Review στον νέο άλμπουμ των Cult!

Κάθε καινούργια δουλειά του δίδυμου Ian Astbury (φωνητικά) - Billy Duffy (κιθάρες) με γεμίζει με προσμονή. Όπως άλλωστε κάθε έναν από εμάς, που μεγάλωσε θεωρώντας ροκ, το μακρύ μαλλί, τα δερμάτινα μπουφάν και τις μπότες. Όλα αυτά, για να γεμίζουν το οπτικό πεδίο, ενώ θα απολαμβάνουμε, θορυβώδεις και επικές με την ουσιαστική έννοια του όρου, κιθάρες πάνω σε κρουστά, που αποδομούν την έννοια του σύνθετου, προς χάρη του ρυθμού και της αρχέγονης αίσθησης, της συμμετοχής στην φυλετική τελετουργία.

Πολλά λόγια, για ένα άλμπουμ, που ξεκινά, με τους στίχους για την Ινδιάνικη καρδιά του Astbury που περιδιαβαίνει την Νέα Υόρκη, σε κατάσταση αμόκ, με το δικό του αίμα να λεκιάζει τα ρούχα του και την μανιοκατάθλιψη να τον κυνηγά. Χορωδιακά φωνητικά, απόηχοι από RAMONES, Phil Spector, Chuck Berry, STIFF LITTLE FINGERS, σε μια τρελή μάζωξη, κάτω από το Νεοϋορκέζικο φεγγάρι. Ακούστε τα ενδιάμεσα, μέρη, με την χορωδία, να ωρύεται, We got the… και να ξεφεύγει σε ένα κιθαριστικό κρεσέντο και νιώστε το αρχέγονο πνεύμα του Rock n’ roll.

Ο σαμάνος του εξωφύλλου, συνομιλεί με τον πρωτόγονο punk rock n’ roller Duffy και με εκπληκτικούς στίχους, εσωστρεφούς παρατήρησης, δίνει μικρά διαμάντια σαν το «πνευματικό» “Elemental light”. Power pop, ψυχεδέλεια και Hard rock των 70’s, σε ένα μεθυστικό χαρμάνι. Οι CULT του “Love” συναντούν αυτούς του “Electric” , για να ξαναδημιουργήσουν ένα “Sonic Temple”, με πιο ζωντανή, χυμώδη παραγωγή. Το rhythm section, με στακάτους, εργονομικούς ρυθμούς, διαφοροποιεί τα τραγούδια, μέσα από την απλότητα, ενώ οι κιθάρες, απλά περνάνε από το Hard rock στον εναλλακτικό ήχο, με αμεσότητα, απλότητα και περισσή μαεστρία.

Διαβάστε ολόκληρo το review στο Rockhard.gr