Call of Duty: Black Ops 2, ο πόλεμος στην πιο ρεαλιστική του μορφή

Με την πάροδο των χρόνων, η σειρά Call of Duty φαίνεται να παίρνει δύο διαφορετικούς δρόμους με κάθε τίτλο της.

Από τη μία βρίσκεται το Modern Warfare της Infinity Ward, η οποία διαλέγει ίσως τον «ασφαλή δρόμο», εξελίσσοντας -στο βαθμό του εφικτού- τις ήδη υπάρχουσες ιδέες και φόρμες, χωρίς όμως να αγγίζει τα πιο ευαίσθητα κομμάτια του πυρήνα.

Από την άλλη έχουμε την Treyarch, η οποία με το Black Ops πριν από δύο χρόνια τόλμησε το κάτι παραπάνω, περιπλανούμενη σε μονοπάτια που άλλοι θα απέφευγαν.

Άλλη μια χρονιά κλείνει και μετά το Modern Warfare 3 είναι ξανά η σειρά της ομάδας ανάπτυξης από τη Santa Monica να μας παρουσιάσει την πρότασή της στο franchise.

Το Call of Duty: Black Ops 2 είναι γεγονός -και ο Mark Lamia με την παρέα του μας καλωσορίζουν σε ένα μέλλον… μαύρο. Όπως γρήγορα όμως ανακαλύπτει κανείς, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.



Το single-player campaign του τίτλου ακολουθεί δύο ιστορίες, με τη μία να εκτυλίσσεται στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και την άλλη στο προσεχές μέλλον.

Με τις διαδοχικές εναλλαγές ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον, γινόμαστε μάρτυρες των επιχειρήσεων του Alex Mason και Frank Woods και πως οι δύο τους «γνωρίζονται» με τον Raul Menendez, έναν έμπορο όπλων από την Νικαράγουα, με τον οποίο θα αναπτύξουν μία… ιδιαίτερη σχέση.

Στο κοντινό 2025 είναι η σειρά του David Mason, γιού του Alex Mason, να «γνωριστεί» με τον Menendez και να προσπαθήσει να αποτρέψει τα σχέδια του, μαθαίνοντας ταυτόχρονα τους λόγους για τους οποίους ο Λατινοαμερικάνος έχει αναπτύξει ψύχωση με τις Ηνωμένες Πολιτείες - και ιδιαίτερα με το δίδυμο Woods και Mason.

Η αλήθεια είναι πως στο πυρήνα του το σενάριο δε ξεφεύγει από τη κλασσική «oι-κακοί-τρομοκράτες-και-οι-καλοί-πρωταγωνιστές», η Treyarch ωστόσο έχει καταφέρει να δώσει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην εξέλιξη της πλοκής και να αγγίξει σημεία που αρκετοί θα απέφευγαν τεχνηέντως.

Οι “Black Ops” δεν είναι μυστικός όρος πλέον στο ευρύ κοινό, είναι ευχάριστο όμως να σπάνε μερικά κλισέ (έστω και ελάχιστα).

Σημαντικός εδώ είναι και ο ρόλος του Raul Menendez, ενός «κακού» που ξεφεύγει κατά πολύ από τη συνήθη, μονοπρόσωπη εικόνα του «κακού», με πολλές «ανθρώπινες» πινελιές σε έναν απόλυτα ψυχωτικό και μοχθηρό χαρακτήρα.

Επιπρόσθετα, οι σεναριακές ανατροπές φροντίζουν πάντα να κρατάνε το ενδιαφέρον ψηλά, ενώ για πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα επιλογών που αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της ιστορίας.

Τα οκτώ διαφορετικά τέλη, τα οποία εξαρτώνται από τις προαναφερθείσες επιλογές, θα κάνουν τους παίκτες να επιστρέψουν αρκετές φορές στο campaign του τίτλου, δίνοντας επιπλέον πόντους στο replayability - και χωρίς να δίνουν την ψευδαίσθηση επιλογών που τελικά οδηγούν στο ίδιο τέλος, ανεξαρτήτως διαδρομής.

Οι κινηματογραφικές σκηνές, το ορόσημο των single-player campaigns της σειράς βρίσκονται σε αφθονία, με πολλές στιγμές που θα αφήσουν ανοιχτά στόματα, ενώ οι αποστολές παραμένουν λίγο-πολύ ίδιες με ότι έχουμε δει στο παρελθόν.

Έτσι, καλούμαστε να κάνουμε stealthy εισόδους, turret-shooting, ή να αντιμετωπίζουμε εχθρούς σε γραμμικούς διαδρόμους μέχρι να οδηγηθούμε σε μια μεγάλη «αρένα», δίνοντας μας εκεί κάποια περιθώρια ελιγμών.

Διαβάστε τη συνέχεια της παρουσίασης εδώ