FC: Φόβος-Ελπίδα σημειώσατε «διπλό»

Τα επικοινωνιακά στρατηγεία τον έχουν ως ευαγγέλιο. Ξέρουν ότι σπέρνοντας τον φόβο κερδίζεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις με την πιο καλοσχεδιασμένη και τεκμηριωμένη καμπάνια. Και, εντάξει, το άμυαλο περιθώριο τον χρησιμοποιεί επειδή έχει μείνει πίσω στην εξελικτική αλυσίδα κι επειδή στην πορεία βρήκε προτιμότερο να χρησιμοποιεί τα μούσκουλα αντί για το μυαλό του. Τα πολιτικά επιτελεία όμως; Αυτά είναι αλλιώς. Είναι πολιτικάντικα. Κι ως τέτοια, έχουν το μυαλό τους μόνο στη στιγμή. Στο πρόσκαιρο όφελος.

Λειτουργώντας ως προς το εκλογικό σώμα σαν να έχουν απέναντί τους χρυσόψαρα, χαράσσουν στρατηγική όχι για να επιβεβαιώσουν την «τέχνη του εφικτού» αλλά για να αποθέωσουν την «τέχνη» της παραπλάνησης. Η παρούσα προεκλογική περίοδος, με όλη την ιστορική κοινωνική συγκυρία που την βαραίνει, στέκεται ήδη στην ιστορία ως απαύγασμα της αιχμής αυτής της πρακτικής -που όμοιά της σε ένταση και εύρος δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ η δημοκρατική λογική.

Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο όπου, με βάση και δύναμη κρούσης την μικροπολιτική, έχει εξαπλωθεί στο φάσμα της κοινωνίας μια στρατιά επαναλαμβανόμενων ψεμάτων και υπερβολών. Μια προπαγάνδα τόσο απροκάλυπτη που θα σε έκανε να γελάς αν δεν ήξερες ότι απευθύνεται στην «άλλη Ελλάδα», αυτή που συνυπάρχει με την υπόλοιπη στον ίδιο χώρο αλλά που στην πραγματικότητα ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτή η Ελλάδα είναι πολυάριθμη, στις τάξεις της εγκολπώνει εκατομμύρια ψηφοφόρους. Ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερους σε ηλικία, που «ενημερώνονται» από συγκεκριμένους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, είτε επειδή «έξις δευτέρα φύσις» είτε επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, είτε επειδή καλύπτονται από τις κουβέντες με τους ομήλικούς τους στο καφενείο κ.ο.κ.

Σ’ αυτούς απευθύνεται ο απολύτως οργανωμένος και στοχευμένος «Φρανκενστάιν του ψέματος» που παρακολουθούμε να απλώνεται στη δημόσια σφαίρα εδώ και μέρες. Ναι, λέγονται τόσα πολλά ψέματα με τόση μεγάλη ευκολία. Γιατί τον «Φρανκενστάιν» δεν τον απασχολεί αν λ.χ. οι 9/10 γελάσουν με τον τραγέλαφο του σποτ με το σχολείο, αρκεί ο ένας να πειστεί ότι ισχύει. Δεν τον ενδιαφέρει αν είναι φανερό το ότι η λογική «χτυπάμε τον απέναντι» ταυτοχρόνως αποκαλύπτει τη γύμνια του θύτη ή/και αποκρύπτει τις δικές του θέσεις, την απαραίτητη «άλλη όψη» του πολιτικού νομίσματος, αρκεί κάποιοι να ενδώσουν στον φόβο. Άπαξ και ο φόβος εγκατασταθεί, δύσκολα φεύγει. Δεν είναι διαδικασία που φιλτράρεται μέσω εκλογίκευσης, είναι συναίσθημα απόλυτο που γαντζώνεται γερά στην ψυχή -σαν μαύρο πέπλο με καρφιά.

Τι διαλύει τον φόβο; Το ένα και μοναδικό αντίδοτο που δρα αποτελεσματικά στον ανθρώπινο ψυχισμό μέσα στους αιώνες: Η ελπίδα. Αυτή που σου δίνει τη δύναμη να σηκωθείς εκεί που έχεις κουρνιάσει, αυτή που σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις όταν νομίζεις ότι έχεις στερέψει. Έρχεται και τώρα, είναι η ώρα της. Ένα «μπου!» θα κάνεις στον φόβο κι αυτός θα εξαϋλωθεί.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr