Δεν αρκούν ούτε οι ενέσεις…

Μία ομάδα χτίζεται πάντοτε στην προετοιμασία. Κι έτσι όπως χτίστηκε φέτος ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι, είχε ένα πάρα πολύ σοβαρό αγωνιστικό θέμα: την αδυναμία διάσπασης μίας καλά οργανωμένης και σφιχτής άμυνας.

Ο Ολυμπιακός δεν δουλεύτηκε όσο τουλάχιστον έπρεπε από τον Ζαρντίμ σε αυτό το κομμάτι, για αυτό και είδαμε ότι δεν έβγαζε πολλούς αυτοματισμούς μέσα στο παιχνίδι. Το κενό αυτό ο Πορτογάλος το αντιμετώπισε αρκετά αποτελεσματικά με το φάρμακο που λέγεται στημένες φάσεις. Η ομάδα έχει αρκετούς καλούς εκτελεστές, ο Ζαρντίμ έβαζε πολλά ψηλά κορμιά κι οι νίκες έρχονταν με ένα κόρνερ η, ένα φάουλ. Μα πιο εύκολα, μα πιο δύσκολα, συνήθως στο γκολ, αλλά έρχονταν.

Με το που έφυγε ο Ζαρντίμ, ο Ολυμπιακός προσπαθεί να παίξει αλλιώς. Ο Μίτσελ παρουσιάζει μία πιο μπαλαδόρικη, να την πως έτσι, ενδεκάδα. Ρίχνει βάρος στο πως θα κυκλοφορήσει η μπάλα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο καλά. Αναπόφευκτα κάπου μειώνεται η δυναμική της ομάδας στις στατικές φάσεις.

Έτσι είναι αυτά στο ποδόσφαιρο. Ακολουθείς μία στρατηγική και κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Ο Ολυμπιακός μπορεί και μέχρι το τέλος της σεζόν, μέσω των προπονήσεων, να βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι, αλλά σε θεαματικό βαθμό είναι δύσκολο να το δούμε.

Ας σκεφθούμε την αδυναμία όχι απλά να σκοράρει η ομάδα, αλλά έστω να κάνει φάσεις στη Λεβάντε. Αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα, θυμηθείτε τα περισσότερα αποτελέσματα του Ολυμπιακού κόντρα στις ομάδες με τις πιο ισχυρές άμυνες. Δεν μπορεί να βάλει πάνω από ένα γκολ…

Στην Τούμπα 1-1, στο Περιστέρι 1-0, στη Λιβαδειά 1-0, με τον Αστέρα και τα δύο ματς 1-0, στην Κομοτηνή 1-0. Ακόμη και με τον Ατρόμητο στο Φάληρο, οπότε κι έβαλε δύο γκολ, αλλά έχασε 2-3, το δεύτερο γκολ ήταν δώρο από ένα αμυντικό, που έκανε χαζό πέναλτι. Επί της ουσίας, δηλαδή, και σε αυτό το ματς ένα ήταν το γκολ που έβαλε.

Όταν στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν μπορείς σε έξι εφτά παιχνίδια με αντιπάλους που έχουν οργανωμένες και καλές άμυνες, να βάλεις πάνω από ένα γκολ κάθε φορά-κι αυτό το ένα γκολ σχεδόν πάντα είναι από στημένη φάση-πως θα βάλεις γκολ σε μία ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος με οργανωμένη και καλή άμυνα; Πολύ απλά, δε θα βάλεις.

Διότι κόντρα στη Λεβάντε ο Ολυμπιακός δεν είχε και το όπλο των στημένων φάσεων. Μία «πέρασε» σε κάθε παιχνίδι, με κεφαλιά του Μανωλά στο πρώτο και του Σιόβα στο δεύτερο ματς, αλλά δεν ήταν αρκετές. Οι Ισπανοί είχαν στο πρώτο ματς τρεις παίκτες από 1μ90 και πάνω στην ενδεκάδα τους (Ιμπόρα, Ρόντας, Ναβάρο). Στο Καραϊσκάκη είχαν και τέταρτο, τον Μπαγεστέρος! Πώς να χάσουν κεφαλιά; Έχασαν μία στο 89…

Είχε ο Ολυμπιακός δύο καλούς σέντερ φορ (Τζιμπούρ, Μήτρογλου) στην περιοχή τους, αλλά οι Ισπανοί έβαλαν τρία στόπερ 1μ95! Αποτέλεσμα; Ο Μήτρογλου σε όλο το ματς να βρει μία ευκαιρία κι ο Τζιμπούρ άλλες δύο. Κι οι τρεις, όχι από αυτές που λέμε καθαρές, για γκολ. Με τα ακραία μπακ (Μανιάτη, Λυκογιάννη) να μην διεισδύουν, αλλά απλά να σεντράρουν, τα ντερέκια της Λεβάντε είχαν εύκολο έργο.

Ακόμη και στα δύο τελευταία παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα, στα οποία ο Ολυμπιακός εμφάνισε με το Μίτσελ καλύτερο πρόσωπο και κέρδισε στην Τρίπολη και στην Ξάνθη, πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας, ότι τις κλασικές ευκαιρίες του τις είχε, στην Τρίπολη μετά την αποβολή του Σανκαρέ στο 55 και στην Ξάνθη μετά την αλλαγή του Ντάνι στο 60’ όταν ο Ουζουνίδης αποφάσισε να ρισκάρει κι έπαιξε με ένα κόφτη. Έως τότε, ένα γκολ είχε βάλει και στα δύο ματς και χωρίς καθαρή φάση για γκολ-με απευθείας φάουλ, του Μασάντο στην Ξάνθη…

Για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να τα βγάλει πέρα με τέτοιες καλά σχεδιασμένες άμυνες, που σε μικρότερη έστω ποιότητα τις αντιμετωπίζει και στο ελληνικό πρωτάθλημα, θέλει πολλή προπόνηση. Χρειάζονται δουλεμένες επιθέσεις, προσωπικές ενέργειες, καλά σουτ. Και για όλα αυτά πρέπει να υπάρξει χρόνος. Άρα, υπομονή. Όσο δε γίνεται αντιληπτό, τόσο δε θα σταματάει η μουρμούρα στο Καραϊσκάκη και θα δοκιμάζεται μία προσπάθεια, που έχει ξεκινήσει τώρα, με ορίζοντα κύρια τη νέα σεζόν κι όχι αυτήν.

Σίγουρα θέλει ενέσεις ποιότητας ο Ολυμπιακός στην ενδεκάδα του. Με τη διαφορά ότι ούτε αυτές θα είναι αρκετές-πάνω απ’ όλα απαιτείται δουλειά, για να βρει η ομάδα τη νέα της αγωνιστική ταυτότητα, αφού η προηγούμενη, που της είχε δώσει ο Ζαρντίμ, δεν άρεσε στον κόσμο.