Η Ελλάδα που αντιστέκεται

Όσοι άκουγαν και τις προηγούμενες ημέρες τις εκπομπές, παρά την γενική δυσφορία που υπήρχε, είχα την αισιοδοξία πως σε αυτή την τελευταία ζαριά με τους Ρώσους, θα μπορούσαμε να φέρουμε εξάρες.

Όπως ακριβώς έγινε.

Μπορεί η ομάδα του Άντβοκαατ να εντυπωσίασε στην πρεμιέρα, όμως έμεινε από καύσιμα στη διαδρομή.

Κι αυτό φάνηκε από το τελευταίο ημίωρο του αγώνα με την Πολωνία.

Του Κώστα Μιαούλη

Ακριβώς επειδή οι Ρώσοι συνηθίζουν να τα κάνουν μούσκεμα στο τέλος και να χύνουν την καρδάρα με το γάλα, πίστευα πως η Ελλάδα μπορούσε. Κι επειδή δεν γινόταν ξανά, να δούμε την Εθνική να παίζει τόσο άσχημα σε πρώτο ημίχρονο, ήρθε το πιο γλυκό από τα τρία γκολ για να μας χαρίσει την πρόκριση, μετά από μια τιτάνια προσπάθεια στα χασομέρια του πρώτου μέρους.
Η χθεσινή εμφάνιση είχε άρωμα EURO 2004.

Ένας πραγματικά ικανός πορτιέρο κάτω από τα δοκάρια. Ένας Τζαβέλλας σκληροτράχηλος, ένας Τοροσίδης να οργώνει, ένας Κούλης Παπαδόπουλος να αποδεικνύει πόσο μεγάλης κλάσης αμυντικός είναι, όπως και ο Σωκράτης. Ένας Μανιάτης μηχανάκι, ένας Κατσουράνης από τα παλιά, ένας πραγματικά μεγάλος Γιώργος Σαμαράς, ένας ακούραστος εργάτης σαν τον «Σάλπι», ένας Γκέκας να θυσιάζεται για την ομάδα. Ένας πολύ καλός Χολέβας για όσο έπαιξε, ένας ώριμος Μάκος κι ένας Νίνης πολύτιμος στα τελευταία λεπτά.

Ο Φερνάντο Σάντος αυτή τη φορά διάβασε καλά. Ο Πορτογάλος μοιάζει πολύ με εμάς τους Έλληνες. Στα δύσκολα ανταπεξέρχεται καλύτερα κι αυτό ακριβώς έπραξε και σήμερα. Με 4-2-3-1 έδωσε στον «Κάρα» την ευκαιρία να κάνει το ματς της ζωής του. Ο Σαμαράς πήρε ρεβάνς από τον εαυτό του με την υπέροχη εμφάνιση του, ενώ ο Σηφάκης και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος ήταν οι πρώτοι μεταξύ ίσων. Η αυταπάρνηση και το πώς έπαιξαν πραγματικά ο ένας για τον άλλο, αυτά τα παιδιά μας δείχνει τον δρόμο και για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας. Πάνω από το εγώ υπάρχει το εμείς.