Ούτε ο σερ Αλεξ θα γλίτωνε με τον Αμπράμοβιτς!

Υπάρχει ένας κοινός αριθμός ανάμεσα στον Φέργκιουσον και στον Ντι Ματέο. Το τέσσερα. Μόνο που για τον σερ Αλεξ τόσα ήταν τα χρόνια που πέρασε σε αμφισβήτηση στη Γιουνάιτεντ, ενώ για τον Ρομπέρτο τέσσερις ήταν οι εβδομάδες που κράτησε η κρίση που χτύπησε την Τσέλσι. Οταν δουλεύεις άλλωστε για τον Αμπράμοβιτς βρίσκεσαι πάντα μόλις μία ήττα μακριά από την απόλυση!

Και φυσικά αυτό που αφήνει κάποιον άφωνο είναι το στατιστικό στοιχείο πως εννέα προπονητές η Γιουνάιτεντ είχε από το 1937 μέχρι σήμερα, ενώ ήδη στις μέρες του Αμπράμοβιτς τόσοι κάθισαν στον πάγκο της Τσέλσι!

Έτσι όμως δεν μπορείς να δουλέψεις και να χτίσεις. Και είναι βέβαιο πως ο Γκουαρντιόλα δεν μένει ενθουσιασμένος με την ιδέα του να συμφωνήσει το ερχόμενο καλοκαίρι με τον Ρώσο, αφού θα είναι πάντα ένας προπονητής υπό προθεσμία! Σύμφωνοι, θα ζητήσει και θα πάρει όσα λεφτά δεν έχουν πιθανώς δοθεί ποτέ σε κάποιον για να αναλάβει μία ομάδα, πλην όμως ποιος στα αλήθεια πιστεύει πως ο Πεπ δεν θα σκεφτεί διπλά και τριπλά πριν πέσει στο στόμα του λύκου;

Όσο για τον Ντι Ματέο, τα ήθελε και τα έπαθε! Τον περασμένο Μάιο, έγραφα σε αυτή τη στήλη, πως καλύτερα θα ήταν για τον ίδιο να φύγει για να γλιτώσει τη φθορά και τη βέβαιη απόλυση που θα συνέβαινε με κάποια στραβά αποτελέσματα, ακόμη και με το που θα άρχιζε η σεζόν! Επέμενα πως ακριβώς επειδή δεν αποτελούσε πρώτη επιλογή για τον Αμπράμοβιτς, θα ήταν πιο φρόνιμο για τον ίδιο να πει αντίο και να εξαργυρώσει την επιτυχία του στο Τσάμπιονς Λιγκ με ένα καλό συμβόλαιο ίσως στην Ιταλία.

Δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς πως ο Ρώσος μεγιστάνας δεν «ψηνόταν» για να κρατήσει τον Ντι Ματέο και γι’ αυτό τον είχε τελικά στο «περίμενε» για τρεις εβδομάδες, πράγμα απαράδεκτο αν σκεφτεί κανείς πως του είχε χαρίσει το πιο ποθητό τρόπαιο! Και ο ίδιος ο Ντι Ματέο βέβαια, έπρεπε να καταλάβει πως είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει! Γιατί αναλαμβάνοντας ως μόνιμος ζήτησε τον Φαλκάο και πήρε την απάντηση πως η ομάδα διαθέτει τον κορυφαίο στον κόσμο σε αυτή τη θέση, τον Τόρες! Την απάντηση, όλοι στην Τσέλσι την πήραν εμφατικά τη βραδιά που ο Κολομβιανός διέλυσε μόνος του την πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τελικό του Σούπερ Καπ στο Μονακό!

Η επιλογή του Μπενίτεθ φυσικά και ξενίζει. Ομως αν και αποτελεί κόκκινο πανί για τους οπαδούς, ο Ισπανός είναι ένας προπονητής που μπορεί να επαναφέρει την αγωνιστική ηρεμία και να δώσει ξανά στην Τσέλσι τη γνώριμή της ταυτότητα. Αυτό το κλειστό παιχνίδι, που να βασίζεται στην άμυνα και να μη δέχεται εύκολα γκολ, το οποίο αποτελεί τον πιο εύκολο δρόμο προς τη σταθεροποίηση. Αυτό που κατάφερε δηλαδή πέρυσι ο Ντι Ματέο. Αντίθετα φέτος, το στυλ της ομάδας άλλαξε προς το θεαματικότερο, αλλά όπως σημείωνα πριν από δύο εβδομάδες δεν μπορείς να κάνεις ροντέο όλα τα ματς και να πιστεύεις πως θα κερδίσεις όταν δέχεσαι μόνιμα δύο γκολ! Και αυτό τελικά πλήρωσε.

Πάντως η αλήθεια είναι πως έψαξε πολύ όλο το καλοκαίρι για να βρει λύση στο θέμα Τόρες, φτάνοντας ακόμη και στο να αναλύσει το πώς έβαζε τα γκολ στη Λίβερπουλ. Βλέποντας λοιπόν όλα τα τέρματά του στο Μερσεϊσάιντ, διαπίστωσε πως η πλειονότητά τους ήταν από κάθετες μπαλιές υψηλού επιπέδου από τον Τζέραρντ και τον Αλόνσο. Μόνο που η Τσέλσι με τον Μάτα, τον Αζάρ και τον Όσκαρ είχε αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας όπου η κυκλοφορία της μπάλας και οι σωστές κοντινές πάσες ήταν πιο καθοριστικό ζήτημα από το να βρίσκει κανείς με μακρινές μπαλιές τον Τόρες. Αυτό ήταν ένα από τα πιο βασικά προβλήματα του Ντι Ματέο και όσο οι αγώνες ήταν νικηφόροι δεν εμφανιζόντουσαν και τα προβλήματα!

Έτσι ο Τόρες ουσιαστικά χρεώνεται τρίτη αλλαγή προπονητή για τα μάτια του, έπειτα από τον Αντσελότι και τον Βίλας-Μπόας. Σε τελική ανάλυση, η Τσέλσι δοκιμάζει και πάλι τη συνταγή τού να ταρακουνηθούν οι παίκτες με μία αλλαγή προπονητή. Κάτι που συχνά βοηθάει, αλλά δεν είναι πανάκεια. Τροφή για σκέψη πάντως είναι το ότι η ομάδα που έχει πάρει περισσότερους τίτλους από αυτή, έχει τον ίδιο προπονητή από το 1986.

Ρητορική ερώτηση: πόσο καιρό ο Σερ Αλεξ θα άντεχε να δουλέψει με τον Αμπράμοβιτς; Ή για να ακριβολογούμε, πόσες φορές θα είχε απολυθεί, αν ο Ρώσος αγόραζε τη Γιουνάιτεντ και όχι την Τσέλσι, πριν από σχεδόν δέκα χρόνια;