«Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει...»

Κλασσικό το «χαιρέτα μου τον... Πλατανιά». Αναφέρεται ως λογοπαίγνιο μετά τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα (;) που κατέβηκε στα Χανιά για να παίξει τον αγώνα της χρονιάς (έτσι είχε εξελιχθεί). Δεν τον αντιμετώπισε ποτέ με την ανάλογη σοβαρότητα.

Πήγε να πάρει σβηστά το 0-0 δίχως να προσπαθήσει για κάτι παραπάνω. Οταν παίζεις για το «μηδέν» συνήθως η μπάλα σε τιμωρεί. Αυτό έγινε. Δεν έκανε κάτι παραπάνω ο Πλατανιάς (δυο νίκες έχει το τελευταίο τετράμηνο και τις δυο με τον ΠΑΟ). Δεν έκανε το ματς της ιστορίας του.

Κοίμησε τον ΠΑΟ και αντίο. Δυο λεπτά πριν το τέλος. Αρκούσε. Ναι, οι «πράσινοι» δικαιούνται να φωνάζουν για πέναλτι που δεν τους δόθηκε όπως και για τις καθυστερήσεις στο φινάλε. Η εικόνα τους όμως δεν τους δικαιολογεί. Απαθείς, ανοργάνωτοι, εκτός τόπου και χρόνου έπαιζαν λες και περίμεναν το μοιραίο.

Το έχουμε ξαναπεί. Ο νόμος του Μέρφι για την ακρίβεια. «Ό, τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Στην προκειμένη περίπτωση, πήγε... στραβότερα (αδόκιμο). Πήγε. Για λιοντάρια μιλούσε ο Φάμπρι στους παίκτες του, για τα λιοντάρια ήταν οι ίδιοι. Δικαιολογίες; Εχουν. Ακέφαλοι, απλήρωτοι, όλα τα «α» του κόσμου είναι.

Οι περισσότεροι ίσως να έχουν ήδη στο μυαλό τους το που θα παίζουν του χρόνου. Να τελειώνει η χρονιά, να φύγουμε. Το πως θα τελειώσει μάλλον μικρή σημασία έχει. Οτι έπαιζαν τελικό προφανώς το είχε καταλάβει όλος ο κόσμος πλην αυτών στην ομάδα. Με τον φετινό Παναθηναίκό ποτέ μη λες ποτέ. Κάθε φορά κάτι χειρότερο θα συμβεί κι ας μην θες να το πιστέψεις.

Μια ομάδα παρατημένη στη μοίρα της, θα τιμωρηθεί από αυτή. Δεν μπορούσε ακόμη και σε αυτά τα χάλια ο ΠΑΟ να περάσει το εμπόδιο των Κρητικών με αβάντζο έστω το ελάχιστο 2-1; Φυσικά και μπορούσε. Κι όμως δεν μπόρεσε. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Εχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να καταλάβει τι συμβαίνει. Κάπου εδώ παύεις να ασχολείσαι. Ο Παναθηναϊκός έχασε και την τελευταία πιθανότητα διάκρισης. Του απομένει να παλέψει για την είσοδο στα πλεϊ οφ. Ακόμη κι αυτό όμως φαντάζει δύσκολο. Το πιθανότερο είναι να μείνει εκτός Ευρώπης όχι μόνο λόγω αδειοδότησης, αλλά και αγωνιστικά.

Οι λέξεις ντροπή, ξεφτίλα και όλες οι σχετικές που ταιριάζουν για να περιγράψουν την κατάσταση μοιάζουν λίγες για να αποτυπώσουν την τραγωδία. Εκείνο που φοβίζει πια δεν είναι ο αποκλεισμός, ο κατήφορος στη βαθμολογία, η αγωνία μήπως κινδυνεύσει. Είναι το άγνωστο για την επόμενη μέρα της χρονιάς που θα έρθει. Αυτό είναι και το χειρότερο. Να πέφτεις για ύπνο και να πνίγεσαι από τους εφιάλτες του τι κακό μπορεί να σε βρει αύριο...