Τη διαφορά την κάνουν οι παίκτες κι όχι οι παραδόσεις

Στο Ντόρτμουντ τον Ιούλιο του 2006, τη στιγμή που ο Φάμπιο Γκρόσο έστελνε (από τη μαγική πάσα του Πίρλο) την μπάλα στα δίχτυα του Λέμαν, ένιωθες πως ένας λαός κατέρρεε!

Με το δεύτερο γκολ του Ντελ Πιέρο, όλη η Γερμανία εκείνο το βράδυ έκλαψε πολύ. Γέροι, νέοι, γυναίκες και παιδιά ήταν αποσβολωμένοι αλλά μόλις πέρασε το μούδιασμα, τραγούδησαν με δυνατή φωνή για μία εθνική ομάδα που είχε ξεπεράσει τον εαυτό της. Η Ιταλία του Λίπι είχε κάνει το άλμα για να πάρει το τρόπαιο, αφού αυτός ήταν ο αληθινός τελικός και όχι εκείνος που σημαδεύτηκε για πάντα από την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι, στο Βερολίνο. Τα χρόνια πέρασαν και απόψε η Ιταλία και πάλι με τον Πίρλο στη σύνθεση (αλλά και τον Μπουφόν «επιζώντα» από εκείνη τη νύχτα της Βεστφαλίας) θα βρει ξανά απέναντί της τη Γερμανία.

Η οποία και πάλι θα έχει την ταμπέλα του φαβορί, αν και το 2006 δεν ήταν επακριβής ο προσδιορισμός. Η τωρινή εθνική Γερμανίας δεν έχει μονάχα το όνομα, αλλά και τη χάρη! Διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή στο πρόσωπο του Γιόγκι Λεβ, που τότε ήταν απλά ο βοηθός του Κλίνσμαν, έχει μερικά από τα μεγαλύτερα αστέρια του τουρνουά στο πρόσωπο του Οζίλ, του Κεντίρα και του Χούμελς και διαθέτει αυτό που δεν έχουν οι Ιταλοί επί δύο: καλούς σέντερ φορ!

Ο Κλόζε και ο Γκόμεζ είναι ένας γλυκός πονοκέφαλος για τον Λεβ, που δεν έχει καταλήξει στο ποιον να ξεκινήσει, αλλά είμαι βέβαιος πως ο Πραντέλι θα έπαιρνε ευχαρίστως στη δική του ενδεκάδα όποιον περίσσευε! Η αίσθηση που έχω είναι πως τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες πέραν του προφανούς, δηλαδή της διήμερης παραπανίσιας ξεκούρασης που είχαν οι Γερμανοί, θα την κάνει και η ικανότητα να τελειώσει κάποια ομάδα τις φάσεις που θα δημιουργήσει.

Το 2006 θυμάμαι πως η «Bild» είχε τίτλο «Έρχονται τώρα οι πιο ενοχλητικοί μας αντίπαλοι», όταν η Γερμανία βρέθηκε κόντρα στους Ιταλούς. Είναι το απόλυτο ντέρμπι της Ευρώπης, κάτι σαν το Βραζιλία - Αργεντινή για τα μέρη μας. Οι μεν Ιταλοί είναι τετράκις παγκόσμιοι πρωταθλητές και έχουν ένα πρωτάθλημα Ευρώπης το 1968, οι Γερμανοί τρία Μουντιάλ αλλά και τρία Euro. Τα διαβάζεις και ζαλίζεσαι!

Ομως σε αυτόν τον αποψινό ημιτελικό -όπως άλλωστε και το 2006 στο Ντόρτμουντ- δεν παίζουν μπάλα οι παραδόσεις, αλλά οι ομάδες. Τότε, έξι χρόνια πριν, οι Ιταλοί ήταν καλύτεροι σε κάθε τομέα πριν από το ματς και το απέδειξαν στο γήπεδο. Είχαν τους πιο πολλούς σκόρερ στο τουρνουά από κάθε άλλη ομάδα (δέκα), καλύτερα μπακ, καλύτερο άξονα, καλύτερο τερματοφύλακα, καλύτερο οργανωτή, καλύτερο βάθος στο ρόστερ (μέχρι και τον Ντελ Πιέρο διέθεταν για «ρεζέρβα» πολυτελείας) και φυσικά ηθικό και ψυχολογία!

Οταν πρέπει να φιλτράρεις τα πάντα για να βγει το τελικό αποτέλεσμα, χρειάζεται και η κρίσιμη απόφαση της στιγμής να λειτουργήσει καταλυτικά. Οταν το ματς πήγε στην παράταση, με μία απόφαση-σταθμό ο Μαρσέλο Λίπι έδειξε πως ήταν και καλύτερος τεχνικός από τον Κλίνσμαν ρισκάροντας με τις αλλαγές του. Επαιξε ένα άναρχο 4-1-4-1 για να κερδίσει το ματς, με μόνο κόφτη τον Γκατούζο και όλους τους άλλους να επιτίθενται για να μην πάει το ματς στα πέναλτι. Είχε δύο δοκάρια πριν σκοράρουν ο Γκρόσο και ο Ντελ Πιέρο. Ηξερε αυτό που και παιδάκια γνωρίζουν, πως οι Γερμανοί είναι άπαιχτοι από την άσπρη βούλα! Από το 1976 στον τελικό με την Τσεχοσλοβακία στο Βελιγράδι, που έχασαν με το εμπνευσμένο χτύπημα του Πανένκα, οι Γερμανοί δεν έχασαν ποτέ ξανά σε αυτή τη διαδικασία!

Οι Ιταλοί σε αυτό το τουρνουά δεν έχουν ξετρελάνει, αλλά επί 120 λεπτά πάτησαν την Αγγλία. Το κακό είναι πως γκολ δεν έβαζαν με τίποτα. Και σήμερα αγωνίζονται με μία ανώτερή τους ομάδα. Τώρα πια είναι οι Γερμανοί αυτοί που έχουν σχεδόν τα πάντα ανώτερα. Καλύτερο προπονητή, καλύτερο ρόστερ, πιο ποιοτικούς μπακ, καλύτερους φορ, καλύτερους κόφτες. Ο Μπουφόν, ο Ντε Ρόσι και ο Πίρλο είναι οι μόνοι που θα ήθελε ο Λεβ να είναι με τη δική του φανέλα και όχι με τους αντιπάλους. Οι Ιταλοί πρέπει να αποφασίσουν επίσης τι ματς θα κάνουν. Δίχως την μπάλα στα πόδια ή με αυτή.

Οι «ατζούρι» είναι μετρ στο να υποφέρουν και να μην αφήνουν χώρους. Εχουν τέλεια τακτική παιδεία, κάτι που ελάχιστες ομάδες διαθέτουν και το πώς μπορούν να ανασυγκροτούνται χάνοντας την μπάλα το διαπίστωσε και η Ισπανία στην πρεμιέρα, παρ' ότι είχε παραδοσιακά τη μεγαλύτερη κατοχή.

Οι Ιταλοί ξέρουν πως δεν χρειάζεται να έχεις εσύ την μπάλα για να κάνεις ζημιά! Τους αρκεί με λίγη ή και καθόλου κυριαρχία πάνω στο χορτάρι να τους δώσεις «μισή» ευκαιρία, και σου κάνουν ζημιά. Αυτό είναι το καλό νέο γι' αυτούς, γιατί το κακό λέει πως με την Αγγλία είχαν 38 τελικές και δεν σκόραραν, ίσως γιατί ο πιο χαρισματικός τους σκόρερ ο Ντι Νατάλε έμεινε καθηλωμένος στον πάγκο! Ο Κρόιφ είχε πει κάποτε πως οι Ιταλοί δεν μπορούν εύκολα να σε νικήσουν, αλλά κάλλιστα μπορείς να χάσεις από αυτούς, με μία ατάκα σε εκδοχή μοντέρνας Πυθίας! Εάν απόψε, περίπου στα μεσάνυχτα έχει εξελιχτεί λογικά η βραδιά, οι Γερμανοί για πρώτη φορά θα έχουν λυγίσει σε επίσημο ματς την Ιταλία, γιατί απλούστατα σε όλες τις επιμέρους βαθμολογίες υπερτερούν. Ωστόσο επειδή δεν είναι μαθηματική ακολουθία το ποδόσφαιρο, μην αποκλείετε τίποτα.