«Πάντοτε στα ντέρμπι το πρώτο αποτέλεσμα είναι το Χ…». Έτσι κατέληγα το χθεσινό κομμάτι μου σε τούτη την στήλη. Τελικά το Χ ήρθε, με την ειρωνεία να είναι ότι άφησε ικανοποιημένη τον Παναθηναϊκό (κι ας είναι 16 πόντους πίσω) κι όχι τον Ολυμπιακό (κι ας κράτησε το αήττητο).
Διότι, μετράει η εμφάνιση και σε αυτό το επίπεδο ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, καθώς και είχε περισσότερες σημαντικές ευκαιρίες (8-5) και είχε πολύ περισσότερες τελικές προσπάθειες (18-10) και είχε κατοχή μπάλας (57-43). Οπότε κέρδισε τις εντυπώσεις και αν μη τι άλλο πήρε κουράγιο για τη συνέχεια.
Ο Ολυμπιακός, από την πλευρά του, πήρε κι αυτός κάτι, ένα μάθημα, ότι αν δεν δώσει τουλάχιστον σε κάποια παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος το 100%, πολύ απλά δεν πρόκειται να τα πάρει. Όσο δίνει λιγότερο από 100% και το αφήνει μόνο για το Τσάμπιονς Λιγκ, θα έχει πρόβλημα, όπως είχε και χθες.
Και νομίζω ότι όλοι πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα, ώστε να αντιληφθούμε ότι ο Ολυμπιακός ναι μεν έχει ποιότητα και λύσεις, ωστόσο απ’ όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, δεν έχει τη διαφορά που νομίζουν οι ίδιοι στον Ολυμπιακό και κατ’ επέκταση οι Ολυμπιακοί, ότι έχει από τις άλλες ομάδες.
Διότι, όταν εκτός έδρας είτε δεν κερδίζεις (βλέπε Χαριλάου, Τούμπα, ΟΑΚΑ), είτε κερδίζεις μόνο στο γκολ (Βέροια, Γιάννινα, Περιστέρι), κάτι σημαίνει. Δεν μπορεί να έχεις τόση διαφορά από τους άλλους και να φέρνεις αυτά τα αποτελέσματα. Και το 4-0 με την ΑΕΚ δεν το βάζω, υπό την έννοια ότι από πολύ νωρίς η ΑΕΚ έμεινε με δέκα παίκτες. Κι όσο ήταν το ματς στα ίσα, ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα.
Βέβαια, ακόμη κι έτσι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να το είχε πάρει το ντέρμπι χθες και τώρα να λέγαμε άλλα. Αν ο Ζαρντίμ έβγαζε εκεί γύρω στο 70 τον Φουστέρ και περνούσε τον Μήτρογλου κι ήταν ο Μήτρογλου στις δύο φάσεις του Φουστέρ στο 74 και στο 76, θα είχαμε το 2-3. Ο Μήτρογλου δεν θα τα χάριζε αυτά τα γκολάκια.
Αλλά παραμένοντας στα όσα είδαμε και όχι στα όσα θα μπορούσαμε να δούμε, είναι μία ευκαιρία αυτό το ντέρμπι να υπάρξει μία σωστή εκτίμηση για τον Ολυμπιακό μετά το πρώτο μισό της σεζόν Ούτε υποτίμηση, ούτε υπερτίμηση, όμως….
Κ. Νικολακόπουλος