Με κάτω τα χέρια...

Η κακή μέρα φάνηκε από νωρίς. Το γκολ του Μάρτινς τελείωσε τα πάντα από το πρώτο δεκάλεπτο. Ο Ολυμπιακός αν είχε μια πιθανότητα την έχασε κι αυτή. Ψυχρολουσία και παράδοση άνευ όρων. Κανένα σχέδιο και ιδέα για να ξαναμπεί στο ματς. Δεν έψαχνε την ανατροπή. Ηταν αδύνατον. Επρεπε όμως να βελτιώσει την εικόνα του.

Αυτή ήταν τραγική. Δίχως κίνηση, χωρίς κέντρο και με τον κάθε παίκτη να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται το πρώτο ημίχρονο ήταν αποκαρδιωτικό. Μόνο ο Βλαχοδήμος προσπαθούσε, αλλά ήταν πολύ μόνος. Ο Φεϊσα έτρεχε, αλλά δίχως συμπαράσταση. Τζιμπούρ, Μήτρογλου περίμεναν τις όποιες γιόμες και ο Μασάντο έκανε σουλάτσο έξω από την περιοχή. Ο Γκρέκο ήταν απών και ο Λυκογιάννης τρακαρισμένος. Η Λεβάντε το φοβόταν, αλλά πήρε πανεύκολα την πρόκριση.

Ο κόσμος έγινε μπαρούτι με την εικόνα. Ολα είχαν χαθεί στην Ισπανία. Η αποβολή του Αμπντούν κόστισε και στα δυο ματς, αφού δεν υπήρχε παίκτης να κάνει κάτι από τα αριστερά. Καμία κατεύθυνση από τον πάγκο και πλήρης αποδιοργάνωση. Αδιάβαστος πήγε και στη ρεβάνς ο Ολυμπιακός. Ο Μάρτινς έβαλε το πιο γρήγορο γκολ της καριέρας του αφού όλοι τον άφησαν ανενόχλητο στην μικρή περιοχή. Κανένα πάθος, συγκέντρωση και πλάνο. Μηδέν από την αρχή ως το τέλος.

Οι «ερυθρόλευκοι» αποκλείστηκαν δίκαια από την άσημη ισπανική ομάδα. Ναι, η διαιτησία τους καταδίκασε στο πρώτο ματς, αλλά στη ρεβάνς, παρότι αυτή ξεκίνησε στραβά, δεν έκαναν το παραμικρό. Αυτό που ήθελαν οι φίλαθλοί του Ολυμπιακού, δεν το είδαν ποτέ. Την προσπάθεια, δηλαδή, Το «παίξε και χάσε». Το «αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό» προφανώς πήγαινε στην ανύπαρκτη κίνηση και προσπάθεια από τους Πειραιώτες. Η εικόνα ήταν θλιβερή.

Καμία σχέση με τους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου οι αντίπαλοι ήταν ανώτεροι, αλλά και ο Ολυμπιακός τα έδωσε όλα. Το ακριβώς αντίθετο από όσα είδαμε κόντρα στη Λεβάντε. Oύτε γκολ δεν έβαλε και στα δυο ματς. Ουσιαστικά οι Ισπανοί δεν ένιωσαν καμία απειλή και πήραν μια πανεύκολη πρόκριση. Αυτό είναι και το χειρότερο. Ο Ολυμπιακός έμεινε έξω αφού δεν μπήκε ποτέ στα δυο παιχνίδια. Σαν να μην έπαιξε ποτέ...