Τώρα οι Νορβηγοί μας υπολογίζουν (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ξαφνικά οι Νορβηγοί θυμήθηκαν πως στην Ελλάδα οι πρόεδροι μπαίνουν στα αποδυτήρια, ζητάνε από τον προπονητή να μη χρησιμοποιεί παίκτες και προσπαθούν να επηρεάσουν τον διαιτητή σε παιχνίδια. Μόνο που έπεσαν σε λούμπα! Διότι οι τρεις Νορβηγοί που φόρεσαν τη φανέλα του Πανιωνίου το 1998-99 έπεσαν σε κέντα! Πρώτα να διευκρινίσουμε πως το μόνο έγκλημα του τότε προέδρου του ιστορικού συλλόγου Λουκά Σιότροπου ήταν το ότι τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν στην ομάδα. Μετριότατοι ποδοσφαιριστές, που κανονικά θα έπρεπε να πληρώσουν για να αγωνιστούν σε σύλλογο μεγάλης κατηγορίας. Η επιλογή τους ανήκε στον Ιρλανδό Ρόνι Γουίλαν, μεγάλη δόξα της Λίβερπουλ, αλλά άκρως ακατάλληλο ως προπονητή, όπως αποδείχτηκε, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο νησί (Σάουθεντ). Ο οποίος έπεσε από τα σύννεφα όταν τον πληροφόρησα για τις «καταγγελίες» των πρώην παικτών του.

Τα λεγάμενα των Νορβηγών βγάζουν γέλιο. Διότι φυσικά και δεν υπήρχαν τα λεφτά στον Πανιώνιο για να προσφερθεί μία βίλα στον Νορβηγό Ολσεν. Αλλωστε, με τον Απόλλωνα Λεμεσού έπαιζαν οι «κυανέρυθροι», όχι με την Μπαρτσελόνα. Και γενικά εκείνο που προκαλεί απορίες είναι το γιατί τα λένε τώρα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έπαιξε με τη Νορβηγία και τον Μάρτη του 1999, όταν τυπικά ήταν ακόμα στη Νέα Σμύρνη, αλλά ουσιαστικά αποτελούσαν παρελθόν από τον Πανιώνιο. Γιατί τότε δεν τα έλεγαν; Γιατί τότε δεν μας υπολόγιζαν καν ως αντιπάλους, ενώ τώρα μας φοβούνται; Θα ήταν πολύ απλό να το ισχυριστούμε. Ομως σίγουρα ο νορβηγικός Τύπος βλέπει το ματς πολύ πιο σοβαρά από ό,τι το 1999.

Αυτή η ιστορία, πάντως, έχει πλάκα. Διαχρονικά θυμάμαι παρόμοιες ιστορίες πριν από τα ματς με την Εθνική ομάδα, διαφόρων ξένων να λένε ό,τι τους κατέβει. Σύμφωνοι, δεν είμαστε η καλύτερη χώρα στον κόσμο στην μπάλα, στη γηπεδική συμπεριφορά, στη συνέπεια στις πληρωμές. Ομως καταντά γραφικό να το θυμούνται όποιοι πέρασαν από εδώ μόλις πλησιάζει ένα ματς της Εθνικής τους με τη δική μας. Το αποψινό ματς, πάντως, απασχολεί τους Νορβηγούς. Περισσότερο από εκείνα του 1999, είναι δεδομένο. Τότε μας έβλεπαν λίγο αφ' υψηλού. Είχαν πάει στα Μουντιάλ του 1994 και του 1998 και αισθάνονταν έτοιμοι και για το Euro 2000 στις Κάτω Χώρες. Εκεί που τελικά προκρίθηκαν, αλλά έκτοτε αγνοούν την επιτυχία. Αντίθετα, είδαν εμάς να κατακτούμε τον τίτλο στην Πορτογαλία και αυτό δεν τους κάθισε καλά! Από όλους τους Σκανδιναβούς, οι πλέον απόμακροι από τη δική μας λογική είναι οι Νορβηγοί. Δεν μας καταλαβαίνουν, δεν θεωρούν την Ελλάδα τίποτα περισσότερο από έναν τόπο διακοπών, δεν έχουν ιδιαίτερα καλή ιδέα για τον λαό μας. Οι Σουηδοί και οι Δανοί έχουν άλλη αντιμετώπιση απέναντι στους Ελληνες από ό,τι οι Νορβηγοί και, σε δεύτερο ρόλο, οι Φινλανδοί. Και αυτό, γενικότερα, τους κάνει πολύ επιφυλακτικούς.

Η τωρινή Νορβηγία δεν είναι κακή ομάδα. Ούτε καλύτερη από εμάς. Αλλά δεν είναι και για πέταμα. Ξέρει να παίζει για επτά, αλλά αποδίδει πάντα για επτά. Αν ζοριστεί, μπορεί και για επτάμισι. Ποτέ για δέκα, διότι δεν μπορεί. Αλλά ποτέ και για πέντε! Αυτός είναι ο αποψινός κίνδυνος. Πας για όλα και μένεις με το τίποτα ή πας για κάτι και ό,τι πάρεις; Ο Αλέξης (Σπυρόπουλος) έγραφε χθες πως στα ματς που είναι του μισό-μηδέν μπορεί να κάτσει και μηδέν-μισό. Ετσι είναι. Το βιώσαμε με την Ουκρανία μέσα σε δύο χρόνια, με διαφορετική εξέλιξη. Ιούνιος του 2003, στη Λεωφόρο. Χάνουμε πέναλτι, έχουμε δοκάρι, έχουν ευκαιρίες, βάζουμε το γκολ με τον Χαριστέα, 1-0, καλημέρα, Πορτογαλία. Τον Ιούνιο του 2005, στο Καραϊσκάκη, χάνουμε ευκαιρίες, το βάζουν στη μοναδική επίθεση αυτοί, 0-1, καληνύχτα, Γερμανία. Τόσο απλά.

Απόψε δεν είναι τελικός. Ούτε καν ημιτελικός. Με 10 ματς να απομένουν, άρα 30 πόντους διαθέσιμους, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καλό βήμα αν νικήσεις. Αν χάσεις, δεν είναι καταστροφή. Η ισοπαλία σε αφήνει με λίγη πίκρα, αλλά με έναν πόντο στο σακούλι. Είναι μαραθώνιος αυτό που κάνουμε, όχι σπριντ. Και ακόμα είμαστε μόλις στα πρώτα 500 μέτρα.