Μια αποχώρηση χωρίς... Κα(ν)πόνο

Τις τελευταίες ώρες στον μπασκετικό Παναθηναϊκό δεν λείπουν οι ειδήσεις. Πέρα από το ιατρικό δελτίο που γεμίζει επικίνδυνα ενόψει και της δύσκολης συνέχειας στην Ευρωλίγκα, ειδικά στις θέσεις των γκαρντ, ήρθε και η αποχώρηση του Τζέισον Καπόνο να ολοκληρώσει το παζλ. Σαφώς και κάθε αναπάντεχη εξέλιξη, αν και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ θεωρούσαν ότι το διαζύγιο των δύο πλευρών ήταν θέμα χρόνου κυρίως λόγω διάθεσης του Αμερικανού για κάτι τέτοιο, που αφορά το ρόστερ της ομάδας, ιδιαίτερα σε μια τόσο κρίσιμη αγωνιστικά περίοδο, δημιουργεί μια κάποια αναστάτωση.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η αγωνιστική παρουσία του Αμερικανού στο τριφύλλι δεν δικαιολόγησε τον ντόρο που έγινε με την ανακοίνωση της απόκτησης του. Επί της ουσίας δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ούτε προσπάθησε προς την κατεύθυνση αυτή. Ο λόγος της προσθήκης του στην ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη προφανής. Η βελτίωση του περιφερειακού σουτ και κατ' επέκταση το εύκολο σκοράρισμα από την γραμμή του τριπόντου.

Τι έγινε στην πράξη; Η συνεισφορά του μικρή και αντιστρόφως ανάλογη των προσόντων του και των προσδοκιών που γέννησε η απόκτηση του. Παράλληλα με την πενιχρή του επιθετική απόδοση φαινόταν και η αμυντική δυσλειτουργία που προκαλούσε η παρουσία του στην πεντάδα της ομάδας. Αργά πόδια, αργές περιστροφές και τελικά να δέχεται η άμυνα καλάθια από τον εκάστοτε παίκτη του, αφού ο αντίπαλος προπονητής τον στοχοποιούσε συνεχώς. Δεν είναι τυχαίο που ο κόουτς στα τελευταία παιχνίδια που έπρεπε να κερδίσει, τόσο εντός με Εφές όσο και εκτός με Ζαλγκίρις, παίζοντας κατά βάση άμυνα δεν τον χρησιμοποίησε σχεδόν καθόλου φοβούμενος την αμυντική του ανυπαρξία.

Από την πρώτη στιγμή της απόκτησης του Καπόνο, είχα την γνώμη πως ήταν μια επιλογή κάπως βεβιασμένη που έγινε κάτω από την πίεση των αποτελεσμάτων εκείνης της περιόδου και των κακών ποσοστών στο περιφερειακό σουτ και όχι αποτέλεσμα ενδελεχούς αναζήτησης ενός παίκτη που θα μπορούσε να γίνει βασικό στέλεχος ενός νέου συνόλου που έψαχνε, και ψάχνει, αγωνιστικά σημεία αναφοράς σε παίκτες με προσωπικότητα.

Το βασικότερο λάθος στην επιλογή αυτή έγκειται στο γεγονός πως δεν μπορεί να έχεις την απαίτηση από έναν άνθρωπο που σε όλη την αθλητική του ζωή έχει μάθει να παίζει συμπληρωματικούς ρόλους να αναλάβει εν μια νυκτί πρωταγωνιστικούς. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και την απροθυμία του ίδιου του Αμερικανού να συνεργαστεί και να μπει στα καλούπια της νέας του ομάδας, αφού από την αρχή φάνηκε πως θεωρούσε τον μεγάλο χρόνο συμμετοχής σαν κάτι δεδομένο, δεν είναι εν τέλει δύσκολο να καταλάβει και τους όρους του διαζυγίου.

Συμπερασματικά νομίζω πως οι πράσινοι δεν χάνουν επί της ουσίας κάτι με την αποχώρηση αυτή. Σίγουρα δεν μπορούν να τον αντικαταστήσουν στην παρούσα φάση, αλλά καλύτερα να σου λείπει κάτι παρά να έχεις κάποιον δυσαρεστημένο παίκτη στο σύνολο. Το σουτ από την περιφέρεια το έχουν και άλλοι παίκτες, Μασιούλις, Μπράμος, Ούκιτς, Μπανκς και φυσικά ο Διαμαντίδης, ακόμα και οι Γκίστ και Τσαρτσαρής, όχι με την αποτελεσματικότητα του Καπόνο, αλλά το σουτ είναι και θέμα ψυχολογίας που χτίζεται μέσα και από τα αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ δύσκολα μπορεί, σε ομάδες επιπέδου κυρίως, να απορροφήσει παίκτες ξεπερασμένης λογικής όπως ο κατ' άλλα συμπαθής Αμερικανός.

Υ.Γ: Μεγάλη απώλεια για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, του Γιώργου Κολοκυθά. Ένας άνθρωπος με ξεχωριστό ήθος και βαθιά δημοκρατική συνείδηση που είχε πολλά να προσφέρει ακόμα. Καλό ταξίδι