττες τους από τη Ρεάλ στη διαιτησία - αντίστοιχη πλάκα έχει να ακούς τη Ρεάλ να κάνει το ίδιο: μιλάμε για τρεις από τους πιο καλομαθημένες και ευνοημένες από διαιτητικά σφυρίγματα ομάδες, για λόγους που έχουν να κάνουν με το μέγεθός τους, το μπάτζετ τους, τη λαοφιλία τους και το βάρος της φανέλας τους. Απλά όταν συναντιούνται στο γήπεδο δυο τέτοιες ομάδες, η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ με τη Γιουνάιτεντ, κάποιος θα πάρει έστω μισό σφύριγμα παραπάνω: το απόλυτο 50-50 ζήτημα να το είχε πετύχει ο Σολομώντας.

Ας αφήσουμε στην άκρη οπαδικές προτιμήσεις και μπεφαπιάσματα κι ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: στο κύπελλο άξιζε ή όχι να περάσει η Ρεάλ; Άξιζε και δεν το συζήτησαν ούτε καν οι Καταλανοί, η τριάρα στο «Καμπ Νου» ήταν εμφατική και σχετικά άνετη. Στο πρωτάθλημα, λίγες μέρες μετά, ήταν καλύτερη η Ρεάλ; Ήταν και κέρδισε δίκαια, όσο κι αν οι Καταλανοί άρχισαν την κλάψα και το σύνδρομο της Μάρθας Βούρτση για το πέναλτι που ζητάνε στο τέλος: όταν έχεις αναγάγει τη βουτιά σε τόσο μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού σου και στα καπάκια το περικύκλωμα του διαιτητή και το μπίρι - μπίρι, υπάρχουν δυο τινά: είτε ο διαιτητής θα μασήσει και θα σου δώσει τα σφυρίγματα που ζητάς ή εκβιάζεις, είτε θα σε σιχαθεί η ψυχή του και η αμφιβολία του θα πάει υπέρ της άλλης ομάδας. Κι επειδή το έχουν παρακάνει οι Μπαρτσελοναίοι και με τις βουτιές και με τις γκρίνιες, προφανώς έχει γυρίσει το φύλλο. Όσο για την αντίδραση του Βαλντέζ, τη χειρονομία και τις δηλώσεις του Πικέ, τις βλαχο-μαγκιές του «μετράω λίγους μήνες στη Βαρκελώνη αλλά θα σας δείξω εγώ» Ζόρντι Άλμπα και τα υπόλοιπα, είναι δείγματα πανικού και πλήρους απώλειας ηρεμίας στην ομάδα, απόρροια των τελευταίων κακών αποτελεσμάτων, της άρσης της ασυλίας που υπήρχε παντού (από ΜΜΕ, κοινή γνώμη, διαιτησία), της απώλειας του ενός στόχου (κύπελλο) και του κινδύνου να χαθεί και το Champions League.

Όσο για το ματς στο «Ολντ Τράφορντ», είναι τουλάχιστον κωμικό να αντιδρούν έτσι οι άνθρωποι της Γιουνάιτεντ σε μια αυστηρή (αλλά όχι ακατανόητη, ούτε εκτός πλαισίου κανονισμών) απόφαση ενός διαιτητή, όταν εδώ και τόσα χρόνια έχουν ευεργετηθεί με δεκάδες σφυρίγματα, πολλά από τα οποία ήταν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Ξαφνικά κάποιοι μιλάνε για σφαγή, ο Σερ Άλεξ στέλνει τον βοηθό του στη συνέντευξη τύπου κάνοντας αυτό για το οποίο έχουν κράξει τόσες πολλές φορές τον Μουρίνιο (και δεν ανοίγει ρουθούνι), κανείς δεν ασχολείται με τα λάθη που έκανε ο Σερ Άλεξ, με τις αλλαγές που έκανε ή δεν έκανε, την 11άδα που κατέβασε, την άτακτη οπισθοχώρηση μετά την αποβολή του Νάνι, την απώλεια συγκέντρωσης που έφερε δυο ισπανικά γκολ κι ένα σωρό ευκαιρίες για τρίτο και τέταρτο. Όχι, ο διαιτητής φταίει για όλα - κι όλο αυτό το επικοινωνιακό γαϊτανάκι που στήθηκε από την Αγγλία μέχρι την Καταλωνία, με τις φιλο-Μπαρτσελονικές εφημερίδες να σιγοντάρουν (προφανώς από το τσούξιμο της τελευταίας εβδομάδας), είναι τόσο, μα τόσο ελληνικό! Θέλετε να δούμε την αλήθεια κατάματα; Άξιζε να περάσει η Ρεάλ τη Μάντσεστερ ό,τι κι αν λένε οι απέναντι, διότι και καλύτερη ομάδα έχει και καλύτερες μονάδες και καλύτερο κοουτσάρισμα είχε από τον πάγκο και στις λεπτομέρειες καλύτερη ήταν στα 180 λεπτά των δυο αγώνων.

Σε τελική ανάλυση, η Ρεάλ ζει στο απόλυτο φετινό της μομέντουμ, με τρεις σπουδαίες νίκες μέσα σε μια εβδομάδα, μια για κάθε θεσμό στον οποίον συμμετέχει και καμία λάσπη στον ανεμιστήρα δεν μπορεί να τη λερώσει - γι’ αυτό άλλωστε δεν έβαλε τα λευκά στο Μάντσεστερ, αλλά τα κυπαρισί...

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr