Κομμάτι της ζωής μας (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μετά το θαύμα της Πορτογαλίας, το πιο δυσεύρετο πράγμα στην Ελλάδα ήταν ένα εισιτήριο για τα ματς της Εθνικής ομάδας. Τα διαρκείας είχαν εξαφανιστεί, τα ελάχιστα διαθέσιμα για κάθε ματς εξαφανίζονταν μέσα σε λίγα λεπτά. Τώρα, με το ματς με τη Νορβηγία να πλησιάζει, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να γεμίσει το Καραϊσκάκη, κάτι που δεν είναι και βέβαιο. Ο Έλληνας οπαδός δεν αγάπησε ποτέ την Εθνική. Οποιαδήποτε δικαιολογία για κακό θέαμα ή αποτυχία στα προκριματικά του Μουντιάλ είναι φαιδρό επιχείρημα. Δεν μπήκε ποτέ στην καρδιά μας η Εθνική, επειδή ακριβώς η αθλητική παιδεία που οφείλουν να δώσουν το σχολείο και η οικογένεια στο παιδί, σ' εμάς είναι άγνωστες λέξεις. Σε μια χώρα που το κρατικό σχολείο δεν προσφέρει ούτε τη βασική παιδεία, είναι ουτοπικό να αναμένουμε να καλλιεργήσει αυτό το πνεύμα στα παιδιά. Η χώρα που βαυκαλίζεται πως γέννησε τον αθλητισμό, το έχουμε ξαναγράψει, βιάστηκε να τον δώσει για υιοθεσία!

Κάποτε είχα διαβάσει μια δήλωση Ουαλού οπαδού, ο οποίος πήγαινε στο γήπεδο ανελλιπώς για μια δεκαετία χωρίς να βλέπει... φως στο τούνελ. «Η εθνική ομάδα είναι αναπόσπαστο κομμάτι από τη ζωή μου, η ομάδα μου απλώς κομμάτι από την καθημερινότητά μου». Το βρήκα καταπληκτικό. Και στην ίδια λογική με αυτόν είναι οι οπαδοί στη Νορβηγία, τη Σκωτία, την Ισλανδία, τη Βόρεια Ιρλανδία, τη Φινλανδία. Γεμάτα γήπεδα στα παιχνίδια της Εθνικής, με σπάνιες διακρίσεις και νίκες. Εμείς στην Ελλάδα τι περιμέναμε μετά το Euro; Να κατακτήσουμε και το Μουντιάλ; Ο Έλληνας οπαδός δεν πάει άλλωστε στο γήπεδο για το ματς, για το θέαμα, για την όλη διαδικασία. Πάει για τη νίκη. Ενα βίωμα που έχει ριζωθεί χρόνια και που δεν μπορεί να αλλάξει ούτε μετά την Πορτογαλία. Για την ακρίβεια, αυτή η επιτυχία μάλλον το έκανε χειρότερο! Ο μικρός Έλληνας πάει στο γήπεδο με τον μπαμπά για να δουν την ομάδα, αλλά όχι για την Εθνική. Δεν είναι στη συνήθειά του, δεν γίνεται κάτι αυτόματο και προκαθορισμένο ανεξαρτήτως αγώνα και αντιπάλου, αλλά καθορίζεται από τις περιστάσεις.

Η Ελλάδα κάποτε έπαιζε στο Ολυμπιακό Στάδιο με 1.000 άτομα, τα πιο πολλά μάλιστα με προσκλήσεις, στη δεκαετία του '80. Τα ονόματα που είχε η ομάδα, τεράστια, από τον Σαραβάκο και τον Μανωλά μέχρι τον Αναστόπουλο και τον Μητρόπουλο. Κι όμως, η απέραντη ερημιά στην εξέδρα έδινε το στίγμα της ανυποληψίας μας. Και σε μια εποχή που τα γήπεδα στο πρωτάθλημα κάθε Κυριακή στέναζαν από κόσμο! Για τη συμπεριφορά του οπαδού σαφέστατα και ο αθλητικός Τύπος σύσσωμος φέρει ευθύνη, αφού πάντα έδινε προτεραιότητα σε κάθε αστεία είδηση ομάδας και όχι στην Εθνική. Όμως, για την ανάγκη του οπαδού να δίνει το «παρών» όπου «μυρίζεται» επιτυχία, φταίει η ίδια η κοινωνία μας. Αν κάποιος μας διαβεβαίωνε πως το Σάββατο με τη Νορβηγία δεν θα γίνει ματς, αλλά πριν από τη σέντρα θα κερδίσουμε άνευ αγώνα 2-0, το γήπεδο θα ήταν sold out! Διότι ακριβώς ο οπαδός στην Ελλάδα θέλει νίκη και όχι να δει αγώνα. Και μιλάμε για ένα ματς το Σάββατο του οποίου η έκβαση κρίνει σε τεράστιο ποσοστό την εξέλιξη του ομίλου μας.

Υπο αυτές τις συνθήκες, η αλήθεια είναι πως δεν αξίζουμε πιο πολλά ως ποδόσφαιρο. Δεν το δικαιούμαστε ούτε ιστορικά ούτε αξιοκρατικά. Γιατί τη διαχρονική ρήση του Σίλερ «να αγαπάς αυτό που έχεις, αν δεν έχεις αυτό που πραγματικά αγαπάς» δεν τη βιώσαμε ποτέ στον αθλητισμό, ώστε να την κάνουμε πραγματικά κτήμα μας.