FC: Η χαρά του ποδοσφαίρου, η λύπη των ποδοσφαιριστών

Πόσο μεγάλη σημασία και αξία έχει να μην είναι λυπημένος ένας παίκτης που παίζει ποδόσφαιρο; Μεγάλη, αλλά εξαρτάται και από τον λόγο που μπορεί να τον κάνει λυπημένο. Ο αρχι-παστελωτής Ζαρντέλ ουσιαστικά τέλειωσε από ποδοσφαιριστής όταν χώρισε με τη γυναίκα του, ο Ντάισλερ έκοψε τη μπάλα λόγω κατάθλιψης στα 26 του και ο Ένκε έπεσε στις γραμμές του τρένου κι έβαλε τέλος στη ζωή του. Τρεις διαφορετικές περιπτώσεις, τρία διαφορετικά παραδείγματα με διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικό τέλος για τον καθένα, που όμως δείχνει ότι τα λεφτά, η δόξα, η διασημότητα, οι γκόμενες και η χλίδα δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία.

Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που δηλώνουν «δυστυχισμένοι», με δική τους πρωτοβουλία ή με παραίνεση του μάνατζερ, για να εξασφαλίσουν μεταγραφή, αναπροσαρμογή συμβολαίου ή της ελευθέρας τους. Και μόλις γίνουν όλα αυτά, ξαφνικά πετάνε. Είναι κι αυτό ένα ωραίο κόλπο και επειδή λέμε συνήθως ότι «δεν μπορείς να κρατήσεις με το ζόρι έναν παίκτη που θέλει να φύγει», κάπου στη μέση βρίσκεται η λύση, ώστε και ο παίκτης να πάψει να είναι δυστυχισμένος και η ομάδα να μην τον χάσει - δίνοντας κάτι παραπάνω στο συμβόλαιό του - ή να μην χάσει λεφτά παίρνοντας κάτι από την επόμενη ομάδα του παίκτη ή γλιτώνοντας μέρος των οφειλομένων αν τον αφήσει ελεύθερο.

Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ο «δυστυχισμένος Κριστιάνο», που παραμένει δυστυχισμένος αλλά θα τα δώσει όλα για τίτλους. Και μας κάνει μια αγκαλιά για να μας πει πόσο μας αγαπάει. Τον σφίγγουμε κι εμείς στην αγκαλιά μας, του κάνουμε ένα «ταπ-ταπ» στην πλάτη και ευχόμαστε ό,τι τον βασανίζει να περάσει και να ξαναβρεί γρήγορα όλα αυτά που τον κάνουν χαρούμενο όταν παίζει ποδόσφαιρο, πέρα από τα χρήματα, τη δόξα, τη φήμη, τις γκόμενες κλπ. Είτε δεν νιώθει καλά ψυχολογικά, είτε έχει πλακωθεί με τα φιλαράκια του, είτε χωρίζει ή χώρισε από την καλή του, είτε δεν κατάφερε να πάει στο μνημόσυνο του πατέρα του, ό,τι του φταίει τέλος πάντων, μακάρι να λυθεί γρήγορα. Διότι όποια γνώμη και να έχει κανείς γι’ αυτόν, είτε υποστηρίζει τη Ρεάλ είτε τη Μπάρτσα ή όποια άλλη, ο Κριστιάνο ομορφαίνει το ποδόσφαιρο με τα 150 γκολ σε 149 αγώνες, με τις ντρίπλες του, τα τσαλίμια του και την τεχνική του.

Αλλά πέρα από τον αρτίστα Κριστιάνο, μακάρι όλοι αυτοί που περνάνε το προσωπικό τους δράμα, αυτό που δεν τους αφήνει να παίζουν πια ποδόσφαιρο με κέφι, που τους κάνει να βλέπουν την προπόνηση και τον αγώνα σαν αγγαρεία - μαγειρεία, να ξαναβρούν την όρεξή τους. Διότι η δική τους όρεξη για μπάλα χορταίνει και τη δική μας. Τα drugs, τα ξενύχτια, το αλκοόλ, η μασαμπούκα και τα ολονύχτια πάρτυ (ακούς Αντριάνο, πρώην «Αυτοκράτορα»;) μπορεί να είναι για κάποιος μια προσωρινή εκτόνωση, αλλά με τίποτα δεν είναι η λύση σε κανένα μα κανένα πρόβλημα.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr