Ζούσε για τη στιγμή, έσβησε κυνηγώντας την…

Η δυσκολία να ξεκινήσεις ένα αφιέρωμα για το θάνατο ενός νέου παιδιού την ώρα που ζούσε το πάθος του είναι τελικά μεγαλύτερη από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί.

Οι συνηθισμένες κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες περιπτώσεις, δείχνουν μικρές, δημιουργώντας μια ανάρμοστη αποστασιοποίηση για ένα θέμα που η θύμηση του μας προκαλεί θλίψη και συγκίνηση.

Πολλοί θα είναι αυτοί που θα αναλογιστούν πότε πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το θάνατο του Μάρκο Σιμοντσέλι, ωστόσο για πολλούς περισσότερους το κάθε λεπτό και η κάθε ημέρα χωρίς αυτόν θα φάνταζε και συνεχίζει να φαντάζει αιώνας.



Ένα χρόνο πριν ο κόσμος του μηχανοκίνητου αθλητισμού βυθίστηκε στο πένθος, όταν ο "SIC" σε ηλικία 24 ετών έσβησε, ύστερα από την πολύ βίαιη πτώση που είχε στη στροφή «11» του δεύτερου γύρου του γκραν πρι της Μαλαισίας.

Ο… πεισματάρης αναβάτης έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του, ωστόσο κατά την πτώση δεν την άφησε από τα χέρια του, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με τους Βαλεντίνο Ρόσι και Κόλιν Έντουαρντς.

Τα τραύματα του πολλά και ο θάνατος του ακαριαίος… Πολλοί μετά το δυστύχημα ισχυρίστηκαν πως τα πράγματα θα είχαν διαφορετική εξέλιξη αν είχε αφήσει τη μοτοσικλέτα του και δεν ακολουθούσε την πορεία της…



Αμέσως μετά το δυστύχημα ο Ιταλός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τις ευχές όλες να μην έχει τραυματιστεί σοβαρά. Η παγωμάρα που επικρατούσε στην πίστα σε συνδυασμό με την ανακοίνωση της οριστικής διακοπής του αγώνα, σήμαιναν πως τα πράγματα ήταν χειρότερα από ό,τι ο καθένας μπορούσε να φανταστεί.

Το ιατρικό ανακοινωθέν για το θάνατο του Σιμοντσέλι ήρθε λίγο αργότερα… Τα λόγια σίγουρα δεν μπορούσαν να περιγράψουν τις τραγικές φιγούρες των γονιών του, όπως και της αρραβωνιαστικιάς του… Και πώς θα μπορούσε αυτό να συμβεί, αφού ακόμη και τώρα μόνο στη σκέψη ένα ρίγος μάς διαπερνά…

«Σε περίπου πέντε λεπτά πάνω στη μοτοσικλέτα ζεις όσα οι υπόλοιποι άνθρωποι ζουν σε όλη τους τη ζωή», είχε πει.

Ο Σιμοντσέλι έζησε το όνειρο του, το οποίο δεν ήταν άλλο από το να τρέχει με τη μοτοσικλέτα του, όσο πιο έντονα μπορούσε και αυτό έμελλε να τον οδηγήσει… ψηλά.

Ξεκίνησε το 2002 παίρνοντας μέρος στην κατηγορία των 125κ. εκ. Το 2006 πήρε… προαγωγή συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα των 250κ. εκ. ενώ το 2010 και 2011 έτρεχε κοντά στους κορυφαίους του Moto GP.

Ο Ιταλός αναβάτης με τα φουντωτά μαλλιά είχε ως πρότυπο τον Βαλεντίνο Ρόσι, μάλιστα οι δύο αναβάτες ήταν πολύ καλοί φίλοι. Τραγική ειρωνεία αποτελεί ότι ο «γιατρός» συμμετείχε στο δυστύχημα του Super Sic, αφού έπεσε μπροστά του.

«Για μένα ήταν σαν ένας μικρός αδερφός, πολύ δυνατός στην πίστα και τόσο γλυκός στη ζωή. Θα μου λείψει πολύ», είχε αναφέρει ο Ρόσι, ο οποίος είχε βρει τον διάδοχό του στο πρόσωπο του… αφάνα.

Λίγους μήνες αργότερα οι γονείς του δημιούργησαν ένα ίδρυμα με σκοπό να βοηθούν ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη θέση και έχουν ανάγκη από βοήθεια.

Ακόμη, ως ελάχιστο φόρο τιμής οι άνθρωποι της πίστας του Μιζάνο μετονόμασαν το σιρκουί σε πίστα «Μάρκο Σιμοντσέλι».

Ο μηχανοκίνητος κόσμος τίμησε τη μνήμη του μία ημέρα πριν την έναρξη του φετινού γκραν πρι στη Μαλαισία. Όλοι όσοι βρέθηκαν στα paddock της Σεπάνγκ μαζεύτηκαν στην στροφή «11», όπου και τοποθετήθηκε μία τιμητική πλάκα με τον αριθμό «58», με τον οποίο έτρεχε ο Ιταλός.



Επιμέλεια: Σταυρούλα Σάββα