Eνα ματς πολύ πιο σύνθετο απ' ό,τι δείχνει (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε μία πόλη η οποία υπήρξε οικονομικό και διοικητικό κέντρο στην περιοχή της σημερινής Κεντρικής Βοημίας τον 16ο αιώνα, ο Παναθηναϊκός θα ψάξει απόψε τη νίκη που θα του δίνει ουσιαστικά το «εισιτήριο» να παίξει και μετά τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη. Το Μπόλεσλαβ πήρε το όνομά του από τον βασιλιά της χώρας τον 10ο αιώνα, και το Μλάντε, που προηγείται, προσδιορίζει το «νέο», για να διαχωρίζεται από το Στάρα Μπόλεσλαβ, την παλιά πόλη, δηλαδή, στα περίχωρα της Πράγας. Αγωνιστικά, η σημερινή αντίπαλος των «πρασίνων» είναι μία πολύ καλή ομάδα, αν και η κληρονομιά της είναι φτωχή. Χωρίς τίτλο, ούτε στην πρώην ενωμένη λίγκα της Τσεχοσλοβακίας ούτε στην τωρινή της Τσεχίας. Μία ομάδα που αναμορφώθηκε χάρη στον Ντούντεκ -όχι τον γνωστό γκολκίπερ, αλλά τον ισχυρό οικονομικό παράγοντα που το 2000 ανέλαβε τον σύλλογο. Από τότε κάθε χρονιά ήταν και καλύτερη, αφού την άνοδο στην πρώτη κατηγορία διαδέχτηκαν η έξοδος στην Ευρώπη και μία δεύτερη θέση. Η σχέση της ομάδας με την εταιρεία Skoda αποτελεί το σημαντικό «κλειδί» στην εξέλιξη της ιστορίας. Και φυσικά η εξαιρετική δουλειά του Ντούσαν Οριν, του γιου του τεχνικού της εθνικής Τσεχίας το 1996, στην εξαιρετική παρουσία μέχρι τον τελικό του Euro. Ο Οριν έκανε την ομάδα να παίζει ελεύθερα, γρήγορα και ο κόσμος, αν και δεν είναι σε όγκο τεράστιος, βρίσκεται δίπλα στους παίκτες.

Ο Παναθηναϊκός φυσικά έχει την πολυτέλεια, μετά τη νίκη με τη Χάποελ, να βάζει σε δεύτερη μοίρα το αποψινό ματς. Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό απασχολεί λογικά πιο πολύ τους παίκτες και τον Βίκτορ Μουνιόθ. Όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορήσει για το αποτέλεσμα. Και η ισοπαλία σε τέτοια ματς, ομίλων με βαθμολογία, είναι χρυσάφι. Και διότι, αν δεν το έχετε παρατηρήσει, με τους Τσέχους κοντραριζόμαστε ως χώρα στη γενική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Με αυτούς που πριν από επτά χρόνια «σφαζόμασταν» για τη θέση στην πρώτη οκτάδα, η οποία έδινε τις δύο ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ, τώρα, πολλές θέσεις παρακάτω, μαχόμαστε για το ίδιο πράγμα! Μοιάζει με τη μέρα της μαρμότας, αλλά είναι ρεαλιστικά αληθινό. Αν θέλει το ελληνικό ποδόσφαιρο να έχει και το καλοκαίρι του 2008 δύο ομάδες στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τότε τέτοια ματς, όπως το σημερινό, αξίζουν διπλά. Και μην ακούσω τις γνωστές γραφικότητες: «γιατί ο ΠΑΟ να δίνει πόντους στην Ελλάδα για να τους εκμεταλλεύονται οι άλλοι;». Τους βαθμούς τους δίνει και για τον ίδιο. Αν είναι να βγαίνουν δύο και είναι δεύτερος, βολεύεται και ο ίδιος.

Η ευκαιρία που θέλει να δώσει ο Βίκτορ Μουνιόθ σε παίκτες είναι καλό πράγμα. Ο Θεοδωρίδης, για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη άρπαξε από τα μαλλιά αυτή την ευκαιρία που του έδωσε ο Ισπανός. Θυμάμαι τον Μαλεζάνι να πλέκει συνεχώς το εγκώμιο του Θεοδωρίδη και να μην τον χρησιμοποιεί ποτέ! Και μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή με σπάνια χαρίσματα και εξαιρετικό χαρακτήρα. Ο Μουνιόθ μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει αν κάνει ό,τι και ο Φερέρ. Ευκαιρίες σε όλους. Και κανείς να μη νιώθει αναντικατάστατος. Απόψε ο ΠΑΟ έχει τη δυνατότητα να βιώσει το κέρδος αυτής της τακτικής. Γιατί ακόμα και αν μία ήττα σήμερα δεν είναι τραγικό αποτέλεσμα, πάντα σε ένα επίσημο ματς, όταν χάνεις, επηρεάζεσαι. Εκτός κι αν η αγωνιστική εικόνα είναι τέτοια, που -ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα- θα είναι ενθαρρυντική για τη συνέχεια.