Αν θες σαν τον… Καρνέζη να γίνεις!

Όσοι νοσταλγούν παιδικά χρόνια θα θυμηθούν τον… Καρνέισον που τα ανέτρεπε όλα και τελικά έσωζε τη Λόλα.

Οι κουλτουριάρηδες ότι «στο τέλος της τραγωδίας έρχεται η κάθαρση».

Οι πιο πεζοί ότι γυρνάει ο τροχός και τελικά έρχεται η γνωστή… δικαίωση του «φτωχού».

Όπου κι αν ανήκεις όμως, υποκλίνεσαι στον Ορέστη Καρνέζη.

Όπως κάνει το sport-fm.gr, βλέποντας τον «τροχονόμο που έφαγε το γκολ του Μίτσελ από το Μέγαρο» να μετατρέπεται στον κορυφαίο Έλληνα γκολκίπερ που… 21 μήνες μετά ξεχρεώνει τη γκέλα που πήγε να του τερματίσει την καριέρα.

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ορέστης εκδικήθηκε για το φόνο του πατέρα του, σκοτώνοντας τη μάνα του και τον εραστή της. Και κυνηγήθηκε αλύπητα από τις Ερινύες μέχρι να αθωωθεί στον Άρειο Πάγο από την ψήφο της Αθηνάς.

Ο Ορέστης Καρνέζης όμως δεν χρειάστηκε την Αθηνά. Δεν χρειάστηκε καν τον… Παναθηναϊκό. Γιατί τις δικές του Ερινύες -εκείνες που τον κυνηγούσαν μετά το «έγκλημα» στον προημιτελικό του Κυπέλλου το 2011- τις ξόρκισε μόνος του! Και σεβόμενος την τραγική ειρωνεία που απαιτεί η περίσταση, το έκανε στις καθυστερήσεις (όπως και τότε). Στο ΟΑΚΑ (όπως και τότε). Απέναντι στην ΑΕΚ (όπως και τότε). Και δυο μέρες αφότου συμπληρώθηκαν… 21 μήνες από τότε.

Στις 2 Φεβρουαρίου 2011 λοιπόν ο Καρνέζης ήταν ο τερματοφύλακας που κατάφερε να φάει γκολ εκτός… σταδίου από τον Μίτσελ. Εκείνος που κρέμασε στο 98’ την ομάδα του. Εκείνος που «τελειωμένος είναι, μωρέ, μετά απ’ αυτό δεν θα ξαναπάρει ποτέ τα πάνω του»…



Παρόλα αυτά σήμερα (ένα χρόνο, εννιά μήνες και δυο μέρες μετά) ο Καρνέζης δεν είχε ν’ αποδείξει τίποτα. Είναι αναντικατάστατος, εξάλλου, στον Παναθηναϊκό. Βασικός στην Εθνική. Η πιο αντικειμενική απάντηση στο «ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας».

Κάτι χρωστούσε όμως. Κι όταν η ΑΕΚ προσπάθησε στις καθυστερήσεις να στοιχειώσει και πάλι τον ύπνο του, την ξεπλήρωσε μια και καλή. Κρατώντας (όντως) κλειστή τη γωνία στον Κοντοέ και αγγίζοντας όσο έπρεπε την μπάλα στο σουτ του Κουτρουμπή για να ξορκίσει επιτέλους τον «εφιάλτη».