Το μόνο που μπορεί να πει κανείς γι’ αυτό το εφιαλτικό βράδυ στη Ζαπορίζια είναι ότι ευτυχώς που ο Παναθηναϊκός πέτυχε νωρίς το γκολ, που τελικά του έφτασε για να πάρει την πρόκριση. Γιατί από το ημίωρο και μετά είχε κανείς όχι την αίσθηση, αλλά τη βεβαιότητα ότι οι «πράσινοι» δεν μπορούσαν να ξαναπατήσουν την αντίπαλη περιοχή και να κάνουν ίχνος ευκαιρίας. Από το γκολ του Σαλπιγγίδη και μετά οι παίκτες του Παναθηναϊκού έκαναν αυτή τη Μέταλουργκ, που παραπαίει και δεν μπορεί να σταυρώσει νίκη στο εγχώριο πρωτάθλημα, να μοιάζει με... Μπαρτσελόνα. Κι αν δεν υπήρχε η πραγματικά μεγάλη βραδιά του Εμπέντε, τότε τα πράγματα μπορούσαν να εξελιχθούν με ακόμα χειρότερο τρόπο. Ο Καμερουνέζος επιβεβαίωσε άλλη μία φορά ότι τελικά ήταν άδικο που τόσο καιρό δεν είχε την παραμικρή ευκαιρία και θύμισε εκείνον τον τερματοφύλακα που με τη Χαλκηδόνα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους καλύτερους του ελληνικού πρωταθλήματος.
Η πρόκριση στους ομίλους μπορεί να ήρθε, όμως ο Παναθηναϊκός, αν δεν αλλάξει εικόνα και δεν βελτιώσει δραστικά το παιχνίδι του, δεν μπορεί να έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Η ανάκαμψη που φάνηκε να έρχεται στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ τελικά δεν ήταν παρά μια παρένθεση. Γιατί από το ημίωρο και μετά η ελληνική ομάδα έδειξε να θολώνει, με παίκτες χωρίς δυνάμεις, που αδυνατούσαν να κάνουν σωστά ακόμα και τα αυτονόητα. Με παίκτες που με τη συνολική τους παρουσία άλλες φορές προκαλούσαν απορία, άλλες αγανάκτηση, κι άλλες θυμηδία. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και την αλλαγή του Ιβανσιτς, που ήταν ο μόνος που έδειχνε να συνειδητοποιεί τι διακυβεύεται στην Ουκρανία. Από την έξοδο του Αυστριακού και μετά ο Παναθηναϊκός από τη μέση και κάτω ήταν σαν να μην υπήρχε.
Είναι δεδομένο ότι η ιστορία των ευρωπαϊκών προκρίσεων γράφεται από τα σκορ κι όχι από τις εμφανίσεις. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι έστω και με αυτό τον τρόπο οι «πράσινοι» δεν λέρωσαν την ευρωπαϊκή τους ιστορία. Αν όμως ο νέος προπονητής δει έστω και λίγο το DVD με τη χθεσινή εμφάνιση, τότε υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πρέπει να αρχίσει να τρέχει έντρομος.