Το καλό είναι ότι αργεί το Τσάμπιονς Λιγκ

Από την πρώτη εικόνα που έχουμε, μέσω των μέχρι στιγμής φιλικών, μπορούμε να εικάσουμε ότι αν μη τι άλλο θα βλέπουμε και φέτος, με τον Ζαρντίμ, καλή μπαλίτσα από τον Ολυμπιακό. Όπως βλέπαμε κι επί Βαλβέρδε. Γκολάκια, φάσεις πολλές, ενδιαφέρουσα εξέλιξη αγώνων.

Τώρα, να μην έτρωγε η ομάδα και τόσες πολλές φάσεις-και γκολ-θα ήταν φυσικά καλύτερα. Κι είναι ευτύχημα για τον Ολυμπιακό που αργεί, σχετικά, να αρχίσει το Τσάμπιονς Λιγκ-όπου εκεί τα λάθη στοιχίζουν πολύ ακριβά, όχι όπως στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το καλό είναι ότι υπάρχουν μπροστά του πέντε εβδομάδες για να δουλέψει ο προπονητής καλύτερα και περισσότερο το αμυντικό κομμάτι. Και, ίσως πάνω απ΄ όλα, για να μάθουν καλύτερα ο ένας παίκτης τον άλλο. Ειδικά στο κέντρο της άμυνας κι ο πιο αδαής ξέρει πόσο πολύ μετράει να ξέρει ο ένας στόπερ τα «πατήματα» του άλλου. Κι ακόμη να γνωρίζει ο δεξιός μπακ πως «κολλάει» με τον δεξιό στόπερ κι ο αριστερός μπακ με τον αριστερό στόπερ. Κι όλοι μαζί με τον αμυντικό μέσο.

Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν για την άμυνα του Ολυμπιακού είναι ο χρόνος. Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι δεν είναι δυνατόν όσο προχωράνε οι προπονήσεις και τα παιχνίδια, να βλέπουμε τέτοια τραγική εφαρμογή του οφσάιντ, όπως συνέβη χθες σε εφτά (!!!) περιπτώσεις. Επαναλαμβάνω εφτά, στις οποίες τρεις φορές ο Χολέμπας (!), από μια οι Παπάζογλου, Σιόβας, Μοντέστο και άλλη μία οι Παπάζογλου και Σιόβας μαζί, δεν είχαν τραβηχτεί έγκαιρα και κάλυπταν τους κυνηγούς των Ισπανών, με συνέπεια τη δημιουργία ισάριθμων φάσεων. Όπως λέει η λογική ότι ο Φετφατζίδης αν θέλει να παίξει βασικός, πρέπει να μάθει να γυρίζει και να μαρκάρει τον αντίπαλο του μπακ, όχι όπως συνέβη χθες σε μία φάση της Μάλαγα, όπου μαρκάροντας με τα μάτια εξέθεσε τον Τοροσίδη.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι το όποιο νέο (η, νέα) πρόσωπο να είναι καλύτερα από τους υπάρχοντες αμυντικούς. Γιατί αν είναι στο ίδιο επίπεδο, δε θα υπάρχει κέρδος.

Το τρίτο ζητούμενο είναι να κοπούν μαχαίρι η, έστω σιγά σιγά τα χοντρά ατομικά λάθη-κάτι που τουλάχιστον λογικά έχει κι αυτό σχέση με τον παράγοντα «χρόνος». Ο Παπάζογλου π.χ. ενώ είχε στιγμές φοβερής ψυχραιμίας και πολλές έξοχες επεμβάσεις, υπέπεσε σε τρεις πολύ μεγάλες γκέλες: Στο αυτογκόλ, στην «ώμα» μίας εκ των μεγάλων ευκαιριών της Μάλαγα στο β΄ ημίχρονο, αλλά και σε ένα διώξιμο πάνω σε αντίπαλο σε άλλη ευκαιρία-εκεί που χωρίς λόγο απέκρουσε με το κεφάλι, την στιγμή που μπορούσε να διώξει με το πόδι. Ο δε Αμπντούν μία φορά που γύρισε σωστά πίσω να βοηθήσει, έκανε τελικά… ασίστ στον παίκτη της Μάλαγα, στη μεγαλύτερη ευκαιρία της στο παιχνίδι.

Το τέταρτο ζητούμενο είναι η καλύτερη οργάνωση στις στημένες φάσεις. Ό,τι είδαμε π.χ. και στο πρόσφατο φιλικό στην Ολλανδία, είδαμε και χθες: σε κόρνερ της Μάλαγα, να υπάρχει ένα μέτρο έξω από την περιοχή του Ολυμπιακού, αντίπαλος παίκτης εντελώς αμαρκάριστος και να σουτάρει προς την εστία του Μέγερι εντελώς ανενόχλητος περιμένοντας το ριμπάουντ (με το Μήτρογλου να βγάζει την μπάλα «μέσα» από τα δίχτυα, στη λάθος επέμβαση του Μέγερι). Ούτε μπορώ να καταλάβω, πως είναι δυνατόν να καλύπτει το πρώτο δοκάρι ο… Τάτος. Δεν λέω για τον παίκτη που είναι πάνω στην γραμμή, αλλά για τον παίκτη που είναι ο πρώτος της άμυνας στα κόρνερ του αντίπαλου και που υποτίθεται ότι έχει δουλειά να βγάζει την λεγόμενη πρώτη κεφαλιά.

Είναι προφανές ότι κι ο Ζαρντίμ ψάχνεται και κάνει διάφορες δοκιμές που μπορεί να κοστίζουν. Αλλά έτσι θα μάθει κι αυτός καλύτερα την ομάδα του κι η ομάδα του θα μάθει καλύτερα τον ίδιο.

Κ. Νικολακόπουλος