FC: «Μου λείπεις, Γιώργο»

Παπάκ(ι) μου,

Ξέρω ότι το πρωτόκολλο μου επιβάλλει να ξεκινήσω με την προσφώνηση «κ. υπουργέ» ή έστω «κ. Παπακωνσταντίνου», αλλά μου είναι αδύνατον. Δεν πάει το χέρι μου, mon cherie... Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο καιρό έχω να σε δω, ένας κόμπος ανεβαίνει στον ψηλόλιγνο λαιμό μου και κάνει τη λευκή κουπ μου ακόμα πιο «χιονισμένη» από τη στενοχώρια.

Είναι αλήθεια. Όταν έμπαινα στην πολιτική, ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι κάποτε θα έβρισκα τυχαία στο διάβα μου έναν τόσο εκλεπτυσμένο κοσμοπολίτη σαν κι εσένα. Έναν πολιτικό νέο, άφθαρτο, με λαμπερό μυαλό, με τον οποίον πέρασα τους πιο υπέροχους 20 μήνες της ζωής μου.

Ναι ιππότη μου, ροδόσταυρέ μου εσύ. Από τον Οκτώβριο του 2009 που αυτός ο άγιος άνθρωπος σε έχρισε Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας μέχρι και τον Ιούνιο του 2011, οπότε και τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας αποφάσισαν να σε αφανίσουν για να διατηρήσουν τα πολιτικά τους κεκτημένα, όσα ζήσαμε παρέα στις συνεδριάσεις του Eurogroup μου φαίνονται ακόμα σαν όνειρο.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον πύρινο λόγο σου, τη φλογισμένη σου ματιά, τον αρχοντικό τρόπο με τον οποίον ίσιωνες τα μαλλιά σου, το ανάστημα που πάντα όρθωνες για να υπερασπιστείς τη χώρα σου από τα γαμψά νύχια του κεφαλαίου, τη σθεναρή σου αντίσταση στην οικονομική υποδούλωση των δανειακών συμβάσεων; Κι έπειτα... πως να ξεχάσω τις παρασκηνιακές συζητήσεις μας, τα δείπνα με φουά γκρα και τζατζίκι, τα τηλέφωνα, τα μηνύματα;

Cher George, δεν σου κρύβω πως όταν το φθινόπωρο του 2010 με πλησίασες και με λάγνο ύφος με ρώτησες «μπορώ να σας ζητήσω κάτι, αλλά να μείνει μεταξύ μας;», για μια στιγμή πίστεψα ότι θα με καλέσεις σε δείπνο, κοκτέιλ-πάρτυ, ψάρεμα πεσκανδρίτσας ή κάτι άλλο αριστοκρατικό, απ’ αυτά που συνηθίζεις. Φευ! Διαψεύστηκα οικτρά! Το μόνο που ήθελες από ‘μένα ήταν μια ψωρο-λίστα με καταθέτες. Κλεμμένη μάλιστα! Δεν το περίμενα, για πρώτη φορά στη ζωή μου η γυναικεία μου διαίσθηση με είχε προδώσει!

Ναι, βρε κουτό, αυτός είναι ο λόγος που σου έκανα μουτράκια και δεν στην έδινα μέχρι τον Οκτώβριο! Ένιωθα προδωμένη, ξεφτιλισμένη σχεδόν. Έρμαιο του φλερτ σου και της αναπόδραστης έλξης που ασκείς σε όποιον άνθρωπο επιλέξεις. Ναι, το ομολογώ! Από ‘σένα περίμενα να δεις τη γυναίκα πίσω από την «στυγνή διευθύντρια του ΔΝΤ». Από ‘σένα απαιτούσα να ανακαλύψεις τη φωτιά που μπορεί να κρύβει μέσα της μια «πρώην υπουργός οικονομίας της Γαλλίας». Αντ’ αυτού εσύ τι έκανες; Με χρησιμοποίησες, μόνο και μόνο για να πετύχεις τους φτηνούς, ιδιοτελείς σκοπούς σου. Αυτό έκανες, με ξεπούλησες για ένα κωλο-cd.

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, θα φανταζόταν πως μετά απ’ όλα αυτά θα επεδίωκα είτε να σε εκδικηθώ είτε να σε ξεχάσω... Να αποσυρθώ σε μια γωνιά και να προσπαθήσω να γλύψω τις χαίνουσες πληγές που άνοιξε στο σώμα και την ψυχή μου το χειρότερο, το πιο θανατηφόρο είδος έρωτα που μπορεί να ζήσει κάποιος: αυτόν που δεν έχει ανταπόκριση. Κι όμως, ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω.

Δεν το μπορώ και δεν το θέλω. Γιατί -πες με χαζή, πες με ονειροπόλα- μέσα μου η θύμησή σου είναι ζωντανή και στην καρδιά μου σιγοκαίει η ελπίδα ότι σύντομα θα ξαναδώ το σπινθηροβόλο βλέμμα σου από κοντά και θα μου δώσεις την ευκαιρία να ακουμπήσω τα δάχτυλά μου στα υπέροχα λακάκια που σχηματίζονται στο μουτράκι σου όταν χαμογελάς. Να ξέρεις ότι θα σε περιμένω όσο χρειαστεί. Πιστή Πηνελόπη εγώ, με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα μέχρι να σε ξαναδώ να μπαίνεις ως άλλος Οδυσσέας, να με αγκαλιάζεις και να μου λες «κι εμένα μου έλειψες, κουτσουνάκι μου. Τώρα όμως είμαι ‘δω -και δεν θ’ αφήσω κανένα παλιο-στικάκι να μας χωρίσει ποτέ ξανά».

Δική σου για πάντα,
Christine L.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr