Το μυστικό είναι πώς να μαθαίνεις πάντα από τις αποτυχίες!

Συμπληρώνοντας 1.000 παιχνίδια στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και οδεύοντας ολοταχώς προς τα 70 του χρόνια, ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον ξέρει πως δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Παρ' όλα αυτά δεν μπορεί να μη χαμογέλασε αυτάρεσκα μόλις γύρισε στο σπίτι την Κυριακή το βράδυ, ύστερα από το χατ τρικ του Ρόμπι φαν Πέρσι, που έδωσε το «τρίποντο» στο Σαουθάμπτον στους «κόκκινους διαβόλους».

Ο Φέργκιουσον πόνταρε πολλά στον Ολλανδό και ήδη με τέσσερα γκολ στα πρώτα τρία ματς της σεζόν δείχνει να ανταποδίδει στον προπονητή την εμπιστοσύνη του. Την ίδια μέρα ο Μπερμπάτοφ που έφυγε για τη Φούλαμ έκανε δηλώσεις μιλώντας υποτιμητικά για τον σερ Αλεξ, λέγοντας πως δεν τον χαιρέτισε φεύγοντας, γιατί αισθάνεται πως έχει χάσει τον σεβασμό προς το πρόσωπο του πρώην προπονητή του! Και φυσικά καταλαβαίνει κανείς σε μία τέτοια διαμάχη πως το δίκιο είναι αυτόματα με το αφεντικό! Γιατί τα 35 εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψε το 2008 ο Φέργκιουσον για να φέρει τον Βούλγαρο από την Τότεναμ στο «Ολντ Τράφορντ» μπορεί να μην τα λες πεταμένα λεφτά, αλλά πάντως δεν ήταν και απόλυτα δικαιολογημένα! Και ο Φέργκιουσον που ποτέ δεν κρύφτηκε έχει παραδεχτεί πως τα χρήματα αυτά δεν θεωρεί πως τα άξιζε τελικά ο Βούλγαρος, όπως δεν κρύφτηκε ποτέ για οποιαδήποτε αντίστοιχη αποτυχημένη επιλογή. Ο σερ Αλεξ δεν θα έφτανε άλλωστε ποτέ τα 1.000 ματς στον πάγκο της πιο επιτυχημένης ομάδας στο αγγλικό ποδόσφαιρο την τελευταία 25ετία, αν δεν ερχόταν σε συγκρούσεις και δεν έσπαγε αυγά! Οταν συμπλήρωνε τα πρώτα άτιτλα τρία χρόνια του στο «Θέατρο των Ονείρων» με τη Γιουνάιτεντ χωρίς πρωτάθλημα από το 1967, κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι και να παραμείνει στη θέση του, αν δεν ξεφορτωνόταν σπουδαίους παίκτες, που όμως δεν ήταν δικές του επιλογές. Η συντριβή με 5-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι τον Οκτώβριο του 1989 ήταν ένα μεγάλο χαστούκι και ένα τεράστιο μάθημα! Οπως λέει και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του «Managing my life», η ήττα εκείνη τον έκανε να καταλάβει πως μόνο αν όλα θα γίνονταν με τον δικό του τρόπο θα είχε ελπίδα. Με τη Γιουνάιτεντ χωρίς νίκη σε δέκα ματς μέχρι τα Χριστούγεννα, κατρακυλώντας μέχρι τη ζώνη του υποβιβασμού, χρειαζόταν πολλή τύχη (που τελικά την είχε) και θαρραλέες αποφάσεις που πήρε για να φτάσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 1990, που αποδείχτηκε και το καταλυτικό σημείο στην πορεία του!

Ο Ερνστ Χάπελ, δημιουργώντας μετά τη Φέγενορντ (την πρώτη ολλανδική ομάδα που κατέκτησε το Πρωταθλητριών) την εξαιρετική ομάδα της Φ.Κ. Μπριζ στο Βέλγιο, οδηγώντας την σε δύο ευρωπαϊκούς τελικούς, τόνιζε πως «η αναγνώριση των γεγονότων εξαρτάται από την ερμηνεία τους. Οσο περισσότερα πράγματα αναγνωρίζεις και τα οικειοποιείσαι τόσο περισσότερα μπορείς να αφομοιώσεις και να προσθέσεις στον τρόπο παιχνιδιού σου. Ακόμη και μία αποτυχία μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά, αν δεις τα θετικά της», έλεγε και το αποδείκνυε με πράξεις. Ο Φέργκιουσον παραδέχεται στο βιβλίο του πως αυτά τα λόγια του έμειναν χαραγμένα όταν τα διάβασε και τον βοήθησαν στο να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις. Μία ήττα πάντα σε κάνει να μάθεις πολλά και πάντως περισσότερα από μία νίκη, είναι το μότο του Ουρουγουανού Οσκαρ Ταμπάρεζ, του κορυφαίου τεχνικού στο Μουντιάλ το 2010 που οδήγησε τη «σελέστε» στη κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2011. Ο Ταμπάρεζ δοκίμασε το 1996 την τύχη του στη Μίλαν και απέτυχε παταγωδώς, αν και είχε εξαιρετικούς παίκτες, με πείρα και τεράστια τακτική και τεχνική κατάρτιση, απολυόμενος μέσα σε λίγους μήνες! «Η σκληρή εμπειρία στο Μιλάνο με βοήθησε να αποδεχτώ την ωμή πλευρά της ζωής», δήλωνε το 2009, «και αυτό που ξέρω είναι πως ύστερα από εκείνη την τραυματική εμπειρία δεν θεώρησα πως είμαι άτρωτος. Αυτό με βοήθησε να γίνω καλύτερος προπονητής, επειδή αναγνώρισα τα γεγονότα με την πραγματική τους διάσταση και όχι μέσα από τη φιλτραρισμένη ωραιοποίηση που θα έδινε ο εαυτός μου θέλοντας να με δικαιολογήσει». Αυτές οι κουβέντες εξηγούν για όποιον αντιλαμβάνεται σφαιρικά τα γεγονότα πολλά. Ακόμη και για τον εγωιστή Ζοσέ Μουρίνιο, το στραπάτσο του 5-0 της Βαρκελώνης τον Νοέμβριο του 2010 έβγαλε αντίδραση στη δράση. Εν ολίγοις έγινε μάθημα. Ο ίδιος δεν θα το παραδεχτεί ποτέ σαν τον Φέργκιουσον ή τον Ταμπάρεζ δημόσια, αλλά ο εφιάλτης εκείνης της νύχτας τον έκανε να ψάξει αντίδοτα. Η Ρεάλ των επτά αμυντικογενών ποδοσφαιριστών στον τελικό του Κυπέλλου που η ομάδα του κατέκτησε με γκολ του Ρονάλντο, όπως και η νίκη μέσα στη Βαρκελώνη που σφράγισε την κατάκτηση του τίτλου ήταν τα αποτελέσματα της διδαχής ενός παθήματος που έγινε μάθημα! Η Ρεάλ στη διετία που πέρασε εκτέλεσε άψογα στο γήπεδο αυτό που είχε δουλέψει ξανά και ξανά στην προπόνηση, εξελίχτηκε, έμαθε και προσπάθησε να καλύψει το χάντικαπ.

Αυτό που ο Μουρίνιο αποκαλεί «μνήμη του παιχνιδιού», ο Φέργκιουσον το έκανε πράξη στη Γιουνάιτεντ δύο δεκαετίες πριν, με τις ομάδες του να μοιάζουν σαν να παίζουν σε αυτόματο πιλότο. Μπορεί να μην ξετρελαίνουν τον κόσμο με την ποιότητα που βγάζουν, με εξαιρέσεις την ομάδα του 1999 και του 2008 πιθανώς, αλλά είναι ομάδες με ταυτότητα. Ενδεκάδες με το DNA του δημιουργού τους. Και το έβγαλαν για ένα ακόμη παιχνίδι στο Σαουθάμπτον, αφού για πολλοστή φορά όλα αυτά τα χρόνια η Γιουνάιτεντ γύρισε ματς που έχανε στο τέλος! Ο Φέργκιουσον είναι βέβαιο πως έχει κάνει λάθη όλα αυτά τα χρόνια και εδώ που τα λέμε ποιος σε 1.000 εργάσιμες μέρες που απαιτούνται διαρκώς αποφάσεις δεν θα έκανε λάθη; Ωστόσο αυτό που έχει καταφέρει, να διατηρεί μία ομάδα για μία ολόκληρη ζωή που είναι τα 23 χρόνια, από το 1989 που αποφάσισε να κάνει αυτό που ήθελε και να μην ακούσει κανένα, στην κορυφή διεκδικώντας κάθε χρόνο τίτλους, είναι κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον! Και ακόμη και αυτοί που δεν τον γουστάρουν οφείλουν να ομολογήσουν πως είναι πραγματικά μία μοναδική και αξιοθαύμαστη περίπτωση. Οχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά της ίδιας της ζωής!