Όσο ζει, ελπίζει η ΑΕΚ…

Η Ευρώπη χάθηκε.

Η κηλίδα στην ιστορία της (και στα ονόματα αυτών που την προκάλεσαν) έμεινε.

Η ΑΕΚ όμως πρέπει να μείνει στη ζωή.

Τρέφοντας βάσιμες ελπίδες για ελάφρυνση των ποινών της αδειοδότησης και ποντάροντας στην υποστήριξη του διαχρονικού… χορηγού της (μέσω των διαρκείας) η «Ένωση» θα προσπαθήσει να μείνει όρθια τουλάχιστον μέχρι να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση.

Παρατημένη από πρώην μετόχους που δεν μπορούν να δεσμευτούν ούτε για τα δεδουλευμένα υπαλλήλων της ΠΑΕ και νυν μετόχους που πανηγυρίζει όταν τους πετυχαίνει στο… τηλέφωνο, η ΑΕΚ δεν έχει την πολυτέλεια ούτε καν να «πενθήσει» για τη μαύρη σελίδα που γράφτηκε την Πέμπτη στην ιστορία της. Ούτε για το κόστος -οικονομικό και πρεστίζ- από τον αποκλεισμό της από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Κι αυτό διότι πρέπει να μείνει ζωντανή. Με άδεια ή χωρίς (όπως επιβεβαιώθηκε χθες). Με έσοδα ή χωρίς (όπως τα 5 εκατ. ευρώ που υπολογίζεται να χάσει από την Ευρώπη). Με απαγόρευση μεταγραφών ή χωρίς (όπως υπάρχει αισιοδοξία ότι μπορεί και να ισχύσει, μετά και τις σημερινές δηλώσεις Πιλάβιου).

Άλλωστε για να κάνει μεταγραφές θα πρέπει ν’ αποκτήσει φορολογική ενημερότητα (ναι, αυτή που έπαιρνε… όποτε ήθελε κατά τον Σταύρο Αδαμίδη). Και για να το καταφέρει θα πρέπει να διευθετήσει τον μεγαλύτερο «βραχνά» που την ταλαιπωρεί σήμερα: Τα χρέη προς την Εφορία. Δυστυχώς όμως -όσο κι αν μοιάζει δύσκολο- η ΑΕΚ θα πρέπει να περιμένει (όπως ανέφερε και ο Ανδρέας Δημητρέλος στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6) για να τον αντιμετωπίσει.

Να έρθουν οι εκλογές. Να σχηματιστεί κυβέρνηση. Και οι επαφές του Ντέμη Νικολαΐδη (ή οποιουδήποτε άλλου εμφανιστεί το ίδιο πρόθυμος να τη βοηθήσει ν’ αποφύγει τον γκρεμό) να έχουν βάσιμο έδαφος να προχωρήσουν. Τόσο με τους επιχειρηματίες που θα χρηματοδοτήσουν το όποιο εγχείρημα, όσο και με το Δημόσιο από το οποίο δεν θα ζητηθεί μείωση, αλλά διακανονισμός των χρεών που θα της επιτρέψει να αναπνεύσει.

Μέχρι τότε ο Ανδρέας Δημητρέλος και όσοι ηρωικοί αντέχουν να παραμένουν στα Σπάτα θα συνεχίσουν να… τρέχουν πανικόβλητοι. Και η ΑΕΚ θα συνεχίσει να περιμένει «οξυγόνο» (μέσω των διαρκείας) από τον μοναδικό που δεν της το αρνήθηκε ποτέ: Τον κόσμο της.

Επιμέλεια: Γιώργος Μαραθιανός